လူသားဆန္ဆန္
“က်ေနာ္သူခိုး သူလူဆိုး”
သူမ်ားတိုင္းျပည္ေတြမွာ ဝန္ထမ္းေတြဟာ စားဝတ္ေနေရး ေျပလည္တဲ့ လစာဝင္ေငြ ရၾကပါတယ္။ ဒါ့အျပင္၊ အေမရိကားမွာ benefit လို႔ ေခၚတဲ့ အက်ိဳးခံစားခြင့္ေတြ ရေသးတယ္။ က်န္းမာေရးအာမခံ၊ အၿငိမ္းစားစုေငြ၊ လစာျပည့္ နာမက်န္းခြင့္၊ အနားယူခြင့္ စတာေတြပါ ေပးတယ္။ အစိုးရဝန္ထမ္းျဖစ္ေစ၊ ကုမၸဏီဝန္ထမ္းျဖစ္ေစ အဲလို အက်ိဳးခံစားခြင့္ ရွိေတာ့ တစ္ပတ္တန္သည္၊ တစ္လတန္သည္ ခြင့္ရက္ရွည္ အပန္းေျဖခရီးေတြ ဘာေတြ သြားၾကတယ္။ အၿငိမ္းစားယူရင္လည္း ပင္စင္လစာအျပင္၊ စုေငြေတြလည္း ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ ရေတာ့ မပူမပင္ လူျဖစ္က်ိဳးနပ္တယ္လို႔ ေခၚရမွာေပါ့။
ေျပာရမယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ ေ႐ႊႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးမွာ ဝန္ထမ္းဆိုတာ မေသ႐ံု လစာေလးေတြနဲ႔ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားရင္း စိတ္ေသာကေတြ ပင္လယ္ေဝေနရသူေတြပါ။ သားသမီးေတြရဲ့ အနာဂတ္ဆိုတဲ့ အေဝးဆီက ပန္းတိုင္ကိုအသာထား၊ မနက္ျဖန္အတြက္ ေဈးဖိုးခက္ေနၾကရတယ္ မဟုတ္ပါလား။
ဒီေတာ့၊ ဝန္ထမ္းေတြ အနည္းနဲ႔အမ်ား အက်င့္ပ်က္ၾကတာ ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ လူတိုင္းနားလည္ၿပီးသား ျဖစ္ျမဲ ဓမၼတာတရားပါပဲ။ ဘိလပ္ေျမခိုးတယ္၊ ဓာတ္ဆီခိုးတယ္၊ ေဆးခိုးတယ္၊ ပိတ္အုပ္ခိုးတယ္၊ ကတၱရာခိုးတယ္၊ သစ္ခိုးတယ္၊ သံခိုးတယ္၊ အခ်ိန္ခိုးတယ္၊ အေလးခိုးတယ္၊ အိုဗ်ာ… ခိုးလို႔ရတာ အကုန္ခိုးတယ္။ ခိုးလို႔မရရင္ ခိုးတဲ့သူေတြဆီက ေဝစုခြဲတယ္၊ လာဘ္စားတယ္၊ လိုင္းေၾကးေတာင္းတယ္၊ ဗိုလ္က်မိုက္ေၾကးခြဲတယ္။ ဆရာဝန္ေတြ ဂ်ဴတီက်တဲ့အခ်ိန္ ေဆး႐ံုမွာ မရွိဘဲ အျပင္ေဆးခန္း သြားထိုင္တာ အခ်ိန္ခိုးတာပါ။ ကုန္ကုန္ေျပာရင္ ေဆး႐ံုအေပါက္ေစာင့္၊ သန္႔ရွင္းေရးသမားကအစ ေတာင္းလို႔ရသမွ် ေတာင္းတာပဲ။
