မေမ့ႏိုင္သူ
မေမ့ႏိုင္သူ
ၿခံထဲမွာဆင္းၿပီးေတာ့ သတင္းစာဖတ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဘးအိမ္က ဦးဘမူက
“ေက်ာင္းဆရာ … ညေနက်ရင္ အိမ္ကိုထမင္းစားႂကြပါ” တဲ့
“ဘာေၾကာင့္မ်ားလဲ ဦးဘမူ”
“ဒီေန႔ သားေလးေမြးေန႔ပါ”
ကၽြန္ေတာ္ သူတို႔အိမ္မွာ သားဆိုသူကို တစ္ခါမွ ဝင္ထြက္တာ မေတြ႔ပါဘူး။ ဦးဘမူ အိမ္ေျပာင္းလာတာ မၾကာ ေသးဘူး။ သူတို႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္တည္းလို႔ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သိပ္မစပ္စုေတာ့ မေမးျဖစ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဦးဘမူ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ပဲ ေတြ႔ဖူးေသးတာ။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အသက္ႀကီး မယ္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အၿငိမ္းစား ေက်ာင္းဆရာဆိုတာ သူ႔ကို ေျပာျပထားေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းဆရာတဲ့။
ညေနေစာင္းေတာ့ စာေရးေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အိမ္တံခါးကို လာေခါက္တယ္။
“ေက်ာင္းဆရာ … ထမင္းစားမယ္ေလ … ကၽြန္ေတာ့္ ဇနီးကေစာင့္ေနတယ္”
“ေၾသာ္ … ဟုတ္ကဲ့ ဦးဘမူ ကၽြန္ေတာ္က နည္းနည္းေစာေသးတယ္ထင္လို႔”
“ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေစာေစာပဲ စားတတ္လို႔ပါ”
“ရပါတယ္ … ကၽြန္ေတာ္လာၿပီ”
အိမ္ထဲဝင္လိုက္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ထိုင္ေနတဲ့ လက္တြန္းလွည္းကို ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္က အခန္းထဲကေန တြန္းထုတ္လာတယ္။
“ေက်ာင္းဆရာ … ဒါ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး။ ေနာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ တူမေလး။ အေဖာ္ရေအာင္ ေတာကေခၚ ထားတာ”
“ဟုတ္ကဲ့ … ကၽြန္ေတာ္ ဟိုဘက္အိမ္ကပါ”
“သိၿပီးပါၿပီရွင္ … ကၽြန္မ ျပတင္းေပါက္ကေန ဆရာ့ကို အၿမဲျမင္ပါတယ္။ မနက္တိုင္း ၿခံထဲဆင္းၿပီး သတင္းစာ ဖတ္ေနတာ”
ကၽြန္ေတာ္က ထမင္းဝိုင္းမွာထိုင္လိုက္တယ္။ သူတို႔ထမင္းဝိုင္းက စားပြဲကုလားထိုင္နဲ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာဆန္ဆန္ ထမင္းဝိုင္းႀကီးနဲ႔ ျပင္ထားတာ။ ဟင္းေတြကစံုေနတာပဲ
ဦးဘမူက သူ႔ဇနီးကို လက္တြန္းလွည္းေပၚကေန ေပြ႔ခ်ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားလိုက္မိတာက ေျခေထာက္ေတြ ျပတ္ေနပံုပဲ။
ကၽြန္ေတာ့ေဘးမွာ ခင္းထားတဲ့ ထိုင္ဖံုေလးေပၚကို ဦးဘမူက အသာေလး ခ်ေပးၿပီးေတာ့ သူ႔ဇနီး နဖူးေလးကို နမ္းလိုက္ၿပီး
“ဆီြတီ … ငါးေျပမေတြ မစားရဘူးေနာ္” တဲ့
