ဆီျပန္ဟင္းေလးတစ္ခြက္
အခန္း(၁)
ေရကေနာက္က်ိၿပီး ႏြံႏွစ္ေရာင္ဘက္ေရာက္ေနၿပီ။ေရေပၚ ေပၚေနတဲ့ အမိႈက္သ႐ိုက္နဲ႔ေဗဒါေဖာင္ေတြေမ်ာသြားတဲ႔ အရပ္ကိုၾကည့္လိုက္လိုက္တာနဲ႔ ေရက်ခ်ိန္ဆိုတာသိသာပါတယ္။ တံတားတိုင္နဲ႔ဆိုင္အခန္းေဒါက္တိုင္ေတြမွာ အျမင့္ဆုံးေရာက္ေနတဲ့ ေရရဲ႕အမွတ္အသားကိုၾကည့္လိုက္ရင္လည္း တိုင္ေျခအထိေရဘယ္ေလာက္က်န္ေသးတယ္၊ ငါးမ်ွားႀကိဳးကို ေအာက္မေရာက္တေရာက္ေနရာကို ခန္႔မွန္းႏိုင္ပါတယ္။တစ္ခ်က္တခ်က္ ပဲ့ေထာင္နဲ႔ စက္တပ္ ခြၽန္းေကာင္သေဘၤာေတြေၾကာင့္ လိႈင္းတက္လာတာကလြဲရင္ ကြၽန္ေတာ္ငါးမ်ွားတဲ့ေနရာက ေရၿငိမ္ပါတယ္။
ေနာက္ တံတားတစ္ခုရဲ႕ေဘး ေရေပၚေရာက္ေနတဲ့ ဆိုင္ခန္းၾကားက အစြန္းေနရာေလးတစ္ခုျဖစ္တာရယ္ ေခ်ာင္က်ေနၿပီး ဆိုင္ခန္းအေပၚအမုိးအစပ္႐ွိေနတာေၾကာင့္ ေနဒဏ္မိုးဒဏ္က စိတ္မပူရ။ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ဒီေနရာမွာ ငါးမ်ွားရတာအဆင္ေျပတယ္။၊ တစ္ခုပဲ တစ္ခ်က္တခ်က္ေမ်ာလာတဲ့ ေပါေလာေပါေလာေတြနဲ႔ ဆိုးဝါးတဲ့ျမင္ကြင္းက လြဲရင္ က်န္တာျပသနာမ႐ွိ။
ငါးမ်ွားခ်ိတ္ထိပ္မွာ ေသခ်ာခ်ိတ္ထားတဲ့ တီေကာင္တစ္ပိုင္းျပတ္ကိုၾကည့္ၿပီး ဆူးအဖ်ားနဲ႔ ငါးမ်ွားဒစ္ အနားကို လုံေအာင္ လက္နဲ႔ေသခ်ာျပင္လိုက္တယ္။ေသခ်ာၿပီလား ေသခ်ာထပ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေနာက္ဆုံး ငါးမ်ွားခ်ိတ္ကို ေရထဲမခ်ခင္ ပါးစပ္အနားကိုယူလိုက္ၿပီးငါးစာတီေကာင္ဆီကို ႁပြတ္ကနဲ႔ေနေအာင္ တံေတြးနဲ႔ တည္ေထြးလိုက္တယ္။ ဘာရယ္ မသိေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ငါးမ်ွားတိုင္း ငါးစာကိုတံေတြးနဲ႔ ေတြးတာ ေတြ႔တယ္။အဲဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္လဲ သူတို႔လို႔ ေထြးလိုက္မိတယ္။ ေနာက္ ထိုင္ေနတဲ့ေနရာရဲ႕ေအာက္ တည့္တည့္ဆီ ႀကိဳးကိုအသာေလ်ာ့ခ်လိုက္ေတာ့တယ္။ ေအာက္မွာျမင္ေနရတဲ့ေရအတိုင္းဆို မၾကာခင္ ေရစစ္ေတာ့မယ္။ သည္ေနရာမွ ေရထပ္စစ္သြားရင္ ကြၽန္ေတာ္ျပန္လိုက္ဖို႔ စဥ္းစားထားျပီးသား။ က်ြန္ေတာ့္ေဘးမွာ သီတန္နဲ႔ သီထားတဲ့ ငါးတြဲနဲ႔ဆို သားအမိသုံးေယာက္အတြက္ ညေနစာနဲ႔ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္စာအထိေတာ့ သာသာယာယာေပါ့။