ဒါေတြဟာ ေအာက္ေျခဝန္ထမ္းအဆင့္က စၿပီး ထိပ္ဆံုးအရာရွိႀကီးအဆင့္အထိ ခိုးဝွက္ ဂြင္႐ိုက္ သပြတ္အူလိုက္ ႐ႈပ္ေထြးေနေလရဲ့။ တစ္ျခားႏိုင္ငံေတြမွာ ဒီလို အက်င့္ပ်က္မႈ ေပၚရင္ ဟိုးေလးတေက်ာ္ အရွက္တကြဲ ျဖစ္ရေပမယ့္ ေ႐ႊႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးမွာေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပဲ ေဘာ္ေဘာ္တို႔ေရ၊ သူ႔ထက္ကဲရင္ ေ႐ႊျပည္စိုးရသတဲ့။ ေသာက္ရွက္ကလည္း နည္းသလားမေမးနဲ႔။ အစိုးရအဖြဲ႕ဝင္ေတြ၊ အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြရဲ့ ပိုင္ဆိုင္မႈကိုေတာင္ ဘယ္သူ႔မွ ေၾကညာစရာမလိုဘဲ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ႏိုင္သူေတြပါ။ (တိုက္ရဲတဲ့ တပ္ထဲက ကိုကိုေတြပဲေလ။)
ဒီလို အလီဘာဘာႏွင့္ ခိုးသား သန္း ၅၀ ျဖစ္ေနတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ ေခတ္နဲ႔ စနစ္ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္ၿပီး ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ ထူေထာင္မယ္ ဆိုပါစို႔။ ဒီသူခိုးေတြ အခ်ိဳးမေျပာင္းရင္ ေကာင္းႏိုင္ပါမလား။ သံသယရွိစရာပါ။
စားဝတ္ေနေရး ေျပလည္ေအာင္ အစိုးရကလုပ္ေပးလည္း ကားစီး တိုက္ေဆာက္ၿပီး စိန္ေ႐ႊဝတ္ႏိုင္ဖို႔ ခိုးလို႔ရတဲ့ အခြင့္အေရးေတြကို လက္မလႊတ္ဘဲ ခိုးျမဲ၊ ဝွက္ျမဲ၊ လာဘ္စားျမဲ၊ ဂြင္႐ိုက္ျမဲ ဆက္လုပ္ေနၾကရင္ မခက္ဖူးလား။ ဒီမိုကေရစီရလည္း ထူးမျခားနားပဲ ေနလိမ့္မေပါ့။
အဲဒီလို ရင္ေလးစရာ အေတြးေတြ ခ်ာခ်ာလည္ေနတုန္းမွာ ဟိုေရွးေခတ္ ဂ်ပန္ျပည္က ဆာမူ႐ိုင္းတရားသူႀကီး တစ္ေယာက္ က်ေနာ့ေရွ႕ေရာက္ခ်လာတယ္။
အခုေခတ္ တိုက်ိဳဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး ေပၚမလာခင္ အဲဒီအရပ္ဟာ ႐ိႈဂြန္ စစ္သူႀကီး နန္းစိုက္ရာ အဲဒိုလို႔ ေခၚတဲ့ ၿမိဳ႕ ျဖစ္ပါတယ္။ ယိုရွိမူနဲ ႐ိႈဂြန္အျဖစ္ နန္းတက္တဲ့အခါ အိုးအိုးခ ဆိုတဲ့ ဆာမူ႐ိုင္းစစ္သည္ တစ္ေယာက္ကို တစ္ျခားမႉးမတ္ေတြအေပၚ ခုန္ေက်ာ္လို႔ အဲဒိုၿမိဳ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွာ အာဏာအရွိဆံုး ၿမိဳ႕ဝန္တရားသူႀကီး အျဖစ္ ခန္႔အပ္လိုက္တယ္။ မတ္ခ်ိဘုေခ်ာဆိုတဲ့ ရာထူးဟာ ၿမိဳ႕ဝန္၊ တရားသူႀကီး၊ ရဲလုပ္ငန္းနဲ႔ မီးသတ္ တာဝန္ေလးခုကို ေပါင္းစည္း ေဆာင္႐ြက္ရတဲ့ အာဏာပိုင္ျဖစ္ပါတယ္။ (ေ႐ႊျပည္ႀကီးမွာဆိုရင္ တစ္ကယ္ဂြင္ေကာင္းၿပီး အရမ္းေထာမွာမို႔ အဘေတြ စားမာန္ခုတ္မယ့္ေနရာေပါ့ေနာ္။)