သူ႔ဇနီးက ၿပံဳးျပလိုက္ၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္တယ္
ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မွာ သူတို႔ရဲ႕ ျပဳမူဆက္ဆံပံုေတြက ၾကည္ႏူးဝမ္းသာစရာအလြန္ေကာင္းတယ္။ ကိုယ့္ဘဝမွာ မႀကံဳဖူးလို႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္သလို ဒီအရြယ္ေရာက္တဲ့အထိ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္နဲ႔ ေနႏိုင္ၾကတာ ေပ်ာ္စရာေပါ့။
ေကာင္မေလးက ကၽြန္ေတာ့္ပန္းကန္ထဲ ထမင္းထည့္ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဦးဘမူနဲ႔ သူ႔ဇနီးပန္းကန္ထဲ ထည့္ ေပးတယ္။
“ေက်ာင္းဆရာ ငါးေျပမစားရဲ႕လား … မနက္ကေဈးထဲသြားတာ အႀကီးႀကီးေတြ ေတြ႔လို႔”
“ဟုတ္ကဲ့စားပါတယ္”
ဦးဘမူက ကၽြန္ေတာ့္ ပန္းကန္းထဲ ငါးတစ္ေကာင္ ထည့္ေပးၿပီးေတာ့ သူ႔ဇနီး ပန္းကန္ထဲကို ၾကက္သားဟင္းတစ္တံုးထည့္ေပးတယ္။ သူ႔ဇနီးကို ၾကက္သား အ႐ိုးပါထြင္ေပးၿပီး အသားေလးေတြခ်ည္း ပံုေပးၿပီးမွ သူစစားတယ္။
“ဆရာ တစ္ေယာက္တည္း ေနတာလား”
“ဟုတ္ကဲ့ … ငါးေျပမက ေတာ္ေတာ္ဆူတာပဲ”
အမ်ိဳးသမီးႀကီးက
“တစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ စာေရးေသာက္ေရးခက္မွာပဲ”
“မခက္ပါဘူးဗ်ာ … ဒီလိုပဲေပါ့”
ကၽြန္ေတာ္က ဆက္ၿပီးေတာ့ ထမင္းစားေနေတာ့ စကားျပတ္သြားတယ္။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ ဧည့္ခန္းကို ေရႊ႕ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တည့္တည့္မွာ ဓာတ္ပံုေတြ ခ်ိတ္ထားတယ္။ ဓာတ္ပံုတစ္ပံုထဲမွာ ဦးဘမူရယ္ သူ႔ဇနီးရယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က သူ႔ဇနီးက မတ္တတ္ရပ္ႏိုင္တယ္။ ေကာင္ေလးက သားျဖစ္ႏိုင္တယ္။
“အဲဒါ သား ငယ္ငယ္တုန္းက ႐ိုက္ထားတာေပါ့”
ကၽြန္ေတာ့္ကို ဦးဘမူအမ်ိဳးသမီးက ေျပာလိုက္တာ
“သားကို မေတြ႔ပါလား”
“သားက အေမရိကားမွာ”
“ဟိုဘက္ေဘးက ပံုက သားရဲ႕ မိသားစုနဲ႔တူတယ္”
“ဟုတ္တယ္ … သားရဲ႕အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ ေျမးေလးႏွစ္ေယာက္ေပါ့။ သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္။ ျမန္မာျပည္ကို တစ္ခါပဲ လာလည္ဖူးတယ္”
ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ စကားမဆက္ေတာ့ပါဘူး။ ခ်ေပးတဲ့ ပန္းသီးစိတ္ေလးကို စားေနရင္းက စာအုပ္စင္ကို စိတ္ဝင္စားစြာနဲ႔ သြားထၾကည့္မိတယ္။
“ေက်ာင္းဆရာ … သေဘာက်တာရွိရင္ ယူဖတ္ႏိုင္ပါတယ္”
“ရပါတယ္ခင္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္က စာအုပ္ျမင္ရင္ မေနႏိုင္လို႔ပါ”
“ထိုင္ပါဦးဗ် … ေရာက္တုန္း စကားေျပာပါဦး … ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမက စကားေျပာေဖာ္လိုခ်င္ေနတာ”
