Fears In Love: Prologue | 02.20.22

joreneagustin (58)in #fictional-story • 3 years ago

Prologue

How does one define happiness? Maybe if he have all things that we poor peoples doesn't have. Assets, family, and the world, maybe all of that are the reasons for their happiness. But one thing in the world that make peoples totally happy is love.

Love. I don't even feel how that word feels. But I can see how painful and distracting is that.

“Omaygash!” nagulat ako dahil sa lakas ng tili nii Hyanich, tumatalon talon at kinikilig. “He’s so sweet!”

Lagi naman siyang ganyan simula noong nagkaboyfriend siya. Siya ang pinakaclose kong pinsan kaya nakwekwento niya sa akin ang tungkol sa Boyfie niya. Ang balita ko lagi silang nagdadate sa labas kaya sobrang natutuwa si Hyanich sa kanya.

But love is a real distraction that makes someone left ruined and broken.

Hyanich broke up with her boyfriend coz she found out that her boyfie is bound to marry someone else. And that made her broken and devastated.

I started to hate love that time.

Since my papa Carlos was left by my mama Delia when I was 7. I was so young and so soft at that time, when she left and married someone else. I witnessed how my papa felt, he was hopeless and devastated. He was ruined and broken.

But after how many years of being strong, he survived and he became the principal of one famous school.

“Pa? How was your stay in Japan?” I asked him when he arrived at home.

“M-mabuti naman anak. I enjoyed it.” aniya pero nagtataka ako kung bakit palagi siyang dumadalaw doon. Ang akala ko, tour with his co-principals from another schools but I guess he's lying.

“Okay po. Pero ano iyong black na kotse na dumadalaw dito noong nakaraang araw. Hinahanap po kayo.”

My papa’s eyes become bigger and his mouth suddenly bit opened. Ang alam ko nagulat siya kaya natataranta siyang nagtanong…

“H-hinahanap? Sino? Nagpakilala ba sayo?”

“Hindi po, bakit po sino po ba ang inasahan niyo?”

“Sino?” he is really eager to know who it was. “What did she tell you?”

“Dad, he's a guy and I think he's just a driver of the car.”

“Sigurado ka? B-baka teacher lang yun or parents ng student sa school.”

Ipinagtataka ko lang kung bakit palagi yun dito, kung parents nga iyon or teacher, maaring sa office ni dad sila bumisita. Pero napansin ko na naman iyon noong isang araw, kagagaling ko sa school at naka sakay ako sa taxi noong nakita kong mayroon na naman ang sasakyan na iyon, pero hindi ko napansin kung sino ang mga iyon dahil naka pasok na sila sa loob ng kotse, tinted pa man din. Pero nahuli ang isang lalaking naka black shirt at maong pants, maputi at matangkad, hindi ko namukhaan dahil naka side view siya sa akin, ang kaliwang braso at katawan niya lamang ang napansin ko.

Siguro studyante na na nagcocomply para sa kanyang grado.

Bumababa na ako sa taxi at nagbayad pero, ngumiti ako sa driver ng taxi at kunot noo akong naglakad papasok ng bahay.

“Tsk! Heto na nga ba ang sinasabi ko at hindi ka parin naka move on kay mama eh, papa.”
Hinagod ko ang likod ni papa matapos siyang masuka. Uminom na naman siya na mag isa dito sa bahay. “Hmft! Hanggang ngayon hindi ko rin matanggap na iniwan tayo ni mama. Sarili niya lang naman ang iniisip niya. Ano naman ngayon kung hindi kayo kasal? Ganun na ba talaga kadali para sa kanya ang mang-iwa--”

Hindi pa ako natatapos sa sinasabi ko pero biglang napailing si papa at nagsalita “Huwag mong sisihin ang mama Delia mo dito anak.” kumunot ang noo ko dahil sa sinabi ni papa.

“Pero iniwan kayo at sumama siya sa ibang lalaki!” hindi ko napigilan ang pagtaasan ng boses si Papa.

“Hindi siya gano-”

“Pa! Mangiiwan siya! Maliwanag ang ginawa ni mama kaya huwag naman po sana kayong-”

“Brielle, huwag kang magsalita ng ganyan kay Delia.”

“Pa, alam kong mahal na mahal niyo si mama, nakita ko kung paano kayo nasaktan noong iniwan niya tayo. Pero sana huwag naman po kayong magpakamartir, Pa.”

Sandaling napatigil at natahimik si papa.

“Sorry anak.” humarap siya sa akin at hinawakan ang kamay ko “Balang araw, malalaman mo ang lahat.” ngumiti siya sa akin hinaplos ang aking kamay “Balang araw… pagdating ng araw na iyon, lagi mong tatandaan na mahal na mahal kita.”

“Patawarin mo ako kung hindi mo maintindihan sa ngayon, anak.” dagdag pa ni Papa na nagpagulo naman sa isipan ko.

Kailangan ko pa bang masaktan bago maintindihan ang lahat? Kailangan pa bang magaya ako kay Papa bago ko malaman ang lahat? Kasi kung oo, natatakot na akong magmahal!

Natatakot ako…

Pilit akong ngumiti habang inaalala ang kalagayan ni papa. ‘Ayoko talagang magaya sa kanya’

Hawak ko ang notes at Ipad ko pumasok ako sa elevator at tinahak ang daan papuntang office.

“You’re late…” mahinahong suway niya sa akin.

With his black pants and tuxedo with maroon necktie, he looks so tall and handsome with his sharp and pointed nose, red lips, sharp eyes and thick eyelashes.

Napairap ako sa kawalan at napabuntong hininga “Hayss ngayon lang naman eh, sir.”

Isa pa to… isa pa tong lalaking to. Kung bakit nga naman mapagbiro ata ang tadhana sa akin ano?

Boss kong broken hearted ang lagi kong nakakasalamuha sa trabaho. Naiisip ko kung bakit lahat ng tao na nakapaligid sa akin ay may sakit sa pag ibig.

Hmm, kaya ako nahahawa sa kanila eh. I don't want to experience how to be broken just to prove how cruel love is. Experience of other is the best teacher pa rin para sa akin.

“Let’s go. Meeting with the board is 9 am right?” si sir Dwayne.

“Yes sir.” tuluyan na kaming lumabas ng opisina at nagtungo sa 10th floor.

Pero kahit nasa trabaho bumabagabag pa rin sa aking isipan si mama.

Is she happy now with her new family? Is she happy with the Sison? How could she left me and my papa without saying a words, without saying a proper goodbye to us? Bakit parang napakadali para sa kanya ang iwanan kami ni papa?

Oh… I don't have the right to question since he loves Mr. Winbert more than us.

At naawa ako sa kalagayan ni papa habang iniisip na masaya si mama sa iba…

Love is really unfair, huh.

To be continue...