အိုးအိုးခ တာဒါဆုကဲဟာ တစ္ကယ္ သက္ရွိထင္ရွား ရွိခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္တယ္။ ၁၆၇၇ ခုႏွစ္မွာေမြးၿပီး ၁၇၅၂ ခုႏွစ္မွာ ကြယ္လြန္ခဲ့တယ္ (ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ေတာင္ငူေခတ္ေပါ့)။ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ မေဟာ္သဓာ ျဖတ္ထံုးေတြလိုပဲ သူ႔ရဲ့ တရားစစ္ေဆး စီရင္ခ်က္ေတြကို ဂ်ပန္သမိုင္းမွာ ေလးေလးစားစား ေဖာ္ျပခံရသူပါ။ သူ႔စီရင္ထံုးေတြကို ျပဇာတ္ကၿပီး ခုေခတ္လည္း ႐ုပ္ရွင္၊ တီဗီဇာတ္လမ္းေတြ ႐ိုက္ပါတယ္။
ဆာမူ႐ိုင္းတရားသူႀကီး အိုးအိုးခရဲ့ နာမည္ေက်ာ္ စီရင္ထံုးေတြထဲက ဆန္သူခိုးအမႈကို က်ေနာ္တို႔ ေ႐ႊႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြနဲ႔ ထင္ဟပ္ စဥ္းစားႏိုင္ေအာင္ ျပန္ၿပီး ေရးပါရေစ။
အသက္ ၃၅ ႏွစ္မွာ အဲဒိုၿမိဳ႕ရဲ့ အာဏာအရွိဆံုး ၿမိဳ႕ဝန္တရားသူႀကီး ျဖစ္လာခဲ့တဲ့ အိုးအိုးခဟာ စဥ္းစားဆံုးျဖတ္မႈ ထက္ျမက္သူ၊ ပညာဉာဏ္ႀကီးျမင့္သူ အျဖစ္သာမက စာနာသနားတတ္သူ၊ ေစတနာထား ကူညီေစာင့္ေရွာက္တတ္သူ၊ ျပႆနာကို တစ္ပြဲတိုး မေျဖရွင္းဘဲ ေရရွည္ေျပလည္ေအာင္ ဖန္တီးေဆာင္႐ြက္ေပးသူ ဆိုတဲ့ ေကာင္းသတင္းဂုဏ္အင္ေတြနဲ႔လည္း ေက်ာ္ၾကားပါတယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့၊ တရားသူႀကီး အိုးအိုးခရဲ့ ႐ံုးကို ဆန္ကုန္သည္ႀကီး ေယာအိခ်ိ ေရာက္လာၿပီး အမႈတစ္ခုကို တိုင္ခ်က္ဖြင့္ပါတယ္။ သူ႔ရဲ့ ဆန္ဂိုေထာင္ထဲက ဆန္ေတြ တစ္ေန႔ကို နည္းနည္းခ်င္း ေပ်ာက္ေနတာ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အေတာ္မ်ားလာတာေၾကာင့္ လာတိုင္တာပါ။ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ ဆန္ကုန္သည္ႀကီး ေယာအိခ်ိဟာ ဆန္ဂိုေထာင္ အေစာင့္အျဖစ္ သူ႔ရဲ့ ငယ္သူငယ္ခ်င္းကို ခန္႔ထားတာေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ သစၥာရွိမႈကို သူဘယ္လိုမွ သံသယမဝင္ေၾကာင္းလည္း ရွင္းျပသတဲ့။
ဆန္ဂိုေထာင္ထဲမွာ ဆန္ေတြကို အိတ္ႀကီးအိတ္ငယ္ေတြနဲ႔ သိုေလွာင္ထားရာမွာ ပမာဏမ်ားတဲ့ ဆန္အိတ္ႀကီးေတြ လံုးဝ အေပ်ာက္အရွမရွိဘဲ တစ္ေန႔စာ ဆန္အိတ္အေသးေလးေတြသာ ေန႔စဥ္ေပ်ာက္ေနတယ္။ လက္လုပ္လက္စား ဆင္းရဲသားမ်ား ေန႔တြက္ရတဲ့ လုပ္ခနဲ႔ တစ္ေန႔စာ ထမင္းခ်က္ဖို႔ ခြဲထုပ္ေရာင္းတဲ့ ဆန္အိတ္ ေသးေသးေလးေတြခ်ည္း ေပ်ာက္ေနတာအခုဆိုရင္ အိတ္ ၂၀ ေက်ာ္ေက်ာ္္ ရွိေနၿပီ။
