လူထဲက လူ၊ ဘဝထဲက လူ
လူထဲက လူ၊ ဘဝထဲက လူ
မေန႔က တာေမြကို ကိစၥေလးတစ္ခုရွိလို႔သြားပါတယ္။ ဆူးေလကေန ၂၉ ကားစီးတယ္။ ခ်ိန္းထားတဲ့ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ကို ကၽြန္ေတာ္ ၁၀ မိနစ္ ေစာေရာက္တယ္။
ေခတ္သစ္လူေနမႈမွာ ကိစၥေတြမမ်ားရေအာင္ ဘာကိစၥရွိရွိ သူ႔ကိုယ္လည္း ကိုယ့္အိမ္မေခၚ၊ ကိုယ္ကလည္း သူ႔အိမ္မလိုက္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာပဲ ေျပာဆို၊ ေဆြးေႏြး၊ အေပးအယူလုပ္။ ဒီေန႔က ေတာင္းထားတဲ့စာမူနဲ႔ သူ႔ဆီက ရစရာ စာမူခအတြက္ လာေမွ်ာ္တာ။
၂၉ ကားစီးလာရင္း ကားေပၚမွာ တီဗီကေန ႐ုပ္သံဇာတ္လမ္းေလးတစ္ခု ၾကည့္လာမိတယ္။ ႐ုပ္ပဲျမင္တာပါ။ အသံက မၾကားရေတာ့ ဘာမွန္းမသိပါဘူး။
ဇာတ္လမ္းက ႐ိုး႐ိုးေလးပါ။ အိမ္ကေကာင္မေလးကို အိမ္ရွင္ကေဖာက္ျပန္။ ကိုယ္ဝန္ရွိ။ ကေလးကို အမႈိက္ပံုစြန္႔တဲ့ ဇာတ္လမ္း။ အိမ္ရွင္မိန္းမက အမႈိက္ေကာက္သမားကို တစ္ေန႔ေတာ့ သူ႔ၿခံေရွ႕ အမႈိက္ေတြ က်ကုန္လို႔ ေအာက္တန္းစား (ထင္ပါရဲ႕) ဆဲဆိုေျပာတယ္။ အဲဒီ အမႈိက္ေကာက္သူကပဲ အမႈိက္ပံုမွာ လာစြန္႔ ပစ္တဲ့ကေလးကို ေကာက္ယူၿပီးေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို သြားပို႔ေပးတယ္။ ဇာတ္လမ္းက ဆိုလိုခ်င္တာ ဘယ္သူေအာက္တန္းက်သလဲေပါ့။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ၿပီးေတာ့ လက္ဖက္ရည္မေသာက္ဘူးဆိုရင္ မေကာင္းတာနဲ႔ လာခ်ေပးတဲ့ ဗယာေၾကာ္ကို ေရေႏြးၾကမ္းနဲ႔ ေသာက္ေနမိတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အမႈိက္တြန္းလွည္းေလးကို တြန္းလာတဲ့ အုပ္စုတစ္စုက အမႈိက္လွည္းကို လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေရွ႕မွာ ရပ္ၿပီးေတာ့ ဆိုင္ထဲဝင္လာၾကတယ္။ အုပ္စုဆိုတာက ေယာက္်ားတစ္ေယာက္၊ မိန္းမတစ္ေယာက္၊ ကေလးႏွစ္ေယာက္။ ကေလးေတြက မိန္းကေလးနဲ႔ ေယာက္်ားေလး။ ၇ ႏွစ္ ၁၀ ႏွစ္ဝန္းက်င္ေလးေတြရွိမယ္။ ေယာက္်ားနဲ႔ မိန္းမက လင္မယားျဖစ္မယ္။
“ေဖႀကီး ထမင္းဆာတယ္”
အငယ္ေကာင္ေလးက သူ႔အေဖကိုေျပာလိုက္တာ။ အႀကီးမေလးက
“ေဖႀကီး သမီးဒီေန႔ရွာေပးတာ ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးရတယ္”
“ေအးေလ … ငါ့သမီးေလး ဘာစားမလဲေျပာ။ ဗယာေၾကာ္စားမလား”
