ကၽြန္ေတာ္လူညံ့
ကၽြန္ေတာ္လူညံ့
မေန႔က ပြဲတစ္ပြဲတက္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ညေနပိုင္း စာမေရးႏိုင္ဘူး။ အခမ္းအနားေတြ ပြဲေတြ တက္ရတာ အလြန္မုန္းတယ္။ မျဖစ္မေန တက္ရေပမယ့္ ေခ်ာင္ထဲမွာ ေအးေအးေဆးေဆးပဲ ထိုင္ေနမိတယ္။ သူတို႔လည္း ေျပာခ်င္တာေျပာ ကိုယ္လည္းေတြးခ်င္ရာေတြးေပါ့။
ဆိုးတာက အဘိုးႀကီးေတြ ေလရွည္တာပဲ။ သူတို႔ကို စကားေျပာခြင့္ေပးလိုက္ရင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အားမနာေတာ့ ဘူး။ ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက … ဆိုၿပီး အခမ္းအနားမွာ ပံုတက္ေျပာတဲ့ အဘိုးႀကီးေတြကိုလည္း အလြန္ အျမင္ကပ္မိတယ္။
အခမ္းအနားက ညေန ၃ နာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေျပာရရင္ ဗိုက္ဆာၿပီ။ ေနာက္ထပ္ နာရီဝက္ သည္းခံၿပီး ထိုင္မွ အခမ္းအနားက ၿပီးေတာ့တယ္။ ၿပီးေတာ့လည္း ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ အခမ္းအနား မစမီ ေပးထားတဲ့ စာရြက္ေတြထဲက ဟာေတြက ဖတ္ေျပာေနၾကတာ။ အခမ္းအနားတက္လာတဲ့ သူေတြက စာမတတ္တာက်ေနတာပဲ။
ျမန္မာေတြ အခ်ိန္ေပါ၊ ေငြေပါ၊ ေလေပါ … အဲဒီေတာထဲမွာ ကိုယ္လည္း ေပါေတာေတာသြားထိုင္ေနမိတာပဲ။
အခမ္းအနားၿပီးေတာ့ ဘူေဖးတဲ့။ ေကာ္ဖီနဲ႔ မုန္႔ေတြေကၽြးတာ။ ေကာ္ဖီေလးတစ္ခြက္ေလာက္ ေသာက္ခ်င္တာနဲ႔ တန္းဝင္စီတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ စိတ္ပ်က္စရာ ေကာင္းတာေတြ ႀကံဳရေတာ့တာပဲ။ ျမန္မာ့ေသာက္က်င့္ ကမၻာကိုဖြင့္ျပၾကတာ။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကအစ တန္းစီေနခ်ိန္မွာ ကိုယ့္ေရႊျမန္မာေတြက တန္းမစီဘဲ ေရွ႕ကေန ဝင္ၿပီးေတာ့ ေကာ္ဖီေတြ မုန္႔ေတြ ယူစားေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က ႏိုင္ငံျခားသူ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ေခါင္းေလး တဆတ္ဆတ္နဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ရွက္လိုက္တာ။ စိတ္ပ်က္လို႔ မစားေတာ့ပါဘူး။ ဒီအတိုင္း ျပန္ထြက္ခဲ့တယ္။
ဖတ္ဖူးတဲ့ စာေလးတစ္ပုဒ္ သြားသတိရတယ္။
၂၀၀၇ ခုႏွစ္ကလန္ဒန္ၿမိဳ႕ ဗစ္တိုးရီးယားဘူတာ႐ံုေရွ႕မွာ ျဖစ္သြားခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးပါ။
၂၀၀၇ ခုႏွစ္က လန္ဒန္ေျမေအာက္ရထားသပိတ္ေမွာက္မႈႀကီးျဖစ္ပြားတယ္။ ေျမေအာက္ရထားေတြ သပိတ္ေမွာက္ေတာ့ ဘတ္စ္ကားကိုပဲ အားကိုးၾကရေတာ့တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဘတ္စ္ကားစီးမယ့္ဦးေရကလည္း မ်ားေတာ့ သူတို႔ႏိုင္ငံမွာ တန္းစီၿပီး တက္ၾကရတယ္။