ဒီေတာ့ အိုးအိုးခလည္း ဆန္ဂိုေထာင္ေစာင့္နဲ႔ ေတြ႕ဆံုစကားေျပာတဲ့အခါ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ အဖိုးႀကီးဆိုေတာ့ မ်က္စိလည္းမႈန္ နားလည္း သိပ္မၾကားဘူး။ အသက္ႀကီးသူမို႔ ညဥ့္နက္ရင္ သူအိပ္ေပ်ာ္သြားႏိုင္တယ္လို႔ အိုးအိုးခက ေတြးမိသတဲ့။ ဒါေၾကာင့္ သူကိုယ္တိုင္ ညလာေစာင့္ၿပီး သူခိုးဖမ္းမယ္လို႔ ဆန္ကုန္သည္ႀကီးကို ေျပာလိုက္တယ္။
အိုးအိုးခဟာ ဆန္ဂိုေထာင္ အနီးအပါးက ရပ္ကြက္ထဲမွာ လိုက္ၿပီး သတင္းစံုစမ္းရင္း၊ အလုပ္အကိုင္မရွိ ေတေပေလလြင့္ေနသူေတြကို လိုက္ၾကည့္ၿပီး စာရင္းမွတ္ထားတယ္။
ညမွာေတာ့ အိုးအိုးခလည္း သာမန္လူတစ္ေယာက္လိုပဲ ဝတ္စားၿပီး ဆန္ဂိုေထာင္မွာ ညသြားေစာင့္တယ္။ သူထင္ထားတဲ့အတိုင္း ညဥ့္နက္လာေတာ့ အေစာင့္အဖိုးႀကီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္ ဂိုေထာင္အျပင္က ခ်ိဳးခ်ိဳးခၽြတ္ခၽြတ္အသံၾကားတာနဲ႔ အိုးအိုးခက အသာသြားၾကည့္သတဲ့။
အျပင္က လေရာင္ေအာက္မွာ ဂိုေထာင္ဆီ တိတ္တဆိတ္ ခ်ဥ္းကပ္လာသူဟာ ရပ္ကြက္ထဲမွာ မၾကာခင္ တစ္လေလာက္က အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္သြားတဲ့ ဂို႐ို ဆိုသူ ျဖစ္ေၾကာင္း သူ႔မ်က္ႏွာကို လေရာင္နဲ႔ ထင္ထင္ရွားရွား ျမင္လိုက္ရတယ္။ အိုးအိုးခဟာ သူခိုးကို ျမင္ေနရေပမယ့္ ဂို႐ိုက ခုခ်ိန္ထိ ဘာမွ မခိုးရေသးေတာ့ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ သက္ေသျပစရာ ဘာမွမရွိဘူး။
ဒီေတာ့၊ အိုးအိုးခက ဂို႐ိုကို အသံတိုးတိုးနဲ႔ လွမ္းေခၚတယ္။ “႐ႉး…ေဟ့ေကာင္၊ မင္းလည္း ငါ့လိုပဲ ဆန္လာခိုးတာလား၊ တိတ္တိတ္လုပ္ကြ၊ အေစာင့္အဖိုးႀကီး ခုမွ အိပ္တာ၊ မင္းနဲ႔ ငါ အတူတူခိုးၾကတာေပါ့” လို႔ လွမ္းေျပာလိုက္သတဲ့။
ဂို႐ိုလည္း ႐ုတ္တရက္ လန္႔သြားေပမယ့္ “က်ေနာ္က အမ်ားႀကီး မခိုးပါဘူး၊ အနည္းအက်ဥ္းဆို ေတာ္ပါၿပီ” လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ သူဘာေၾကာင့္ တစ္ေန႔ကို နည္းနည္းခ်င္း ခိုးတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို အိုးအိုးခကလည္း သိပ္သိခ်င္တယ္။
သူက ဆန္အိတ္အႀကီးတစ္ခုကို ဂို႐ို႕ဆီ လွမ္းေပးရင္း “ေဟ့ေကာင္ ဆန္အိတ္ အႀကီးခိုးခိုး အေသးခိုးခိုး မိသြားရင္ အျပစ္ကအတူတူပဲကြ၊ ခိုးမယ့္ခိုးရင္ မ်ားမ်ားခိုးမွေပါ့” လို႔ တိုက္တြန္းတယ္။
ဆန္သူခိုး ဂို႐ိုက ေခါင္းခါၿပီး ျငင္းတယ္။ “ဟင့္အင္း၊ က်ေနာ္ အလုပ္မရွိ၊ စားစရာမရွိ ျဖစ္ေနလို႔ လူမမယ္သမီးေလးနဲ႔ က်ေနာ္စားဖို႔ တစ္ေန႔စာ ဆန္အိတ္အေသးတစ္ခု ရရင္ ေတာ္ပါၿပီ၊ မနက္ျဖန္ က်ေနာ္အလုပ္ရခ်င္ ရမယ္ေလ၊ က်ေနာ္အလုပ္ရလို႔ ဝင္ေငြရွိလာတဲ့အခါ က်ေနာ္ခိုးထားတဲ့ ဆန္ေတြကို ျပန္ဆပ္မွာမို႔ မ်ားမ်ားမလိုပါဘူး” လို႔ ျပန္ေျပာတဲ့အခါ အိုးအိုးခလည္း ေတာ္ေတာ္ အံ့အားသင့္သြားတာေပါ့။ သူခိုးက ခိုးထားတာေတြ ျပန္ဆပ္မယ္လို႔ ေျပာေနပါလား။
အဲဒါနဲ႔၊ ဂို႐ိုလည္း သူေျပာသလို ဆန္အိတ္အေသးတစ္လံုး ယူၿပီး အေမွာင္ထဲကို တိုးဝင္ၿပီး ေပ်ာက္သြားေတာ့သတဲ့ဲ။
ေနာက္ေန႔မွာေတာ့ သူခိုးေတြ႕ၿပီလို႔ ဆန္ကုန္သည္ႀကီး ေယာအိခ်ိကို ေျပာတဲ့အခါ ဘာျဖစ္လို႔ တစ္ခါတည္း မဖမ္းရသလဲလို႔ အိုးအိုးခကို အျပစ္တင္ေလတယ္။ သူေပ်ာက္ေနတဲ့ ဆန္အိတ္ေတြဟာ အရင္ညပါေပါင္းရင္ စုစုေပါင္း ၂၇ အိတ္ရွိေနၿပီဆိုေတာ့ ထပ္ေပ်ာက္မွာ စိုးရိမ္တယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ အိုးအိုးခက သူစမ္းသပ္စရာ ရွိေသးလို႔ ခဏေစာင့္ဆိုင္းဖို႔ ႏွစ္သိမ့္ထားပါတယ္။
အိုးအိုးခဟာ သူစီစဥ္မွန္း မသိေစဘဲ၊ ဂို႐ိုအတြက္ ယာယီအလုပ္တစ္ခုကို တစ္ဖက္လွည့္နဲ႔ ရွာေပးလိုက္တယ္။ ဂို႐ိုဟာ ဝင္ေငြေလးရၿပီး ဝမ္းသာအားရ ျဖစ္သြားေပမယ့္၊ သူနဲ႔သမီးေလး စားဖို႔အျပင္ ပိုက္ဆံနည္းနည္းေလးပဲပိုတယ္။ ဂို႐ိုက ပိုသမွ် ပိုက္ဆံေလးနဲ႔ ဆန္ဝယ္ၿပီး ညမွာ ဆန္ဂိုေထာင္ကို တိတ္တိတ္ေလး သြားထားတာ ေတြ႕ေတာ့ သူ႔ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ အိုးအိုးခဟာ ပထမဆင့္ ေက်နပ္သြားေလရဲ့။
အဲဒီလိုနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ပဲ အခက္အခဲရွိရွိ ဂို႐ိုက ေန႔စဥ္ မပ်က္မကြက္ ျပန္ျပန္ၿပီး ဆပ္ေနတယ္။ ေနာက္ဆံုး အေက်ဆပ္ရမယ့္ ၂၇ ရက္ေျမာက္ ညမွာေတာ့ ဆန္ဂိုေထာင္ရွိတဲ့ ရပ္ကြက္မွာ မီးတုတ္ကိုင္ အေစာင့္ရဲမက္ေတြ အျပည့္ခ်ထားဖို႔ အိုးအိုးခက အမိန္႔ေပးလိုက္သတဲ့။
မီးတုတ္တဝင္းဝင္း ရဲမက္ေတြ ကင္းလွည့္ေနလို႔ အဲဒီညမွာေတာ့ ဂို႐ိုတစ္ေယာက္ ဆန္ဂိုေထာင္ အနားကိုေတာင္ ဘယ္လိုမွ မသီႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကဲ…ဂို႐ိုဘာဆက္လုပ္မလဲဆိုတာ အိုးအိုးခ ေစာင့္ၾကည့္ေနတာေပါ့။