“ဟင့္အင္း … သမီး ဒံေပါက္ စားခ်င္တယ္”
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အေမျဖစ္သူက
“ဟဲ့ … ဒံေပါက္တစ္ပြဲ သံုးေလးေထာင္ … နင္ရွာတာက ႏွစ္ေထာင္ဖိုးေလာက္နဲ႔”
ဖေအျဖစ္သူက ဝင္ေျပာတယ္
“ေအးပါကြာ … တစ္ခါတေလ ကေလးေတြကို ဒံေပါက္ေကၽြးရေအာင္”
“ဘယ္မွာလဲ ပိုက္ဆံ ညေန ဆန္ဝယ္ရဦးမယ္”
“မင္းတို႔ ဒီမွာ ေစာင့္ေနပါကြာ … ငါ ဒံေပါက္ သြားဝယ္လိုက္ဦးမယ္”
“ရွင္ ကေလးေတြကို အရမ္းအလိုလိုက္တာပဲ … စားစရာမရွိရတဲ့ၾကားထဲ”
ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္ေရွ႕မွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးေတြ ေတြ႔ရင္ အရမ္းစိတ္ဝင္စားတယ္။ မသိခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ဟိုေငး သည္ေငး ေနေပမယ့္ ကေလးေတြကို သူ႔အေဖ ဒံေပါက္ဝယ္ေကၽြးတယ္ဆိုတာ ရင္ခုန္စိတ္လႈပ္ရွားစရာပဲ။
မၾကာပါဘူး သူရဲေကာင္းေဖေဖက ဆိုင္ထဲကို အေျပးေလး ဝင္လာတယ္။ သူဆြဲလာတဲ့ ေဖာ့ဘူးေလး ႏွစ္ဘူးကို ကေလးႏွစ္ေယာက္ေရွ႕ ခ်ၿပီးေတာ့ ေပးလိုက္တယ္။ အမ်ိဳးသမီးက ေဖာ့ဘူးေလးေတြကို ဖြင့္တယ္။ ကေလးေတြက ၾကည့္လိုက္ၿပီး
“ေဖႀကီး ဒန္ေပါက္က ၾကက္သားလည္း ပါဘူး”
“ရမယ္ … ရမယ္ … ေဖႀကီး ၾကက္သားသြားဝယ္မယ္”
“ရွင္ကလည္း ဒံေပါက္ဝယ္ရင္ ၾကက္သား မပါဘူးလား”
“မိန္းမကလည္း ၾကည့္ေန … မင္းတို႔ ၾကက္သားနဲ႔ စားရမယ္”
သူျပန္ၿပီးေတာ့ ေျပးထြက္သြားတယ္။ မၾကာပါဘူး ျပန္ေရာက္လာတယ္။ လက္ထဲမွာ CB ၾကက္ေၾကာ္ေလး တစ္တံုးပါတဲ့ အိတ္ေလး ကိုင္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့
“ကဲ … ဒံေပါက္ဆိုင္က ၾကက္သားထက္ ေကာင္းတဲ့ ၾကက္ေၾကာ္။ သားႀကိဳက္တယ္ မဟုတ္လား”
“သိပ္ႀကိဳက္”
အမ်ိဳးသမီးက ၾကက္သားေလးေတြကိုဖဲ့ၿပီးေတာ့ ကေလးေတြရဲ႕ ဘူးေလးေတြထဲ ထည့္ေပးေနတယ္။ ကေလးေတြက လက္ေတြဘာေတြလည္း သြားေဆးမေနပါဘူး။ ဒီအတိုင္း တစ္ေယာက္တစ္ဘူး တြယ္လိုက္ ၾကတာ။
သူတို႔ အေမက ေငးၾကည့္ေနတယ္။ ဖေအက ေခၽြးေတြ သုတ္ရင္း ပီတိေတြျဖစ္ေနတယ္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္က စားလိုက္တာ အ႐ိုးေတာင္မက်န္ေအာင္ပဲ။ ၿပီးေတာ့ အေဖျဖစ္သူက ကေလးေတြကို အျပင္ေခၚသြားၿပီး ေရေႏြး ခြက္ထဲက ေရနဲ႔ လက္ေဆးေပးတယ္။
“စားေကာင္းလား”