အခန္း (၂)
အေမေနမေကာင္းလို႔ ေစ်းမထြက္တာ ေလးရက္ေလာက္႐ွိၿပီး။ မေန႔ညကမွ သက္သာ လာပုံရတဲ့အေမက နလန္ထပီပီ ဒီငါးကိုစားခ်င္တယ္လို႔ ေျပာသံၾကားလို႔ ကြၽန္ေတာ္ဒီေန႔ ေက်ာင္းကအျပန္ကို ေစ်းကမ္းနားဆိပ္ကို ေရာက္လာခဲ့တာေပါ့။ ဒီေစ်းနဲ႔ဒီကမ္းနားကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ေနရာလိုပါပဲ။ အေမက ေစ်းထဲမွာ မုန္႔ဟင္းခါးေခါက္ဆြဲေရာင္းတယ္။ ကြၽန္ေတာ္က ဆိုင္မွာ ပန္းကန္ေဆးဖို႔အတြက္ေရကို ဒီကမ္းနား ဆိပ္မွာ ေရလာခပ္ရပါတယ္။ ေနာက္ေရးခ်ဳိးရင္လည္း ဒီကမ္းနားဆိပ္မွာပဲဆိုေတာ့ ဒီေနရာနဲ႔ ဒီေရအထာကို အေတာ္ေလးေတာ့သိေနတယ္ ေျပာရမွာေပါ့။
ေရေပၚေပၚေနတဲ့ ေဖာ့သီးျဖဳျဖဴေလးက တုံ႔ကနဲ႔လႈပ္သြားသလို အာ႐ုံစိုက္ၿပီးကိုင္ထားတဲ့ ငါးမ်ွားႀကိဳးကေလး လႈပ္သြားတာကို သိလိုက္တယ္။တဒုတ္ဒုတ္နဲ႔ ငါးစာကိုေရာက္ေအာက္ကေနဆြဲသြားတာကို အလိုက္သင့္ေလး လိုက္ေလ်ာ့ေပးလိုက္တယ္။ဟပ္ေနတဲ့ငါးစာ ငါးရဲ႕ပါးစပ္ထဲကိုေရာက္ေလာက္မွ မွန္းၿပီး ငါးမ်ွားႀကိဳးကို ဆက္ကနဲ ေစာင့္ဆြဲလိုက္ေတာ့မွ ခ်ိတ္မွာ ႐ုန္းကန္ရင္းပါလာတဲ့အေကာင္က ႏူတ္ခမ္းေမႊးတကားကားနဲ႔။အေပၚကိုအသာဆြဲၿပီး ငါးကိုေသခ်ာ ကိုင္လိုက္တယ္။ ငါးမ်ွားခ်ိတ္ကို သူပါးစပ္ထဲကေန အသာကလန္႔ထုတ္လိုက္တယ္။ ဒီငါးမ်ဳိးကို ငါးမ်ွားခ်ိတ္ျဖဳတ္ရတာ အလြယ္ဆုံးပါ။ပါးစပ္ကက်ယ္က်ယ္ ေနာက္ငါးမ်ွားခ်ိတ္က ဆိုဒ္အေသးဆုံးျဖစ္လို႔ လြယ္ကူတယ္လို႔ ထင္ရတာ။
တကယ္ေတာ့ ငါးမ်ွားခ်ိတ္အေသးက ေတာ္႐ုံငါးအေသးနဲ႔ ငါး႐ွဥ့္ ငါးလင္ဗန္းေလာက္ အထိကိုမိပါတယ္။ ဒီငါးမ်ွားခ်ိတ္မ်ဳိးဆို ကြၽန္ေတာ္က သိပ္ႀကိဳက္တာ။ငါးစင္႐ိုင္းမ်ွားရင္ ငါးစာလဲသက္သာတယ္။ငါးစင္႐ိုင္းဆိုတဲ့ ငါးက ငါးစာကိုစားတာထက္ ဟပ္ၿပီး ဗိုက္ထဲၿမိဳခ်တာမ်ားတယ္။ ငါးထဲမွာ အခက္ခဲဆုံးမ်ွားရတာက ငါးရံ႕ပါ ။ပါးနပ္တယ္လို႔ေျပာရမယ္။ငါးစင္႐ိုင္းကေတာ့ သူတို႔ေပါတဲ့ရာသီဆို ေတာ႐ုံဟင္းစားေလာက္က နာရီဝက္တစ္နာရီေလာက္ဆိုရတယ္။ အိမ္ေ႐ွ႕ေျမာင္းထဲမွာေတာင္ ႏူတ္ခမ္းေမြး ေပၚၿပီး အုပ္စုလိုက္ကူးခတ္ေနတာမ်ဳိး႐ွိတယ္။ ဒီငါးေတြက အုပ္စုလိုက္ေနၾကတာအေတြ႔မ်ား တယ္။
"ဟယ္ မခင္လွသားေလး နင္ဘာလုပ္ေနတာလဲ''
