ေလာကအေျကာင္း

ပို...သိလာ တဲ့..အခါ...

ေလာက အေၾကာင္း လုူ႔ ဘဝအေၾကာင္း
မငယ္ေတာ့ တဲ့ အရြယ္ မွာ ပိုသိလာတဲ့အခါ
ပန္းပြင့္ေလးေတ ထက္ သစ္ပင္ ေလးေတြ ကို ပိုခ်စ္ တတ္ လာတယ္..ေပ်ာ္စရာလုပ္ရပ္ထက္ အက်ိဳးရွိတာ ေတ အတြက္ဘဲ အခ်ိန္ေပးခ်င္လာတယ္...

အရာရာ ကိုလဲ...
ဘယ္အရာဟာအမွား အမွန္ လုပ္ရပ္တိုင္း ကိုလဲ ကြဲျပားစြာ နားလည္ လာ မိတယ္..အကုသိုလ္ထက္ မြန္ျမတ္တဲ့ ကုသိုလ္ တရား ေလး ေတြ ကိုပိုတန္ဖိုး ထား ျမတ္နိး မိလာတယ္..

လုပ္ ႏိုင္ သ ေလာက္
လုပ္ ေပးဖို႔ အ သင့္ ရွိ ေပ မယ့္.....
မ ႏိုင္ ဝန္ အ ခ်ိဳ႕ကိုေတာ့ ျပံဳး ျပံဳး ေလး
ျငင္း တတ္ လာ တယ္.....

တ ခ်ိဳ႕ စ ကား ရပ္ ေတြ ကို
ခ်င့္ ခ်ိန္ ေျပာ တတ္ လာ ျပီး
က တိ ေတြ ကို လည္း..လြယ္လြယ္ေလး
ေပးႏိုင္ တာထက္ ပို မ ေပးေတာ့ဘူး....

မ ေခၚခ်င္ တဲ့ သူ ေတြ ကို
အတင္းကာ ေရာလိုက္
မ ေခၚ ျဖစ္ ေတာ့သလို...
မ တြဲ ခ်င္ တဲ့ လက္ ေတြ ကိုလည္း..
ေမွ်ာ္ လင့္ တ ၾကီး ဆုပ္ ကိုင္ မ ထားဘဲေျဖေလ်ာ့ ေပး ခ်င္မိ လာတတ္တယ္..

အ ရွံဳး ေတြ ကို ...
ခ ံႏိုင္ ရည္ ပို ရွိ လာ တယ္ ....
အႏိုင္ ယူ တယ္ ဆိုတာအရာရာတိုင္းသဘာဝမက် မွန္း လဲ ပို သိလာတယ္....
အ႐ူးံေပးတိုင္း ညံ့ ေနတာမဟုတ္မွန္း
အ ဲဒီ့ အ ရွံဳးေတြ က ေနသင္ ခန္းစာ အေတြ႕အၾကဳံ ျပန္လည္သုးံသပ္ ျပင္ဆင္ လိုအပ္တာေတြ အေပးအယူ အလဲအလွယ္ အတုယူ လုပ္ရမယ္ မွန္း ပိုသိျမင္လာ တယ္.....

လူ ေတြ ရဲ႕ အ ေပၚယံ မ်က္ ႏွာ ဖံုး ေတြ ကို
ေက်ာ္ ၾကည့္ တတ္ လာ ျပီး
စ ကားခ်ိဳ ခ်ိဳ ေတြ ကို လည္း
သ ရုပ္ ခြဲ တတ္ လာ တယ္...... စကားရပ္တိုင္းရဲ႕
အတိမ္အနက္ ကို မွန္းဆ ေတြး မိတတ္လာတယ္
ခ်ီးမြမ္း ျခင္း နဲ႔ ကဲ့ရဲ႕ မႈ႕ ဆိုတာ အညမည ျဖစ္စဥ္ တစ္ခု လို ဘဲ လက္ခံေပး တတ္လာတယ္..

ထစ္ ခ နဲ ရွိ စိတ္ေနာက္ ကိုယ္ ပါ
မ တုန္႔ ျပန ္ေတာ့ ဘူး
မ တုန္႔ ျပန္ ျဖစ္ တာ ေတြ ကို လည္း
အ ပူ ေလာင္ ခံျပီး
ႏွစ္ ရွည္ လမ်ား ေတး မွတ္ မ ထားတတ္ ေတာ ့ဘူး......

ကိုယ္ မ ပိုင္ တာ ေတြ ကို
အား က် တာ နည္း လာ ျပီး
ကိုယ့္ ရွိ တာ ကိုယ့္ ပိုင္ဆိုင္ မႈ႕ ေလး ကို ပဲ
ကိုယ္ ေရရွည္ တည္တံ့ ေအာင္ ဆက္လက္ ထိန္း ညွိ ၿပီး ပိုၿပီး ေက်နပ္ တန္ ဖိုးထား တတ္ လာ တယ္.....

ဝမ္း နည္း စ ရာ လို႔ မ မွတ္ ယူ ေပ မယ့္
မ ငယ္ ေတာ့ တ ဲ့အ ခါ ..

ေပ်ာ္ စ ရာ ဆို တာ..ဘဝမွာ
မ်ား မ်ား စား စား မ ရွိ ေတာ့
ရွိ လာ တ ဲ့အ ခါ လည္း ကိုယ့္ဆီမွာ
အ ခ်ိန္ ၾကာ ၾကာ မ ျမဲ ဘူး ဆိုတာ ပိုသိလာေလ
အခ်ိန္ကို တန္ဖိုး ရွိရွိ အသုးံခ်တတ္ဖို႔ ဆီကို ဘဲ ကိုယ့္ စိတ္ေတ ဦးတည္ လိုက္ ေတာ့တယ္ေလ.....