“ေကာင္းတယ္ ေဖႀကီး … ေနာက္လည္း ဝယ္ေကၽြးဦး”
“ေအး … ပိုက္ဆံေတြ အမ်ားႀကီးရရင္ ဝယ္ေကၽြးမယ္”
“သမီး အမ်ားႀကီးရွာမယ္”
“သားလည္း ရွာမယ္”
ကေလးေတြ ေပ်ာ္ေနတာကို သူတို႔အေဖက ၾကည့္ၿပီးေတာ့ သူ႔မိန္းမကို
“တို႔လည္း တစ္ခုခုေလာက္ စားဦးမွ”
“ေအးေလ ဗယာေၾကာ္တစ္ပြဲမွာလိုက္”
ဗယာေၾကာ္တစ္ပြဲက ေလးခု။ တစ္ခုကို ၅၀။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္ေနတယ္။ သူတို႔ တစ္ေယာက္တစ္ခုပဲ စားၿပီးေတာ့
“ပိုက္ဆံရွင္းမယ္” တဲ့
၁၀၀ တန္ေလး တစ္ရြက္ေပးၿပီး သူတို႔ထြက္သြားၾကတယ္။
ကဲ မိတ္ေဆြတို႔ ဘာျမင္လိုက္သလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္လိုက္တာကို ေျပာမယ္။ အေဖတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဒံေပါက္ေကၽြးနည္း။
ဒံေပါက္ဝယ္လာတာက လိုက္ပြဲ။ ဒီနားက ဆိုင္ကဆိုေတာ့ လိုက္ပြဲတစ္ပြဲက ၇၀၀ က်ပ္။ ႏွစ္ပြဲဆိုေတာ့ ၁၄၀၀ က်မယ္။ ၾကက္ေၾကာ္တစ္တံုးက ၇၀၀ က်ပ္လားမသိဘူး။ စုစုေပါင္း ၂၁၀၀ က်ေနၿပီ။ သူတို႔ လင္မယား ဗယာေၾကာ္စားတာက ၁၀၀ ဆိုေတာ့ စုစုေပါင္း ၂၂၀၀။ သားနဲ႔သမီးကို ၂၁၀၀ ဖိုးေကၽြးၿပီး သူတို႔က်ေတာ့ ၁၀၀ ဖိုးပဲစားကာ မ်ိဳသိပ္ႏိုင္လြန္းတာ မိဘပါ။
လူဆိုတာ ပိုက္ဆံရွိတာ၊ မရွိတာ၊ ပညာတတ္တာ၊ မတတ္တာ ဘာမွ မဆိုင္ဘူး။ အသိအျမင္၊ အေတြးအျမင္ ရွိတာနဲ႔ မရွိတာပဲ ကြာတာပါ။ ခ်စ္တတ္တာနဲ႔ မခ်စ္တတ္တာပဲ ကြာတာပါ။ ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ လူလိုသိတဲ့ သူေတြက လူလိုသိတာပါပဲ။ သူတို႔ႏႈတ္က ဘာမွ ထုတ္ေျပာသြားတာ မဟုတ္ဘဲ ေမတၱာကို ေဖာ္က်ဴးျပသြားတာ။
ကၽြန္ေတာ္ ဆိုင္ထိုင္ခ်ိန္ ၄၂ မိနစ္တိတိမွ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ သူကေရာက္လာတယ္။
“ဟိုဗ်ာ … ဆရာေရ … ကားေတြက”
“ေတာ္ၿပီဗ်ာ … လိုရင္းေျပာရေအာင္။ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ေနတာ ၄၅ မိနစ္ျပည့္ေတာ့မယ္။ ေရာ့ဒီမွာ စာမူ”
“ဟုတ္ကဲ့ … ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ”
“ခါတိုင္း ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို မေစာင့္ဘူး။ ဒီေန႔ေတာ့ ေစာင့္တာမဟုတ္ဘဲ အေၾကာင္းရွာေနမိလို႔ ေတြ႔တာ။ ကဲ သြားမယ္”
တင္ညြန္႔
၂၅.၅.၂၀၁၈