အသံေၾကာင္ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ လမ္းထဲကအန္တီၾကီးပါ။အေမ့ သူငယ္ခ်င္းဆိုလည္း ဟုတ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္လည္း သူျမင္မွာစိုးတာနဲ႔ ငါးတြဲကို ကိုယ္လုံးအနား အသာကြယ္လိုက္ၿပီး။
"ဘာမွ မလုပ္ပါဘူး အန္တီ''
မတတ္ႏိုင္ဘူး ေျပာင္လိမ္လိုက္ရတယ္။သူကေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို စူးစမ္းသလိုၾကည့္ေနရင္း
"ေက်ာင္းလႊတ္တာၾကာၿပီမွတ္လား ျပန္ေလ ''
"ဟုတ္ကဲ့ အန္တီ''
"ဪ ဒါနဲ႔ မင္းအေမ သက္သာၿပီဆို ''
"ဟုတ္ကဲ့ အန္တီ''
အေရးထဲ စကားေၾကာ႐ွည္ေနေသးတယ္။ကြၽန္ေတာ္က စကားေၾကာကို အျမန္ျဖတ္လိုက္ခ်င္တာ။ ေဘးက ငါးတြဲမွာ မေသေသးတဲ့ ငါးေတြက တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ေပါင္ကိုလာထိမိတယ္။ ထိတာကျပသနာမ႐ွိ ။ငါးစူးမွာပဲ စိုးရိမ္မိတာ။ငါးစင္႐ိုင္းအ႐ိုးကစူးရင္ အေတာ္ေလး ခံစားရတတ္တယ္။အန္တီၾကီးက စကားေျပာၿပီး ကြၽန္ေတာ္ရဲ႕ ငါးမ်ွားႀကိဳးကို သူေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္လိုက္ေသး တယ္။ ၿပီးမွ ဆိပ္ခံတံတားတစ္ဘက္ျခမ္းက မ ဆိုတဲ့ဆိုင္းဘုတ္ဘက္ကအခန္းကို ဝင္သြားတာ ေတြ႔လိုက္ပါေတာ့တယ္။
အခန္း (၃)
"အစ္မ ေရာ ဒီငါးေတြကိုင္ၿပီး ခ်က္လိုက္ေနာ္''
"ဟဲ့ ေမာင္ေလး မ်ားလွခ်ည္လား ''
ကြၽန္ေတာ့္ အစ္မကိုၾကည့္ၿပီး ဂုဏ္ယူသလိုျပဳံးျပလိုက္တယ္။
"ဟင္း ဟင္း ဒါေတာင္ ဟင္းခ်က္ခ်ိန္႐ွိေသးလို႔ ျပန္လာတာေနာ္''
"ဪ ဒါဆို ဒီငါးေတြက ေမာင္ေလး မ်ွားလာတာေပါ့ ဟုတ္လား''
ေခါင္းၿငိမ့္ျပတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ကို အစ္မက သနားသလိုအၾကည့္နဲ႔ပထမၾကည့္ၿပီး ေနာက္မွ ငါးတြဲကိုၾကည့္ကာ ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕လိုက္တယ္။
"ေမာင္ေလး နင့္ငါးေတြက ေတာ္ေတာ္ကုိင္ရမွာဟ ထားပါ သြား ေရမိုးခ်ဳိးလိုက္ေတာ့''
"ဟုတ္ ''