လူတန္းႀကီးထဲမွာ ဝင္ၿပီးတန္းစီေနတဲ့ သတင္းသမားတစ္ေယာက္ပါတယ္။ သူ႔နာမည္က ဂ်ရက္ အက္ဒဝပ္တဲ့။ သူက ဘေလာ့ဂါတစ္ဦးလည္းျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီလို လူေတြတန္းစီၿပီး ဘတ္စ္ကားေစာင့္ေနခ်ိန္မွာ လူႀကီးလူေကာင္းဆန္ဆန္ သားသားနားနား ဝတ္စား ထားတဲ့ လူတစ္ေယာက္က အက္ဒဝပ္ေနာက္ကို ဝင္ၿပီးေတာ့ ရပ္လိုက္တယ္။ အက္ဒဝပ္က ေရွ႕နားေလာက္ ေရာက္ေနၿပီ။ ဒီလူက တန္းမစီဘဲ တန္းစီ ထားတဲ့ လူေတြၾကားကို ခပ္တည္တည္ ဝင္ရပ္လိုက္တာ။
အက္ဒဝပ္က စိတ္ဆိုးတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သူ ျပႆနာကို ေအးေအးေဆးေဆး ရင္ဆိုင္သြားပံုေလးကို သူ႔ဘေလာ့မွာ ေရးထားတာေလး ဖတ္ရတာ ေကာင္းလိုက္တာ။
သူက ေနာက္မွာ ဝင္ရပ္ေနတဲ့ က်ဴးေက်ာ္သူရဲ႕ ေနာက္မွာ ရပ္ေနတဲ့ မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္ကို အက္ဒဝပ္က ေျပာလိုက္တယ္။
“အစ္မႀကီး ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ လာေနမလားဗ်ာ” တဲ့
အမ်ိဳးသမီးႀကီးကလည္း
“ဟုတ္ကဲ့” တဲ့
သူက အမ်ိဳးသမီးႀကီးကို သူ႔ေရွ႕မွာ ေနရာေပးလိုက္တယ္။ သူက က်ဴးေက်ာ္တဲ့ လူႀကီးမင္းကို ေက်ာ္ၿပီးေတာ့ ေနာက္တစ္ေယာက္ကိုလည္း
“ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ လာေနမလားဗ်ာ” လို႔ ေမးျပန္တယ္
ေနာက္တစ္ေယာက္ကိုလည္း သူ႔ေရွ႕ပို႔လိုက္ျပန္တယ္။
လူေတြက သေဘာေပါက္စျပဳလာတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ အက္ဒဝပ္က ေရႊ႕သြားလိုက္တာ သူ႔ေရွ႕ကို လူ ၅၀ ေလာက္ ေရာက္သြားပါသတဲ့။ သူ႔ေနာက္မွာ ေနာက္ဆံုး တစ္ေယာက္ပဲ က်န္ေတာ့မွရပ္လိုက္ၿပီးေတာ့ သူကဆက္ၿပီး တန္းစီေနတယ္။
ေနာက္ကလူ ၅၀ ေလာက္ကို ေရွ႕ကို ေရာက္ေအာင္ပို႔ၿပီး သူက ေနာက္မွာ က်န္ေနခဲ့ေအာင္ အနစ္နာခံကာ ပညာေပးတာ။
ေနာက္ဆံုး သူ႔ေနာက္မွာ က်ဴးေက်ာ္သူကို တစ္ေယာက္တည္း က်န္ေအာင္ ပညာေပးတာ
လူႀကီးလူေကာင္းလည္း မ်က္ႏွာႀကီးစူပုပ္ေနၿပီးေပါ့
ဒီအခ်ိန္မွာ အက္ဒဝပ္ေရွ႕က အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္က အက္ဒဝပ္ကို ေျပာလိုက္တာ ရွက္တတ္ရင္ လဲေသလို႔ ရတယ္။
“ေကာင္ေလး … မင္း ငါ့ေရွ႕မွာ လာရပ္ပါလား” တဲ့
ကၽြန္ေတာ္ လူညံ့ပါ။ အဲဒီအေၾကာင္းကို သိေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အက္ဒဝပ္လို ပညာမေပးႏိုင္ခဲ့ပါ။
ဟိုက လန္ဒန္
ကၽြန္ေတာ္ေနတာက ရန္ကုန္
တင္ညြန္႔
photo : google
