LAHOR'DA BİR TÜRK'ÜN ANILARI ...

LAHOR'DA BİR TÜRK'ÜN ANILARI ...

Sevgili Baba'mın anısına ithafen...

Bölüm 1

14 ocak 1978
Kaptan pilotun anonsu ile uyanıyoruz, "Sayın yolcularımız islamabad hava alanı için inişe geçiyoruz" Çok heyecanlıyız. Bu ülkeye ilk gelişimiz. Nelerle karşılaşacağız burada? İlk intiba çok güzel. Pasaport kontrolündeki memur, Türk olduğumuzu görünce, pasaportu havaya kaldırıp heyecanla "Türk gelmiş!" diyor. Diğer memurlar yanımıza geliyor ve bize İngilizce olarak "Hoş geldiniz" diyorlar.
Hava alanından çıkıyoruz. Bir taksiciye sesleniyorum. Bizi fazla pahalı olmayan fakat temiz bir otele götürmesini söylüyorum. İngilizcesi pek iyi olmadığından tam anlamıyor. Oradan baska bir taksici " Ben götüreyim." diye atılıyor. Önce aralarında Urduca bir tartışma başlıyor, daha sonra da bu kavga ve dövüşe dönüşüyor. Onlar yerde yumruklaşırken başka bir taksici bizi alıp oradan uzaklaştırıyor. Tabii bu manzara moralimizi hayli bozuyor. Özellikle de daha önce böyle bir durumla karşılaşmamış olan eşim çok korkuyor.
Arkasında, "Pleas e Horn" yazan tavanı sarı kendi siyah eski bir Morris olan taksimiz herşeye korna çalarak hızla yol alıyor. Nedense Pakistanlılar her zaman çok hızlı araba kullanıyorlar. Az sonra da gayet lüks bir otelin önünde duruyoruz. Daha ilk bakışta bunun çok pahalı bir yer olduğu anlaşılıyor. "Hayır, daha uygun fiyatlı bir yere gidelim" diyorum. Yolumuza devam ediyoruz. Az sonra, Rawalpindi'nin merkezinde orta halli bir otelin önünde duruyoruz. Işıklı tabelasında "Asia Hotel" yazan bu otelin bizim bütçemize uygun olacağını düşünüyorum. Rawalpindi, İslamabad'ın 15 km kadar güney batısında, eski bir şehir. Hem de kelimenin tam anlamıyla "eski" bir şehir. Bazı binalar bakımsızlıktan dökülüyor. Fakat otelin olduğu bölge nisbeten daha bakımlı. Daha sonra, baskent buraya taşınınca, Rawalpindi'nin yakınında bakanlık binaları, elçilikler ve onların konutlarından oluşan modern bir şehir oluşuyor. Islamabad, tam da Pakistan'ın başkentine uygun bir ad. Anlamı "Islam, sonsuza dek var ol" demek.
Otelin lobisinde güler yüzlü, hayli esmer bir görevli bizi karşılıyor. Zaten burada hemen herkes esmer ya da esmerin farklı tonları. Bazıları çok esmer, bazıları daha az esmer. Sadece kuzey bölgelerinden olanlar hayli açık tenli. Hatta bazıları mavi veya yeşil gözlü ve sarışın.
Odamıza yerleşiyoruz. Oldukça temiz ve düzenli bir otel. Otelin kapısından girer girmez bizi keskin bir baharat kokusu karşılamıştı. Pakistan deyince hemen bu baharat kokusu aklıma gelir her zaman. Otelin alt kati restoran. Loş ışıklı, geniş bir salon... İçeriye girmeden daha keskin bir baharat kokusu ve inleyen bir Hint müziği nağmesi karşılıyor sizi. Garson gelip menüyü getiriyor. Fakat yemek isimleri ingilizce yazılmış olmasına ve altında kısa bir açıklama olmasına rağmen pek bir şey ifade etmiyor bizim için. “En iyisi denemek” deyip, "Büryan Kebabı" gibi birşey olamalı diye düşündüğümüz Tavuk Biryani ( Chicken Biryani ) sipariş ediyoruz. Oğlum için de çok sevdiği patates kızartması. Tavuk biryani, çok güzel fakat bizim için fazla acılı ve bilmediğimiz birçok baharat ihtiva ediyor. Fakat bizim için yeni bir şey olduğundan yine de hoşumuza gitmişti. Daha sonraki günler, pilavın çeşitlerini denedik hep. Tavuklu pilav, etli pilav, sebzeli pilav, yumurtalı pilav, sebzeli yumurtalı pilav... Restoranın bir köşesindeki televizyondan yanık yanık bir Hint müziği geliyor. Daha türkiyede renkli televizyon yokken orada televizyon renkli yayın yapıyordu. Televizyonda sürekli duyduğumuz reklamların jeneriği hala kulaklarımda... Lahor’a gidinceye kadar, bu otel bizim evimiz olmustu!