สวัสดีครับทุกท่าน เอาเมฆก้อนโตๆมาฝากจากเราะ เมอริทไอแลน หมู่เกาะ น้อยๆจากมหาสมุทรแอตแลนติก ฝั่งตะวันออกของรัฐฟอริดา เห็นเมฆสวยๆแบบนี้อากาศมันโครตร้อนเลย ยิ่งอยู่ใกล้กับทะเล ร้อนและเหนียวตัวมากๆ วันนี้ผมก็ทำงานครับ เสาร์ อาทิตย์ ที่ร้านเปิดทำการปกติ และมีสอนทำอาหารสามอย่างครับ คือ ข้าวผัดกุ้ง แกงเขียวหวานไก่ และหอยนิวซีแลนด์ ผัดน้ำพริกเผา ตอนนี้กำลังรอนักเรียนมา ครับ ผมเลยนั่งเขียนโพสต์สักหน่อย เพราะไม่ได้เขียนหลายวันแล้ว นังคิดว่าวันนี้ก็ไม่รู้เขียนอไร นั่งมองริมหน้าต่างในร้านช่วงพักกลางวัน เห็นเมฆสีขาวๆลอยตัวก้อนใหญ่ คิดๆแล้ว บ่ายๆนี้เหมือนฝนจะตก นั่นผมยังเขียนโพสต์ไม่ทันเสร็จ นักเรียนผมมาจอดรถแล้ว ผมต้องหยุดทุกอย่างเดินไป สวัสดีและเชิญเข้ามาในร้าน และเตรียมอุปกรณ์ ต่างๆรอ อีกสองคนมา

นักเรียนผมมาพร้อมก็ทำการเริ่มเรียนกันได้เลย ยังไม่ทันไร อ้าวไฟดับ ผมต้องหยุดและให้นักเรียนผม ไม่นั่งรอที่ด้านห้องอาหาร ไอ้เมฆสีขาวก้อนโต ที่เห็นว่ามันสวยดีน่ะ มันกลายเป็น พายุร้อน ลมพัดแรง ฝนตกหนัก และฟ้าแรงมากๆ ทำให้ไฟดับ นี่ถ้าเทศบาลไม่มาด่าหรือไล่ผมนะ และฝนไม่ตกนะ ผมจะเอาเตาออกนอกร้านไปทำอาหารที่ ร้านจอดรถเลย แต่ทำไม่ได้หรอกครับ ถ้าเราไม่มีใบอนุญาติ เดี๋ยวโดนค่าปรับและโดนไล่ที่ และดูไม่ดี. วันนี้เลยจุดเทียนสอนอาหารให้นักเรียนจนจบสูดรที่เชาลงทะเบียนเอาไว้ นักเรียนของผมก็สนุกไปอีก นำอาหารกลับบ้านไปกินกับครอบครัวใต้แสงเที่ยนสุดแสนจะโรแมนติกไปอีกอย่างนะครับ ส่วนผมกับเพือนอีกสองคน เก็บทำความสะอาด รอเปิดร้านขายอาหารประจำทุกวัน เวลา ห้าโมงเย็น พ่อครัวอย่างผม ต้องพร้อม และทำได้ทุกอย่าง ผมกสับเพื่อนอีกสอ
คนใช้เวลาในการเตรียม ทุกอย่างเร็วมากๆครับ ภายใน สี่สิบนาที พวกผมพร้อมที่ขาย ผมมีเวลาเหลืออีก ยี่สิบนาที ผมเดินสำรวจว่าขาดเหลืออะไร และมีอะไรที่ผมยังไม่พร้อมบ้าง ตรวจความเรียบร้อย และรอไฟฟ้ามา หวังว่าคงได้ไฟฟ้าก่อน ห้าโมงเย็น เป็นไปตามที่คาดหวังครับ ไฟฟ้ามาทันเวลาจริงๆ ผมต้องรีบเซ็ตอัพเครืองคอม สำหรับปลิ้นตั๋วอาหาร และเครืองคิดเงินด้วย ทุกอย่างใช้ไฟฟ้า ผมและเพื่อนมีความรู้เรื่องคอมและไฟฟ้ามา พวกเราจบ ปวช ช่างไฟฟ้า และเพื่อนจบ ปวส คอม ทุกอย่างเลยง่ายต่อร้าน ถ้าโทรตามช่างคอมมาทำนะ เขาคิดเงินแพงมากๆ

นี่ผมทำกันเองหมด พวกช่างอเมริกัน ไม่ได้กินเงินผมแล้วละครับ เคยลองโทรตามมาแก้ไขคอมเรื่องเมนูใหม่และใส่ราคา มันยืดเวลาออกไปสะสามชั่วโมง คิดเงินเกือบ หกร้อยเหรียญ ผมนี่เสียดายเงินมากๆ คิดเป็นชั่วโมงเลย แหม นึกด่ามันในใจ ไอ้ห่า นี่แหละครับ ช่างในอเมริกา จะกินเวลา บางคนจ้างมาซ่อมแอร์ มันเป็นลูบๆคลำๆ คิดเงินเราแล้ว ร้อยเหรียญ ผมกับเพื่อนมีความรู้กันอยู่แล้ว เลยรู้ทันหัวหมอ คนพวกนี้เขาคิดว่าเราไม่ทัน ภาษาไม่เก่ง แหละยิ่งเห็นเราเป็นคนเอเซีย อะไรก็ได้ ง่ายๆๆ อย่าได้ไปยอม เราต้องยืนขี้นและพูดให้ต่างชาติรู้ว่าเราไมได้โง่ จะมาหลอกเราง่ายๆไม่ได้ พักหลังๆมาพวกผมซ่อมกันเอง ไม่ว่าอะไรเสีย จัดการกันเองเลย ไม่โทรเรียกช่างอีกต่อไป พวกผมเก็บเงินค่าช่างมาเป็นเงินทุนปรับปรุงร้านให้สวยขี้น ได้อีกเยอะเลยละครับ ตอนนี้ไฟพร้อม คอมพร้อม เน็ตพร้อม ในครัวพร้อม เด็กเสริฟพร้อม เด็กเสริฟเราจ้างชาวอเมริกัน คนเดียว พอครับ ที่เหลือ มีผม และเพื่อนช่วยกัน เราเป็นร้านเล็กๆ เลยดูแลแค่ไมกี่คนได้สบายๆ เรารับมือได้สบาย เพราะลูกค้าก็ไมได้มาพร้อมกัน ทยอยๆมา นอกจากมีลูกโทรมานัด จอง ปาร์ตี้ 15-20 คน ก็มีพี่กุ้ง พี่เรย์ เข้ามาช่วย เราโทรตามพี่เขามาช่วยได้ ส่วนมากลูกค้าจะโทรแจ้งล่วงหน้าอยู่แล้ว พวกเราจึงรับมือได้สบายๆ

โพสต์นี้ผมต้องขอตัวไปเปิดร้านก่อนละครับ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามและสนับสนุนผมเสมอมา