လူငယ္တစ္ယောက္၏ စကားသံ
“ကယ္ေပါက္”
အားလံုး၏ မ်က္လံုး အစံုေပါင္းမ်ားစြာက သူ႔ထံ စုၿပံဳက်ေရာက္ေနသည္။သူ၏ ေခါင္းကို ငံု႔ထားသၿဖင္႔ မ်က္ႏွာ အေနအထားကို မၿမင္ႏိုင္ေသာ္လည္း ပုခံုးအစံု လွဴပ္ခတ္ေနသည္ကငိုေႀကြးေနၿခင္းဟု မွန္းဆရသည္။ လူအမ်ားႀကီး ရွိေနေသာ ရံုးခန္းမွာ တဒဂၤ တိတ္ဆိတ္ ေနသလိုလို။ခံစားခ်က္မ်ိဳးစံုက လူအမ်ား၏ မ်က္၀န္းထဲတြင္ ေတြ႔ၿမင္ေနရသည္။ သို႔ေသာ္ တင္းမာ ခက္ထန္လြန္းေနသည္႔ မ်က္ႏွာတစ္ခုက အထင္အရွား သီးၿခားေပၚလြင္ေန၏။
သူ၏ေခါင္းကို ငံု႔ထားရင္း လက္ႏွစ္ဖက္က စြပ္က်ယ္ ျဖဴညစ္ညစ္၏ ေအာက္အနားကို ဆြဲေခ်မြေနသည္။ ရံုးခန္း၏ ေအာက္ႀကမ္းခင္းကို ႀကည္႔ေနေသာ သူ႔မ်က္၀န္းတြင္ မ်က္ရည္ႀကည္မ်ား ဝိုင္းစို႔ေန၍ မွဳန္ေဝဝါးေန၏။ ဆက္လက္ မထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ေတာ႔သလို ရွိဳက္သံတစ္ခ်က္ အင္႔ ခနဲထြက္သြားၿပီး
“ကြ်န္…ေတာ္ လုေၿပးတာမယ္…မယ္..မဟုတ္ပါဘူး၊ သူ႔ၿခင္းေတာင္းထဲ ……”
ဗလံုးဗေထြး အသံမ်ားအဆံုး ႀကမ္းၿပင္ေပၚ ေခြညြတ္က်သြားေသာ အသံေႀကာင္႔ လူအမ်ား သက္ဝင္လွဳပ္ရွား လာႀကၿပီး ဆူဆူညံညံၿဖင္႔ ရံုးခန္းေလးမွာ အနည္းငယ္ ဝရုန္းသံုးကား ၿဖစ္သြားေလေတာ႔၏။
အညာေႏြ၏ ပူေလာင္အိုက္စပ္ေသာ ညခ်မ္းကို လူးလူးလြန္႔လြန္႔ ကုန္လြန္ေစၿပီးေနာက္ နံနက္ေစာေစာ၏ ေအးၿမမွဳအရသာကို ခံစားရင္း အိပ္ယာထဲ၌ ဆက္မွိန္းေကာင္းေနသည္။ သူ၏ မ်က္လံုးကိုမွိတ္ထားေသာ္လည္း အေတြးမ်ားက ေဝ႔ဝဲေနၿပန္၏။မ်က္လံုးကို မဖြင္႔ခ်င္ဖြင္႔ခ်င္ၿဖင္႔ ဖြင္႔ႀကည္႔ခိုက္ ထရံေပါက္မွ တိုး၀င္လာေသာ ေနေရာင္တန္းေႀကာင္႔ မ်က္စိကို အၿမန္ၿပန္ မွိတ္ လိုက္ရ၏။ က်ိန္းစပ္စပ္မ်က္လံုးကို အသာပြတ္ရင္း နံေဘးကို လွမ္းႀကည္႔ လိုက္မိၿပန္သည္။ ေဘးတေစာင္း ခပ္ေခြေခြေလး အိပ္ေမာက်ေနရွာသည္႔ သူ႔ညီေလးကို ၿမင္ေတာ႔ သက္ၿပင္းခ်လိုက္မိ၏။ သူ႔အေမ၏ အရိပ္အေယာင္ကို မၿမင္ေတာ႔။ ၿမစ္ဆိပ္သို႔ ဆင္းသြားေလာက္ေခ်ၿပီ။ သူထအထိုင္လိုက္ လွဳပ္ခါသြားေသာ ၀ါးႀကမ္းခင္းေႀကာင္႔ သူ႔ညီေလးက တစ္ခ်က္လြန္႔သြား၏။ ေၿခကို အသာေဖာ႔နင္းၿပီး အိမ္ေရွ႕ေရအိုးတြင္ မ်က္ႏွာ သစ္လိုက္သည္။ေရအိုးေဘးမွ ဆားပန္းကန္ကို ယူလိုက္ၿပီး သြားတိုက္ေနရင္း တစ္စံုတစ္ခုကို သတိရသၿဖင္႔ အၿမန္ လက္စသတ္လိုက္၏။ ပုဆိုးကို ေၿဖေလွ်ာ႔လိုက္၍ အေပၚအနားၿဖင္႔ မ်က္ႏွာသုတ္ လိုက္သည္။အိမ္အေနာက္ေဖးတြင္ သူ႔အဖြားက တံၿမက္စည္း လွည္းေနရင္း သူ႔ကို လွမ္းႀကည္႔ေန၏။
“အဖြားေရစားစရာ ဘာရွိလဲဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔ ေမာင္စိုး တို႔နဲ႔ သြားစရာ ရွိတယ္။ စားၿပီးရင္ သြားမယ္ေနာ္”
သူ႔ အဖြားက တံၿမက္စည္းကို အိမ္နံရံတြင္ ေထာင္ထားခဲ႔ၿပီး သူ႔ဆီေလွ်ာက္လာသည္။ၿပီးေနာက္ သူ၏ေခါင္းကို ညင္သာစြာပြတ္ရင္း
“ေအးေအး ငါ႔ေၿမး၊ မင္းအေမ ေကာက္ညွင္းေပါင္း ဝယ္ထားခဲ႔တယ္၊ ဒါနဲ႔ ေနပါဦးကြယ္၊ငါ႔ေၿမးက ေမာင္စိုးတို႔နဲ႔ ဘာပတ္သက္စရာရွိလို႔တုံး အဲ႔ဒီကေလးေတြက အက်င္႔တန္ ပါတယ္ကြယ္၊သူရို႕က လစ္ရင္လစ္သလို ဟိုဟာဆြဲ ဒီဟာယူနဲ႔၊ သူရို႕နဲ႔ ေပါင္းလို႔ ငါ႔ေၿမးပါ လူအထင္ေသးႀကမွာေပါ႔၊ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေလး အိမ္မွာကပ္ပါလား ေၿမးေလးရဲ႔”
“ အဖြားကလည္း၊ သားအေႀကာင္း မသိတာ က်ေနတာပဲ၊ သားက သူတို႔နဲ႔ အလုပ္တစ္ခု လုပ္စရာရွိလို႔ဗ်၊မဟုတ္တာ ဘယ္ေတာ႔မွ မလုပ္ပါဘူး အဖြားရဲ႕ မေန႔က ေမာင္စိုးတို႔ အဖြဲ႔ထဲက ဖိုးေအာင္ သားကိုလာေၿပာတယ္၊ သူတို႔ ကန္ပတ္လမ္းထိပ္က ေရနံရံုးေဘး ဝင္းထရံနားမွာ သံပိုက္ အေဟာင္းႀကီး ေတြ႔ထားတာကို ေဖာ္ႀကမွာတဲ႔။ လမ္းေဘးကဟာ ဆိုေတာ႔ အဖြားကလည္း ဘယ္သူမွ မပိုင္ပါဘူး၊ ၿပီးေတာ႔ေၿမႀကီးေအာက္ထဲ ေရာက္ေနတာ ႀကာႀကာလွေပါ႔၊ သားတို႔ ေဖာ္လိုက္ေတာ႔ အလကား မၿဖစ္ေတာ႔ဘူးေလ၊အသံုးေတာင္ ဝင္သြားပါေသးတယ္ အဖြားရယ္။ ၿပီးေတာ႔ သူတို႔က ဒီေန႔ မနက္ပိုင္းတင္ အၿပီးေဖာ္ခ်င္လို႔သားကို ေခၚတာ၊ မုန္႔ဖိုးရတာေပါ႔ဗ် အဖြား ကလည္း..”
ေကာက္ညွင္းေပါင္း အလံုးကို ပလုပ္ပေလာင္း ဝါးစားေနေသာ သူ႔ကိုႀကည္႔ရင္း သူ႔အဖြားက သက္ၿပင္း တစ္ခ်က္ခ် လိုက္၏။
“ေအးပါ ငါ႔ေၿမးရယ္၊ အႀကာႀကီးေတာ႔ မေနနဲ႔ေနာ္၊ မင္းအေမ ၿပန္မေရာက္ခင္ ေရာက္ေအာင္ၿပန္လာခဲ႔၊တၿခားလည္း မသြားနဲ႔ေနာ္…အင္း မင္းအေမသိရင္ စိတ္ေကာင္းမွာ မဟုတ္ဘူး”
သူက သူ႔အဖြား၏ပါးကို ရြတ္ခနဲ တစ္ခ်က္နမ္းၿပီး အေၿပးတပိုင္း ထြက္လာခဲ႔ေတာ႔၏။
သူတို႔ ခ်ိန္းထားေသာ ဆံုရပ္အေရာက္ လူကစံုေနၿပီ။ ေမာင္စိုး၊ ဖိုးေအာင္ႏွင္႔ သူတို႔ရပ္ကြက္ထဲမွတၿခား ႏွစ္ေယာက္၊ သူႏွင္႔ ေပါင္း ငါးေယာက္သား စကားတေၿပာေၿပာႏွင္႔ ကန္ပတ္လမ္းဆီ ထြက္လာခဲ႔ႀက၏။
“ဖိုးေအာင္ရာ မင္းေခၚလာတဲ႔ ေမာင္ေက်ာင္းသားက အလုပ္ၿဖစ္ပါ႔မလားကြာ၊ ေအး ခုကတည္းက ေၿပာထားမယ္ေနာ္၊ တို႔နဲ႔ တန္းတူ မလုပ္ႏိုင္ရင္ ငါက တစ္ၿပားမွမေပးဘူး၊ မင္း မေက်နပ္ရင္အခု ၿပန္လို႔ရေသးတယ္”
သူ႔ဘက္လွည္႔ ေၿပာလာေသာ ေမာင္စိုး စကားေႀကာင္႔ သူ႔ရင္ထဲ ဖ်ဥ္းခနဲ ၿဖစ္သြားသည္။သို႔ေသာ္ သူ႔အေတြးထဲတြင္ တေစာင္းေလးအိပ္ေနေသာ သူ႔ညီေလး ပံုသြင္ႏွင္႔ အေမႏွင္႔အဖြားတို႔ တီးတိုးေၿပာေနႀကေသာ စကားသံမ်ားက ဖ်တ္ခနဲေရာက္လာသၿဖင္႔ စိတ္ကို ထိန္းရင္း…
“ေအးပါကြာ၊ မင္းတို႔ေတာင္ လုပ္ႏိုင္ရင္ငါလည္း လုပ္ႏိုင္ရမွာေပါ႔၊ ေစာင္႔ႀကည္႔ပါကြာ၊ မင္းေၿပာသလို မလုပ္ႏိုင္ရင္ ငါတစ္ၿပားမွမယူဘူး”
“ေအး ၿပီးတာပဲ၊ ကဲကဲၿမန္ၿမန္ေလွ်ာက္ႀကကြာ ေနနည္းနည္း ၿမင္႔သြားရင္ လုပ္လို႔ မေကာင္းဘူး”
ေမာင္စိုးက ေလာေဆာ္ရင္း သြက္သြက္သြားႏွင္႔သည္။ သူတို႔လည္း ေၿခလွမ္းကိုၿမွင္႔ လိုက္ၿပီး ကန္ပတ္လမ္း အတြင္း ခ်ိဳးဝင္လာခဲ႔ႀက၏။စိမ္းပုတ္ပုတ္ ေရၿပင္ကို ၿဖတ္သန္းတိုက္ခတ္လာသည္႔ အနံ႔ဆိုးဆိုးေလညွင္းက သူတို႔ ကိုဆီးႀကိဳေနသည္။သစ္ပင္ရိပ္မ်ားက ပတ္လမ္းကို ေနေၿပာက္မထိုးေအာင္ ရစ္ၿခံဳထား၏။ လူသြားလူလာ ၿပတ္ေသာ လမ္းတစ္ေလ်ာက္ကလည္း တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ လြန္းလွသည္။
ကန္ႏွင္႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လူေနအိမ္မ်ားမရွိဘဲ ရံုးဝိုင္းႀကီးမ်ား၏ ေနာက္ေက်ာ ဝင္းထရံႀကီးမ်ားကသာ ကာဆီးထားသည္။သူတို႔ေနေသာ ရပ္ကြက္ႏွင္႔ မလွမ္းမကမ္းမို႔ ေနရာက သိပ္မစိမ္း။ ေရွ႕မွ သြားေနေသာ ေမာင္စိုးက ေရနံရံုးဝင္းႀကီး၏ ေနာက္ေက်ာ ဆူးၿခံဳႀကီးတစ္ခု ေရွ႕အေရာက္တြင္ ရပ္လိုက္ၿပီး
“တို႔ ဒီၿခံဳေအာက္မွာ တူးရမွာကြ၊ ငါေတြ႔ထားတာ မႀကာေသးဘူး။ သံပိုက္ႀကီးက နည္းနည္းရွည္ေတာ႔ တို႔လူညီမွ ၿဖစ္မွာ၊ရၿပီးရင္ေတာ႔ အေလးခ်ိန္က မနည္းေလာက္ဘူး၊ မင္းတို႔ လူညီရင္ ခဏနဲ႔ ရမွာ။ ေအာက္ကေၿမက ႏုံးေၿမေတြ..တူးလို႔လြယ္တယ္။ ခက္တာက ဒီဆူးၿခံဳႀကီးထဲေတာ႔ တိုးမွ ရလိမ္႔မယ္ေမာင္၊ ဒါႀကီးခုတ္ေနရရင္လည္းငါတို႔ တစ္ပတ္ႀကာေတာင္ ၿပီးမွာ မဟုတ္ဘူးကြ၊ ဒီေတာ႔ ငါေၿပာမယ္ကြာ မင္းတို႔ လူေကာင္ေသးတဲ႔ႏွစ္ေကာင္ ေရွ႕က အရင္လမ္းထြင္ၿပီးတိုး၊ တို႔က ေနာက္ကေန ေၿမယက္ၿပီး လမ္းေဖာ္ေပးမယ္။ဒီေတာ႔ ဟိုေကာင္ ေက်ာင္းသားနဲ႔ ဖိုးေအာင္က အရင္ဝင္ႀကကြာ၊ ကဲကဲ စႀကစို႔ေဟ႔”
ေမာင္စိုးက သူ႔လြယ္အိတ္ထဲမွ ဓားမတို ႏွစ္ေခ်ာင္းကို သူတို႔အားထုတ္ေပးၿပီး ၿခံဳဝင္သာမည္႔ ေနရာကိုဝိုင္းဆဲၿြဖဲ ေပးႀက၏။ လူတစ္ကိုယ္သာ မရွိတရွိ အေပါက္ေပၚလာေသာအခါ သူတစ္ခ်က္ လွမ္းႀကည္႔လိုက္၏။ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ဆူးခၽြန္ခၽြန္မ်ားက ႀကက္သီးထစဖြယ္ ေစာင္႔ႀကိဳေန သလိုလို၊ေအာက္ေၿခတြင္လည္း အေန႔ေန႔ အရက္ရက္က စြန္႔ပစ္ထားေသာ အမွိဳက္မ်ားက ပရပြ။ မတတ္ႏိုင္ မခံခ်င္စိတ္ႏွင္႔ပိုက္ဆံရခ်င္စိတ္က တြန္းပို႔ေနသၿဖင္႔ ပုဆိုးကို ခါးေတာင္းႀကိဳက္ လိုက္ၿပီး ေရွ႕မွ စြတ္ဝင္သြားလိုက္ေတာ႔၏။ဖိုးေအာင္ကလည္း သူ႔ေနာက္မွ ထပ္ခ်ပ္မကြာ။
လူတစ္ကိုယ္စာ အေပါက္မွတိုးတိုးခ်င္း မလြတ္တလြတ္ ေနာက္ေက်ာကို ဆူးတစ္ခ်က္က ဗ်စ္ခနဲၿခစ္မိသြား၏။ စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္း ခံစားခ်က္ေႀကာင္႔ အားတင္းၿပီး ဒူးေထာက္တိုးလိုက္ရ၏။ ေအာက္ေၿခမညီမညာ ေက်ာက္ၿဗဳတ္ႀကမ္းေႀကာင္႔ ဒူးေခါင္းကလည္း နာလာသည္။ သို႔ေသာ္ အေပၚကဆူးထက္ ဒူးကသက္သာ ေပလိမ္႔မည္စိတ္ကူးၿပီး ေရွ႕သို႔သာ ဝပ္တိုးလိုက္ေတာ႔၏။ ေတာ္ေသးသည္္။ သိပ္ေဝးေဝး မဝင္လိုက္ရ။ ေမာင္စိုးေတြ႔ထားသည္႔ သံပိုက္အေဟာင္းႀကီး၏ အစြန္းကို ၿမင္ေနရသၿဖင္႔ အားတက္သြားသည္။
သံပိုက္အေဟာင္းႀကီးက ထိပ္ဝ ေလးလက္မခန္႔ ရွိလိမ္႔မည္။ ေၿမႀကီးေပၚ တစ္ပိုင္းတစ္စ ေပၚေနသည္ကိုက သံုးေပေက်ာ္ခန္႔ ရွိ၏။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လည္း ဓားမတိုကိုယ္စီႏွင္႔ ပိုက္ႀကီးအေၿခတစ္ေလွ်ာက္တူးဆြရင္း လိုက္ေနခဲ႔သည္။ ကံေကာင္းသည္ေၿပာရမည္။ ပိုက္ႀကီးက ေအာက္ထိ သိပ္မၿမဳပ္။ အေပၚယံ ႏႈန္းေၿမပြပြမို႔ တူးရသည္မွာ အနည္းငယ္ေတာ႔ သက္သာ၏ ။ သို႔ေသာ္ အမွိဳက္ အညစ္အေျကးမ်ားေႀကာင္႔ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ပ်ို႕ခ်င္ခ်င္။ အဆိုးဆံုးက ေခြးေခ်းမ်ား။ စူးစူးဝါးဝါး နံေစာ္ေနေသးသည္။စိတ္ကိုတင္းရင္း အားစိုက္ လုပ္ေနလိုက္၏။ အေမ႔စကားသံႏွင္႔ ညီေလးပံုကို ေတြးမိတိုင္း အံႀကိတ္တူးေနမိသည္။ ေမာင္စိုးတို႔ကေတာ႔ အေစာက ကူညီ၍ ၿခံဳရွင္းေပးေနေသာ္လည္း ခုေတာ႔ အသံမႀကားရ။
အတန္ႀကာႀကာ ပိုက္ႀကီးတစ္ေလွ်ာက္ တူးၿခစ္ရင္း ေၿခာက္ေပခန္႔ အေရာက္ ပိုက္က အဆံုး သတ္သြားသည္။ သူႏွင္႔ ဖိုးေအာင္လည္း လက္စသတ္တူးလိုက္ၿပီး ၿခံဳၿပင္ တိုးထြက္ခဲ႔ႀက၏။
“ေဟ႔..ပိုက္ႀကီး အဆံုးထိေတာ႔ ေဘးေတြ အကုန္ တူးၿပီးသြားၿပီ၊ မင္းလာႀကည္႔လိုက္ဦး”
သူ႔ေအာ္သံေႀကာင္႔ သစ္ပင္အရိပ္တြင္ ထိုင္ၿပီး ေရခဲေခ်ာင္းကိုယ္စီ စုပ္ေနႀကေသာ ေမာင္စိုးတို႔ သံုးေရာက္ သူတို႔ဆီ ေၿပးလာႀကသည္။ ေမာင္စိုးကသူ စုပ္လက္စ ေရခဲေခ်ာင္းကို ဖိုးေအာင္ဆီ ထိုးေပးလိုက္ရင္း
“ ေရာ႔ မင္းတို႔ ဒါစုပ္ၿပီး ခဏနားလိုက္ဦး၊ ငါ ဝင္ႀကည္႔ၿပီး ရေလာက္ရင္ ႀကိဳးနဲ႔ခ်ည္ၿပီး ဝိုင္းဆြဲႀကမယ္…ေဟ႔ေကာင္ ငါ႔လြယ္အိတ္ထဲက ႀကိဳးယူေပး”
တစ္ေယာက္က လွမ္းေပးေသာႀကိဳးကို ယူၿပီးေမာင္စိုး အထဲ ဝင္သြားသည္။ သူလည္း ဖိုးေအာင္ လွမ္းေပးေသာ ကုန္လုကုန္ခင္ ေရခဲေခ်ာင္းေလးကို စုပ္လိုက္ရသၿဖင္႔ ေရငတ္ေၿပ၊ အေမာေၿပသြား သလိုလို။
“ကဲေဟ႔..မင္းတို႔ အားလံုးဝိုင္းဆြဲႀကေတာ႔ ၊ ငါ အထဲက တြန္းေပးမယ္”
သူတို႔လည္း ႀကိဳးကိုအားလံုး တစ္ၿပိဳင္တည္း ဝိုင္းဆြဲႀက၏။ ပထမပိုင္း တုတ္တုတ္မွမလွဳပ္။ ေမာင္စိုး၏ ညာသံေပး ေအာ္သံေႀကာင္႔သာ ဆြဲေနရသည္။ စိတ္ဓာတ္က က်ခ်င္ခ်င္။ ေနာက္တစ္ခ်ီ ေမာင္စိုး၏ ညာသံအတိုင္းဆြဲ လိုက္ႀက၏။အနည္းလွဳပ္ၿပီး တစ္ေပခန္႔ပါလာသည္။ အားတက္ၿပီး ဝိုင္းအဆြဲ တၿဖည္းၿဖည္း ပိုက္ႀကီးက ၿခံဳအၿပင္ ပါလာသည္။
ေမာင္စိုးလည္း အၿပင္ေရာက္လာၿပီ။သူတို႔လည္း ေၿခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ရင္း ပိုက္ႀကီးႀကည္႔ ေပ်ာ္ေနသၿဖင္႔ လက္မွ အေပါက္အၿပဲမ်ားကိုပင္သတိမရေတာ႔။ လက္ေတြ ဒူးေတြ ေနာက္ေက်ာပါ ေပါက္ၿပဲေနေသာ္လည္း သူေပ်ာ္ေနမိ၏။ အားလံုးဝိုင္းထမ္းၿပီး သံရည္ႀကိဳစက္ဆီ ဦးတည္လိုက္ ႀကသည္။ အခ်ိန္ကေတာ႔ သိပ္ေနမၿမင္႔ေသး၊ ဆယ္နာရီခြဲခန္႔ေတာ႔ ရွိေပလိမ္႔မည္။
ေနအပူကိုပင္ သတိမၿပဳႏိုင္ေတာ႔။ေၿခလွမ္းသြက္သြက္ၿဖင္႔ သူေလွ်ာက္ၿပန္လာခဲ႔သည္။ လက္ထဲမွ ငါးရာတန္တစ္ရြက္ႏွင္႔ ႏွစ္ရာတန္ေလး ႏွစ္ရြက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ရင္း သူ႔ေၿခလွမ္းမ်ားက ေပါ႔ပါး သြက္လက္ေန၏။ ၿမစ္ဆိပ္တာေဘာင္အတိုင္း ျပန္လာေနရင္း ေရွ႔မွ ေစ်းကေလးကိုပင္ ၿမင္ေနရၿပီ။ သုတ္ေၿခတင္လိုက္ၿပီး ေစ်းအတြင္း အေမာတေကာဝင္လာခဲ႔၏။ ဆယ္႔တစ္နာရီ ထိုးလုလု အခ်ိန္ၿဖစ္သၿဖင္႔ ေစ်းကြဲစၿပဳေနေပၿပီ။ သူလည္း ဆိုင္ခန္းမ်ားႀကားမွ တိုးေဝွ႔လာရင္း ေရွ႕ဆီေမွ်ာ္ႀကည္႔မိသည္။ အမဲသားသည္ ဘာဘာကို ၿမင္လိုက္ေတာ႔မွ သူ သက္ၿပင္း ခ်လိုက္ႏိုင္ေတာ႔၏။ဘာဘာက ဆိုင္သိမ္းေနရင္း သူ႔ကို လွမ္းေမးေငါ႔ၿပ၏။ သူ႔ေရွ႔ခံုတြင္ အမဲသား အတိုအစပံု တစ္ပံုကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။ ေဘးမွ နီရဲေနေသာ အသားေၿမာင္းႀကီးကို သူမၿမင္၊ စိတ္လည္း စိတ္မဝင္စား။
“ဘာဘာ…ကၽြန္ေတာ္႔ကို အမဲသားအစ ငါးရာဖိုးေပး”
သူ႔စကားအဆံုး ဘာဘာက ဆိုင္သိမ္းေနရင္း သူ႔ကိုမႀကည္႔ဘဲ
“ေကာင္ေလး…နင္႔အေမ အရင္ယူထားတဲ႔ အေႀကြးေတြလည္း မဆပ္ေသးဘဲနဲ႔ ငါ ထပ္မေပးေတာ႔ဘူး၊သြားေတာ႔”
“မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ ဒီမွာ ပိုက္ဆံပါ ပါတယ္ အခုေပးမွာပါ၊ ေရာ႔ဗ်ာ”
သူက လက္ထဲတြင္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ထားေသာ ပိုက္ဆံမ်ားထဲမွ ငါးရာတန္ ကို ခံုေပၚတင္ေပးလိုက္သည္။ ထိုစဥ္
“ဘာဘာ..ေရ၊ ဒီေန႔ ေနာက္က်ေနတာ၊ အလုပ္က ရွဳပ္ေနလို႔ မလာေတာ႔ဘူးေနေနတာ၊နင္႔ဆီ မွာထားတာရွိလို႔ လာခဲ႔ရတာ၊ ဝူး…ပူလိုက္တာဟယ္”
ေနာက္မွ အသံေႀကာင္႔ သူလွည္႔ႀကည္႔လိုက္မိသည္။ သနပ္ခါးနံ႔၊ မိတ္ကပ္ ေရေမႊးနံ႔ ၿပင္းၿပင္းကို အနံ႔ အရင္ရေန၏။ ေရႊလက္ေကာက္ တစ္ေတာင္ေလာက္ႏွင္႔ မိန္းမဝဝ ႀကီးတစ္ေယာက္ ပိုက္ဆံအိတ္ႀကီး ခ်ိဳင္းႀကားညွပ္လ်က္ သူ႔ေဘး ဝင္လာရပ္သည္ကို ေတြ႔ေနရသည္။ ဘာဘာကလည္း သိမ္းလက္စမ်ားကို ေအာက္ခ်ရင္း
“ေအာ္..အစ္မႀကီး ကၽြန္ေတာ္ကမလာေတာ႔ဘူးေတာင္ ထင္ေနတာ၊ အစ္မ မွာထားတာေတာ႔ ရွိပါေသးတယ္၊ အသားက ေကာင္းမွေကာင္း ရဲစိုေနတာပဲ၊တစ္ၿခားသူ ယူမွာစိုးလို႔ ဖြက္ေတာင္ထားရတာ”
“ေအးပါဟယ္..ေက်းဇူးပါ၊ကဲ ခ်ိန္လိုက္ ခ်ိန္လိုက္၊ အရွိအတိုင္း ယူရံုေပါ႔”
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အၿပန္အလွန္ေၿပာဆိုေနသည္ကို သူက စိတ္မွတ္မဲ႔ ေငးေနမိသည္။ သူတို႔ေၿပာဆို ခ်ိန္တြယ္ေနသည္ကို စိတ္ကမေရာက္၊အိမ္တြင္ က်န္ေနသည္႔ သူ႔ညီေလးမ်က္ႏွာသာ ေပၚေနသည္။ ထိုစဥ္သူတို႔ ေၿပာစကားအသံ တစ္ခုေႀကာင္႔ဖ်တ္ခနဲ ၿဖစ္သြားရ၏။
“ဟယ္..ဘာဘာ ေရ၊ ဟိုအပံုေလးပါထည္႔လိုက္ဦး၊ ငါ႔အိမ္ကအေကာင္ေတြက ဒါပါမလာရင္ ေၿဗာင္းဆန္ႀကေတာ႔မွာ၊ ဒီေကာင္ေတြက ခုမွေၿခာက္လရွိေသးတာကို အစားက ပက္စက္တယ္၊ တစ္ရက္ သံုးခါေႀကြးရတာ အသားေကာင္းနဲ႔ဆို ဘယ္ခံႏိုင္လိမ္႔မတုံး”
“ ဟုတ္ အစ္မႀကီးေရ၊ အကုန္ထည္႔ေပးလိုက္မယ္၊အဲ႔ဒါအတြက္က ခုႏွစ္ရာပဲ ယူလိုက္မယ္ေနာ္၊ အသားက သံုးေထာင္႔ရွစ္ရာနဲ႔ အစ္မႀကီး ေပါင္းေလးေထာင္႔ငါးရာ ေပးပါ”
ပိုက္ဆံလွမ္းေပးၿပီး အသားထုပ္ကို ျခင္းေတာင္းထဲ ထည္႔၊ အစထုပ္ကို လက္ကဆြဲ၍ ထြက္သြားေတာ႔မည္႔ မိန္းမႀကီးကို သူလွမ္းေအာ္လိုက္မိသည္။
“ဟိုး..ေနပါဦးဗ်ာ၊ ဘာဘာ..လုပ္ပါဦးဗ်၊ခင္ဗ်ား ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲ”
သူ႔အသံေႀကာင္႔ လွမ္းခါစ ေၿခလွမ္းကိုရပ္မလို ၿဖစ္ေနေသာ မိန္းမႀကီးက စုတ္တီးစုတ္ၿပတ္ ျဖစ္ေနေသာ သူ႔ကို တစ္ခ်က္လွမ္းအႀကည္႔
“အစ္မႀကီး သြားပါ၊ ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး အားနာတာအစ္မႀကီးကို၊ ရတယ္ သြားသြား၊ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူး အစ္မရဲ႔”
မိန္းမႀကီးကလည္း သူ႔အိပက္အိပက္ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို သယ္ရင္း ထြက္သြားသည္။ ဘာဘာ ကလည္း ဘာမွမေၿပာေတာ႔ဘဲ သူ႔ဆိုင္ သိမ္းစရာ ရွိသည္မ်ားကိုသိမ္းေန၏။ ခံစားခ်က္မ်ိဳးစံုေႀကာင္႔ သူ႔ရင္မွာ ဗေလာင္ဆူလာသည္။ ဘာဘာကို ႀကည္႔လိုက္၊ မိန္းမႀကီးလက္ထဲမွ အထုပ္ကို ျကည္႔လိုက္ႏွင္႔ သူ႔မ်က္စိထဲ ၿပာေဝလာသည္။ အၿမင္အာရံုမ်ားက ရွဳပ္ေထြးၿပီးသူ႔ရင္ တဒိန္းဒိန္း အခုန္ၿမန္လာသည္။ ဆာေလာင္ေနေသာ ဝမ္းဗိုက္က ပူေလာင္လာသလို သူ႔ညီေလး၏မ်က္ႏွာႏွင္႔ မိန္းမႀကီးလက္ထဲမွ အထုပ္တို႔က တလွည္႔စီ ၿမင္ေယာင္ေန၏။ ဖ်တ္ခနဲ ေၿပးထြက္သြားၿပီးသူ ဘာလုပ္မိမွန္းမသိေတာ႔။ ေစ်းထဲ တဝုန္းဝုန္း ဆူညံသြားၿပီး မိန္မႀကီးေအာ္သံ၊ လူအမ်ား ေၿပးလႊားသံမ်ားအႀကား သူဘာလုပ္မိမွန္းပင္ မသိေတာ့ေပ။ ဆတ္ခနဲ ေနာက္ေက်ာမွ စြတ္က်ယ္စကို ကိုင္ဆြဲခံလိုက္ရသၿဖင္႔ သူ႔လည္ပင္း ေအာင္႔သြားၿပီး ယက္ကန္ယက္ကန္ ၿဖစ္သြား၏။ သူ အသိ ဝင္ခ်ိန္တြင္မေတာ႔ ေစ်းရံုးထဲမွလူအမ်ားေရွ႕တြင္ သူေရာက္ေနေတာ႔သည္။
ေရစက္ ေရမွဳန္ေအးေအးမ်ားႀကား သူၿပန္သတိရလာသည္။သူ႔ထမဆံုးၿမင္သည္က တၿဖည္းၿဖည္းခ်င္းလည္ေနသည္႔ မ်က္ႏွာက်က္မွ ပန္ကာ။ ေနာက္ သူ႔အား ဝိုင္းအံုႀကည္႔ေနသည္႔ လူအမ်ား၏ မ်က္နွာမ်ား။ အစစ အရာရာ သူၿပန္ သတိရလာ၏။ အမဲသားသည္ ဘာဘာ၊ မိန္းမ ဝဝႀကီး၊ ေစ်းသူေစ်းသားမ်ား၊ ေစ်းလူႀကီး၏ မ်က္ႏွာ…..အားလံုးကို တၿဖည္းၿဖည္း သူသိလာၿပီ။
“ကဲ..မဆိုင္တဲ႔ သူေတြ ေနာက္နည္းနည္း ဆုတ္ေပးႀကပါဗ်ာ၊ ဒီကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ ေမးပါရေစဦး၊ သူ႔ကို ခင္ဗ်ားတို႔လည္း သိႀကတာပဲ၊အဝတ္ေလွ်ာ္တဲ႔ မခင္စိန္ရဲ႕သားေလးပါ၊ အရင္ကလည္း ဘာနာမည္ပ်က္မွ မရွိပါဘူး၊ ဒီကေလး ေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းၿပန္ ေစ်းေရွ႕က အၿမဲၿဖတ္ေနက်ပါ၊ သူ႔အေမခိုင္းလို႔ ေစ်းထဲ ဟိုဟာ သည္ဟာ လာဝယ္ေနက် ကေလးပါ၊အရင္ အလစ္သုတ္တဲ႔ ကေလးေတြနဲ႔ မတူပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာ ေမးပါရေစဦးဗ်ာ၊ ကဲ ေနာက္ဆုတ္ေပးႀကဦး”
ေစ်းလူႀကီး၏ စကားေႀကာင္႔ လူအမ်ား ေနာက္သို႔ ရွဲသြာသည္။ သူလည္း ေစ်းရံုးႀကမ္းခင္းၿပင္ေပၚ ထထိုင္လိုက္၏။ ခံစားခ်က္ မ်ိဳးစံုၿဖင္႔သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ထူပူေနၿပန္သည္။ ခုမွ မနက္က အဖြား ေၿပာလိုက္သည္ကို ၿပန္သတိရေတာ႔ မ်က္ရည္ပူမ်ားက အလိုလို စီးက်လာေတာ႔သည္။ ေစ်းလူႀကီးက သူ႔ နံေဘးတြင္ ထိုင္လိုက္ရင္း
“ကဲ..ကေလး မငိုနဲ႔ေတာ႔၊ ဦးဦးတို႔ေမးတာေတြကိုသာ မွန္မွန္ေၿဖေနာ္၊..ခု မင္းက ေက်ာင္းေနေသးလား၊ ေနေသးတယ္ဆို ေက်ာင္းဖြင္႔ရင္ဘယ္နွစ္တန္း တက္ရမွာလည္း”
သူက ေခါင္းတစ္ခ်က္ ၿငိမ္႔ၿပၿပီးခုႏွစ္တန္းဟု တိုးလွ်စြာ ေၿဖလိုက္သည္။
“ေႀသာ္…ဟုတ္ပါၿပီ၊ ဒါဆို သားကေက်ာင္းသားၿဖစ္ၿပီး ဘာလ႔ို သူမ်ားအထုပ္ကို ဆြဲေၿပးရတာလည္းကြယ္၊ သားတို႔ ေက်ာင္းက ဆရာဆရာမေတြ မိဘေတြက ဆံုးမတယ္ မဟုတ္လား”
ေစ်းလူႀကီး၏ စကားအဆံုး သူဘယ္လိုမွ ထိမ္းခ်ဳပ္ႏိုင္စြမ္း မရွိေတာ႔။ ခ်ံဳးပြဲခ် ငိုလိုက္ရင္း ဗလံုးဗေထြး ၿပန္ေၿပာ လိုက္ေတာ႔သည္။
“ဟုတ္..ဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္ မွားပါတယ္၊ ဒါေပမဲ႔..ဦးတို႔ ေၿပာသလိုမဟုတ္..ဟုတ္..ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္႔အေဖ မရွိေတာ႔ေပမယ္႔ အဖြားေရာ အေမေရာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဆံုးမပါတယ္၊ဆရာေတြေၿပာတာလည္း ကၽြန္ေတာ္ နားေထာင္ပါတယ္။ အခုဟာက ကၽြန္ေတာ္႔…ညီ..ညီေလး အတြက္မို႔ပါ၊ညီေလးက…ေန..ေန.မေကာင္းဘူး၊ မေန႔က အေမနဲ႔ အဖြား ေၿပာေနတာ ကၽြန္ေတာ္ႀကားတယ္…သူ…သူက ေသြးအားနည္းတယ္တဲ႔၊အာဟာရ ခ်ိဳ႕တဲ႔ ရင္ မေကာင္းဘူးတဲ႔၊ ဒါေပမယ္႔ အေမ႔မွာ ပိုက္ဆံ မရွိဘူး၊ ေဆးဖိုးေတာင္ေန႔ ၿပန္အတိုးနဲ ေခ်းထားရတာ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ႀကားတယ္၊ ဒါနဲ႔ ညီေလးအတြက္ ပိုက္ဆံရေအာင္မေန႔က သူငယ္ခ်င္း အကူအညီ ေတာင္းၿပီး ဒီေန႔ အလုပ္လုပ္..လုပ္လာတာပါ၊ ရတဲ႔ ပိုက္ဆံနဲ႔ ေလာက္မယ္႔အမဲသားအစေတြကို…ကၽြန္ေတာ္ ဝယ္တယ္…ဒါေပမယ္႔ ဘာဘာက ဟိုမိန္းမႀကီး အကုန္ေရာင္း ပစ္လိုက္တာ…တကယ္ဆို ကၽြန္ေတာ္က အရင္ ဝယ္တာပါ၊ ဒါနဲ႔…စိတ္မထိန္းႏိုင္လို႔ ဟို မိန္းမႀကီးဆီက ၿပန္လုၿပီး ဝယ္လိုက္တာပါ…. ကၽြန္ေတာ္ အလကား မလုပါဘူး…မ..မ..ယံုရင္ ဟို မိန္းမႀကီး ေစ်းၿခင္းေတာင္းထဲႀကည္႔ပါ၊ ပိုက္ဆံ..ဆံ…ထည္႔..ထား..”
ခ်ံဳးပြဲခ် ငိုလိုက္ရင္း အသံကတိမ္ဝင္သြား၏။ သူ၏ေက်ာကို ေစ်းလူႀကီးက ႀကင္နာစြာ ပြတ္သပ္ေပးေနရင္း တစ္ေယာက္က ေစ်းၿခင္းေတာင္းကို ယူလာၿပသည္။ အားလံုး၏ေရွ႔တြင္ ၿခင္းေတာင္းကို သြန္ခ်လိုက္ေသာအခါ အမဲသားအိပ္ အနီးတြင္ငါးရာတန္တစ္ရြက္ႏွင္႔ ႏွစ္ရာတန္ႏွစ္ရြက္ အလိပ္လိုက္ေလးက ထြက္က်လာသည္။ တိတ္ဆိတ္သြားေသာ ေစ်းရံုးထဲတြင္ ရွိဳက္သံ မ်ဥ္းမ်ဥ္းေလးသာ ထြက္ေပၚေနၿပီး တၿဖည္းၿဖည္း တိုးဝင္သြားလွ်က္ေနာက္ဆံုးတြင္ အားလံုး တိတ္ဆိတ္ သြားေလေတာ႔၏။ ။