ေနာက္ေန႔ အလုပ္ကအျပန္မွာ ဂို႐ိုဟာ ၆ ႏွစ္အ႐ြယ္သမီးေလးကို လက္ဆြဲၿပီး ေယာအိခ်ိရဲ့ ဆန္ဆိုင္ကို သြားတယ္။ သမီးေလးလက္ထဲကို ဆန္တစ္အိတ္စာ ပိုက္ဆံနဲ႔ စာေလးတစ္ေစာင္ထည့္၊ ေသေသခ်ာခ်ာ သင္ေပးၿပီး ဆိုင္ထဲကို လႊတ္လိုက္တယ္။ သမီးေလးလည္း ဆိုင္ထဲကို ဝင္ၿပီး ဆန္အိတ္ေလး ဝယ္တယ္။ ဆန္အိတ္ရတာနဲ႔ ဆိုင္ထိပ္မွာ ထိုင္ေနတဲ့ ေယာအိခ်ိဆီကို သြားၿပီး ဦးၫႊတ္အ႐ိုအေသေပးရင္း လက္ထဲက ဆန္အိတ္ေလးနဲ႔ စာကို လွမ္းေပးလိုက္သတဲ့။
စာထဲမွာေတာ့ “ဆန္ကုန္သည္ႀကီးခင္ဗ်ာ၊ က်ေနာ္နဲ႔ သမီးေလး စားရမဲ့ ေသာက္ရမဲ့ မြဲငတ္ေနခ်ိန္မွာ ၾကံရာမရ ဆန္ခိုးမိပါတယ္။ အခု က်ေနာ္ အလုပ္ရလို႔ ခိုးမိတဲ့ ဆန္အိတ္ေတြ တစ္ေန႔ခ်င္း ျပန္ဆပ္ေနတာ ဒီတစ္အိတ္ဟာ ေနာက္ဆံုးပါပဲ။ က်ေနာ္နဲ႔ သမီးေလးကို ငဲ့ညႇာေသာအားျဖင့္ အျပစ္မွ ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူပါ” လို႔ ေရးထားတယ္။
ဆန္ကုန္သည္ႀကီး ေယာအိခ်ိက သမီးေလးကို အိုဆင္းဘဲ ဆန္မုန္႔ကၽြပ္ေလး ဆုခ်ၿပီး သူ႔အေဖနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္သူတစ္ေယာက္ ရွိလို႔ ဆိုင္ထဲကို ေခၚလာခဲ့ဖို႔ လႊတ္လိုက္တယ္။ ဆိုင္ထဲကို ဂို႐ို ေရာက္လာၿပီး ေတာင္းပန္စကား ေျပာဆိုေနတုန္းမွာပဲ ေယာအိခ်ိ အေၾကာင္းၾကားလိုက္တဲ့ ၿမိဳ႕ဝန္တရားသူႀကီး အိုးအိုးခနဲ႔ ကိုယ္ရံေတာ္ ရဲမက္ေတြ ဆိုင္ထဲကို ဝင္လာၾကပါေလေရာ။
ၿမိဳ႕ဝန္တရားသူႀကီးကို ေတြ႕လို႔ ေၾကာက္လန္႔တုန္လႈပ္ေနတဲ့ ဂို႐ိုကို အိုးအိုးခက သူဟာ ဟိုတစ္ညက ဆံုခဲ့ၾကတဲ့ ဆန္သူခိုး ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အဲဒီညက ဂို႐ို ေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္း ကတိတည္မတည္ ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့တာ ျဖစ္ၿပီး ခုလို တိတိက်က် လိုက္နာတာ ေတြ႕တဲ့အတြက္ ဆုလာဘ္ခ်ီးျမႇင့္ဖို႔ လာတာ ျဖစ္ေၾကာင္း မိန္႔ၾကား ေျပာဆိုပါတယ္။
