ครั้งหนึ่ง...เคยได้รับหน้าที่นี้

ผ่านมาแล้ว 19 ปีแล้วซินะ เปิดมาเจอภาพเก่าครั้งที่เคยทำงานกับโรงพยาบาลในตำแหน่งผู้ช่วยเหลือผู้ป่วยทำให้นึกถึงประสบการณ์และบทบาทหน้าที่ที่เคยได้รับ ขึ้นเวรมาอย่างแรกคือดูความเรียบร้อยของเตียงผู้ป่วย ผ้าปูเตียงสะอาดไหม น้ำผู้ป่ายมีดื่มไหม คอยวัดไข้ผู้ป่วยทุก 4 ชั่วโมง นำยาที่ผู้ป่วยแต่ละเตียงจะได้รับไปให้ผู้ป่วย คอยช่วยพี่พยาบาลรับเคสคนไข้ต่างๆทั้งเตรียมเครื่องมืออุปกรณ์ทางการแพทย์เท่าที่จะได้รับมอบหมายและอนุญาติให้ทำได้ ประสบการณ์ในแต่ละตึกไม่เหมือนกัน อยู่ตึกผู้ป่วยเด็กก็จะต้องเป็นพี่เป็นเพื่อนเป็นอะไรก็ตามที่จะทำให้เด็กรู้สึกดี มีแม้กระทั่งเลี้ยงเด็กที่ถูกทิ้งไว้จนโตจนส่งศูนย์รับเลี้ยงเด็กกำพร้าหรือจนกว่าจะมีผู้ใจบุญมารับเป็นลูกบุญธรรมก็มี ได้พบเจอผู้คนทุกสถานะ ตั้งแต่คนมีเงินจนถึงคนที่ไม่มีเงินค่ารักษาพยาบาล รับเฝ้าไข้ตามตึกต่างๆที่มีญาติผู้ป่วยประสงค์จะให้เราดูแล ซึ่งส่วนใหญ่มักจะเป็นผู้สูงอายุและผู้ป่วยหลังการผ่าตัดซึ่งต้องมีคนดูแลตลอด 24 ชั่วโมง การได้มีโอกาสทำงานในโรงพยาบาลทำให้เราได้อะไรหลายอย่าง ฝึกการอดทนอดกลั้นเพราะผู้ป่วยหรือญาติบางคนเอาแต่ใจ บางท่านอารมณ์ร้อน แต่การพูดจาดีๆ พูดเพราะๆ มดมองว่ามีส่วนทำให้เขาเหล่านั้นลดการเกี้ยวกราดลงได้บ้างทีเดียว สิ่งที่มดได้จากการทำงานตรงนี้คือ
ได้ความอดทน เข้าใจอารมณ์ของคน เพราะผู้ป่วยแต่ละเคสไม่เหมือนกันจริงๆ ใจเย็นมากขึ้น ระเอียดรอบครอบขึ้น เพราะทุกสิ่งหมายถึงชีวิตของผู้ป่วย
ต้องขอบคุณโอกาสดีๆที่เข้ามา ขอบคุณเพื่อนๆ ผู้ช่วยเหลือผู้ป่ายทุกคน ขอบคุณพี่ๆพยาบาลทุกๆคน มันเป็นอีกหนึ่งความทรงจำที่ดีของมดจริงๆ☺☺
ขอบคุณทุกคนที่สละเวลาอ่านนะคะ☺☺☺