بیماری آرتریت روماتوئید

آرتریت روماتوئید
بیماری روماتیسم مفصلی یا آرتریت روماتوئید یکی از بیماری‌های نسبتاً شایعی است که ممکن است بسیاری از افراد جامعه به آن مبتلا شوند.

این بیماری باعث ایجاد التهاب و درد در مفاصل شده و علاوه بر درگیری مفاصل ممکن است سایر قسمت‌های بدن را نیز تحت تأثیر قرار دهد.

روماتیسم مفصلی نوعی بیماری التهابی مزمن است که می‌تواند علاوه بر مفصل، طیف گسترده‌ای از سیستم‌های بدن از جمله پوست، چشم، ریه، قلب، و عروق خونی را مورد آسیب خود قرار دهد.

در این بیماری اختلال خودایمنی باعث حمله‌ی سیستم ایمنی بدن به بافت‌های سالم و تولید آنتی‌بادی بر علیه آنها می‌شود. بنابراین این بیماری یک بیماری اتوایمیون می‌باشد.

در این بیماری، تورم دردناک در مفاصل در نهایت می‌تواند منجر به فرسایش استخوان و تغییر شکل مفصل شود. این بیماری با وجود استفاده از درمان‌های مختلف در اکثر موارد منجر به ایجاد معلولیت جسمی برای فرد مبتلا می‌شود.

علایم بیماری آرتریت روماتوئید ممکن است بسیار متفاوت باشد. این علایم از سفتی، گرمی، و تورم مفصل شروع می‌شود. در بعضی موارد مفصل خشک است، به‌خصوص در صبح و پس از بیدار شدن از خواب این اتفاق بیشتر دیده می‌شود. خستگی، بی‌اشتهایی، و کاهش وزن از علایم دیگر این بیماری هستند.

در بیماری آرتریت روماتوئید، ابتدا مفاصل کوچک مثل مفاصل انگشتان دست تحت تأثیر قرار می‌گیرند. با پیشرفت بیماری، درگیری مفصلی به مچ دست، آرنج، مچ پا، زانو، استخوان‌های لگن، و شانه گسترش پیدا می‌کند. در بیشتر موارد، علایم درد مفاصل در دو طرف بدن هم‌زمان رخ می‌دهد.

همان‌طور که گفته شد، پوست، چشم، ریه، کلیه، غدد بزاقی، بافت عصبی، مغز استخوان، و رگ‌های خونی در این بیماری ممکن است دچار آسیب شوند.

بیماری آرتریت روماتوئید دارای دوره‌های بهبود نسبی و عود بیماری می‌باشد. بهبود نسبی علایم بیماری ممکن است خودبه‌خود یا پس از استفاده از درمان‌های دارویی اتفاق بیفتد. هر چند که با گذشت زمان، دوره‌های تکرار تورم و درد مفصل منجر به تغییر شکل مفصل، استخوان، و بافت‌های اطراف مفصل می‌شود که این علایم معمولاً برگشت‌ناپذیر است.

بیماری آرتریت روماتوئید، همانطور که گفته شد، یک بیماری اتوایمیون است. هرچند که علت واقعی ابتلا به آن نامشخص است، ولی احتمالاً جزء ژنتیکی نیز در بروز آن نقش داشته باشد. بعضی عفونت‌های ویروسی و یا باکتریایی نیز باعث شروع این بیماری می‌شوند. عوامل محیطی را نیز در ابتلا به این بیماری مؤثر می‌دانند.

عواملی که ممکن است خطر ابتلا به آرتریت روماتوئید را افزایش دهند، عبارتند از:

• جنس: آرتریت روماتوئید بیشتر در زنان دیده می‌شود.
• سن: هر چند که در هر سنی ممکن است اتفاق بیفتد، ولی معمولاً در سنین ۴۰ تا ۶۰ سالگی دیده می‌شود.
• سابقه‌ی خانوادگی: اگر یکی از اعضای خانواده مبتلا باشد، افزایش خطر ابتلا به بیماری وجود دارد.
• سیگار کشیدن خطر ابتلا به آرتریت را افزایش می‌دهد، به‌خصوص اگر استعداد ژنتیکی برای ابتلا به این بیماری وجود داشته باشد.
• عوامل محیطی نیز ممکن است خطر ابتلا به آرتریت روماتوئید را افزایش دهد؛ مانند مواجهه با آزبست و سیلیس.
• چاقی نیز یکی از فاکتورهای خطر است.

درمان‌های دارویی متعددی برای آرتریت روماتوئید مورد استفاده قرار می‌گیرد که می‌تواند باعث بهبود نسبی بیماری و کاهش عوارض آن شود.