အိုးအိုးခ ခ်ီးျမွင့္တဲ့ အသျပာဒဂၤါးေတြကို တုန္ရီတဲ့ လက္နဲ႔ ဂို႐ို ခံယူၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ဆန္ကုန္သည္ႀကီး ေယာအိခ်ိကလည္း သူ႔ရဲ့ ဆႏၵကို ဝမ္းသာအားရ ေျပာျပပါတယ္။ သူဟာ အသက္ ၇၀ ေက်ာ္အထိ ဆန္ကုန္သည္ လုပ္ရင္း အလုပ္ကို မ်က္ႏွာလႊဲရမယ့္ ႐ိုးေျဖာင့္တည္ၾကည္သူကို ရွာေဖြေနခဲ့ပါသတဲ့။ ဂို႐ိုလို ႐ိုးသားႀကိဳးစားသူကို သူ႔ဆီမွာ အလုပ္ခန္႔ခ်င္လို႔ မနက္ျဖန္ကစၿပီး သူ႔ဆန္လုပ္ငန္းမွာ လာအလုပ္လုပ္ဖို႔ ကမ္းလွမ္းတာပါ။
ေနာင္ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာတဲ့အခါ အဲဒိုၿမိဳ႕မ်က္ႏွာဖံုး ဆန္ကုန္သည္သူေဌးႀကီး ဂို႐ိုရဲ့ သမီးမဂၤလာေဆာင္မွာ ၿမိဳ႕ဝန္ အိုးအိုးခက မဂၤလာဩဝါဒစကား ေျပာၾကားပါတယ္။ လူေတြဟာ အခြင့္အေရးရရင္ သူေဌးႀကီး ဂို႐ိုလို ႐ိုး႐ိုးသားသား ႀကိဳးစားၾကေစခ်င္တယ္လို႔ သူက စံနမူနာျပ တိုက္တြန္းအားေပးသြားတာပါ။
အမွန္ေတာ့ ျပည္သူေတြ အက်င့္စာရိတၱေကာင္းၿပီး တိုင္းျပည္နဲ႔ လူထုကို အက်ိဳးျပဳေစခ်င္ရင္ ဖမ္းဆီးေထာင္ခ်တဲ့ ဥပေဒေတြထက္ သူတို႔ဘဝကို ဂုဏ္သိကၡာရွိရွိ ေနထိုင္ႏိုင္ေအာင္ သမၼာအာဇီဝ စားဝတ္ေနေရး အခြင့္အလမ္းေတြ ဖန္တီးေပးဖို႔ လိုပါတယ္။ လူေတြဟာ ကိုယ့္ဂုဏ္သိကၡာကို တန္ဖိုးထားတတ္ရင္ ခိုးမွာဝွက္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
အိုးအိုးခဟာ ဆန္သူခိုး ဂို႐ိုကို ေတြ႕တဲ့ညမွာပဲ ဖမ္းၿပီး ေထာင္ခ်လိုက္ရင္ သူ႔တာဝန္ေက်ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ လူတစ္ေယာက္ကို တန္ဖိုးရွိတဲ့ဘဝ ထူေထာင္ႏိုင္ေအာင္ သူအခြင့္အေရးေပးခဲ့တာ ျမင္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ အစိုးရရဲ့ တာဝန္ပါ။
က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ျပည္သူက မႀကိဳက္မႏွစ္သက္တဲ့ လူဆိုးေတြ အဓမၼအုပ္ခ်ဳပ္တာကို ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ (ရာစုႏွစ္ထက္ဝက္ေက်ာ္) ခံေနၾကရတယ္။ သူတို႔ လူဆိုးေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ သူခိုး ျဖစ္ၾကရတယ္။
ဒါျဖင့္ရင္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ ဒီမိုကေရစီစနစ္နဲ႔ ႏိုင္ငံသစ္ထူေထာင္ႏိုင္တဲ့ ေခတ္ကိုေရာက္ရင္ ႐ိုးသားတဲ့ သူခိုးမ်ားလည္း ကိုယ့္ရဲ့စာရိတၱမ႑ိဳင္ကို ျပန္လည္ တည့္မတ္ၿပီး တိုင္းျပည္တာဝန္ကို ဆတက္ထမ္းပိုး ထမ္းေဆာင္ၾကဖို႔ အေလးအနက္ တိုက္တြန္းလိုက္ပါရေစ။ 