ကၽြန္ေတာ္က ခံုမွာျပန္ထိုင္လိုက္ၿပီးေတာ့
“အစ္မႀကီး တစ္ခုေလာက္ေမးပါရေစ … စိတ္မဆိုးပါနဲ႔ … ေျခေထာက္ေတြက”
“စိတ္ဆိုးစရာ မဟုတ္ပါဘူးဆရာရယ္။ ကိုဘမူ … ရွင္ပဲေျပာျပလိုက္ေနာ္”
ဦးဘမူေျပာမွ သိလိုက္ရတာက သူတို႔နယ္မွာေနတုန္း သားကို သူ႔အေမက ေက်ာင္းသြားႀကိဳတဲ့တစ္ေန႔ေပါ့။ သားက ကားလမ္းကိုျဖတ္အကူး ကားတစ္စီးက အရွိန္နဲ႔ေမာင္းဝင္လာတယ္။ သားကို အေျပးေလးသြားၿပီး တြန္းလိုက္ကာ အသက္ကယ္လိုက္ႏိုင္ေပမယ့္ သူကေတာ့ ေျခေထာက္ေတြမလြတ္ဘဲ ကားႀကိတ္ခံလိုက္ရၿပီး ျဖတ္ပစ္လိုက္ရတယ္။
“ေဆာရီးဗ်ာ … ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းေအာင္ စပ္စုမိၿပီနဲ႔တူတယ္”
“ရပါတယ္ေက်ာင္းဆရာရယ္”
“သားက ျပန္မလာေတာ့ဘူးလား”
“သူက ဟိုႏိုင္ငံသား ခံယူလိုက္ၿပီေလ”
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ
“ကိုဘမူ ရွင္တို႔စကားေျပာၾက။ ကၽြန္မ အခန္းထဲဝင္ေတာ့မယ္။ ပုတီးစိပ္ခ်င္လို႔ … ခြင့္ျပဳေနာ္ဆရာ”
ေကာင္မေလးက လွည္းေလးကို တြန္းလာတယ္။ ဦးဘမူက
“ေန … ေန … ငါပဲ ပို႔လိုက္မယ္”
ဦးဘမူက သူ႔ဇနီးကို ေပြ႔ၿပီးေတာ့ အိပ္ခန္းထဲ လိုက္ပို႔တယ္။ ျပန္ထြက္လာၿပီးေတာ့
“အဲဒီလိုပဲ သူ႔သားအေၾကာင္း ေျပာရင္ မရေတာ့ဘူး။ အဲဒါ တစ္ညလံုး ငိုေတာ့မယ္”
“ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္”
“မဟုတ္ဘူး ေက်ာင္းဆရာ … ဒီေန႔က သားေလးေမြးေန႔။ မနက္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို ဆြမ္းပို႔ၿပီး ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈ လုပ္ၿပီးၿပီ။ ခုလည္း ေက်ာင္းဆရာကို ထမင္းဖိတ္ေကၽြးရေအာင္ဆိုတာ သူပဲေျပာလို႔။ သူ႔သားကို သိပ္ သတိရေနတာ”
“သူတို႔က မလာၾကဘူးလား”
“လာမယ္မထင္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ … ဒီလိုေပါ့”
“ဦးဘမူက ဇနီးကို သိပ္ခ်စ္ပံုရတယ္”
“ေက်ာင္းဆရာ … ခုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ပဲ ရွိေတာ့တာဗ်။ ဘယ္သူက ေလာကႀကီးကေန အရင္ဆံုး ထြက္သြားရမွန္း မေသခ်ာဘူး။ မေသခင္ခ်စ္ … ေသရင္ ပစ္လိုက္ရေတာ့မွာ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားမရွိကတည္းက ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ပဲေနၾကတယ္”
“သားက ရွိေနပါတယ္ဗ်ာ”
“အင္း … ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ကေတာ့ သားမရွိေတာ့တာ ၾကာပါၿပီဗ်ာ”
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထဲေလးလံစြာနဲ႔ ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ဘာေျပာေျပာ ဦးဘမူကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ ေပးလိုက္ပါတယ္။
တင္ညြန္႔
photo : facebook