ေျပာၿပီး အဝတ္လဲ ေရခ်ဳိးဖို႔ အေမ့အခန္းေ႐ွ႕ကအျဖတ္ အခန္းထဲမွာ ေမွးေနတဲ့ အေမ့ကိုေတြ႔လိုက္မိတယ္။အေမဒီတစ္ေခါက္ေနမေကာင္းတာ ၾကာတယ္။အခုေတာ့ သက္သာေနပါၿပီ။ တစ္ခ်က္တခ်က္ ႏွာေခါင္းထဲဝင္လာတဲ့ ညီႇနံ႔ေၾကာင့္ အစ္မငါးခုတ္ေနၿပီဆိုတာ သိလိုက္တယ္။ အေဖမ႐ွိေတာ့တဲ့ မိသားစုေလးမွာ အေမ့က်န္းမာေရးက တစ္အိမ္လုံးရဲ႕စားဝတ္ေနေရးနဲ႔ဆိုင္ပါတယ္။ အေမေစ်းမေရာင္းျဖစ္တာနဲ႔ ေစ်းထဲက အေမ့သူငယ္ခ်င္း ဆန္ဆိုင္နဲ႔ ကုန္ေျခာက္ဆိုင္ေတြရဲ႕ စာရင္းစာအုပ္ထဲ အေႂကြးစာရင္းက စာမ်က္နွာတိုးလာေတာ့မွာ ကြၽန္ေတာ္သိတယ္။ အေမေစ်းေရာင္လို႔ ကုန္ခ်ိန္ရင္ေတာင္ ေခါက္ျပန္ေၾကးနဲ႔ခ်ိန္ရတာ၊ဒီေန႔ဝယ္ ေနာက္ေန႔႐ွင္းသေဘာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွမက ညေနဆို ေနာက္တစ္ေန႔မုန္႔ဟင္းခါးေရာင္းဖို႔အတြက္ ကုန္ေျခာက္ခ်ိန္ေနၾကတဲ့သူေတြမို႔ ေႂကြးစားရင္းစာအုပ္ထဲက အေမနာမည္ကို သတိထားမိတာပါ။ အေဖမ႐ွ္ိေတာ့တဲ့ေနာက္ ၾကပ္တည္းလာတဲ့စီးပြားေရးေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္အစ္မက ႐ွစ္တန္းနဲ႔ေက်ာင္းထြက္ၿပီး အေမနဲ႔အတူ ဆိုင္မွာကူတယ္။ ကြၽန္ေတာ္သာ ေက်ာင္းဆက္တက္ခြင့္ရတာေပါ့။ အခုဆို အစ္မက အပ်ဳိၾကီးလုံးလုံးျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ေစ်းေရာင္းခိုင္းဖို႔ အေမက သမီးျဖစ္သူကို စိတ္မခ်ႏိုင္ျဖစ္ေနတုန္းေပါ ့။အစ္မကေတာ့ ဆိုင္ခြဲေရာင္းဖို႔အထိ အေမ့ကိုေျပာေနတာ တခါတခါ ၾကားရတယ္။အေမကေတာ့ေခါင္းခါျမဲပါပဲ။
"ဟဲ့ တို႔သားအမိစားဝတ္ေနေရးက အေမ့တစ္ေယာက္လုပ္စာနဲ႔ေလာက္ပါတယ္ ငါ့သားနဲ႔သမီး အပင္ပန္းခံရမယ့္ အခ်ိန္မဟုတ္ေသးသလို အေမလည္း မၾကည့္ရက္ေသးပါဘူးကြယ္ ငါ့အရိပ္မွာ သားတို႔သမီးတို႔ေတြ နားႏိုင္သေလာက္ ေအးေအးေဆးေဆးနားေစခ်င္ေသးတယ္''
အေမ့ရဲ႕ စကားက အစ္မအတြက္ လႈပ္မရေအာင္ ခ်ည္ၿပီးတုတ္ၿပီးျဖစ္ေနပုံရတယ္။ အေမ့ေမတၱာကို နားလည္လို႔ အစ္မၿငိမ္ေနတယ္လို႔လည္း ထင္ပါတယ္။
"ေမာင္ေလးေရ ထမင္းစားမယ္ေဟ့''
စာက်က္ေနရာမွ အစ္မအသံေၾကာင့္ေနရာကေနထလိုက္ၿပီး အစ္မ႐ွိ႐ွာ အိမ္အေနာက္ဘက္ကို အေျပးဝင္သြားလိုက္မိတယ္။
"ေမာင္ေလး ထမင္းစားပြဲကိုေသေသခ်ာခ်ာအဝတ္နဲ႔သုတ္လိုက္အုံးသြား ျပီးရင္ပန္းကန္ေတြလာသယ္ေနာ္''
"ဟုတ္ အစ္မ''
"ေနအုံးေမာင္ေလး ေသေသခ်ာခ်ာသပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလးလုပ္ အေမ့အေၾကာင္းသိတယ္ေနာ္ ေမာင္ေလး''
ဆင္းရဲေပမယ့္ အေမကအသန္႔အျပန္႔သိပ္ႀကိဳက္တတ္တယ္။
ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းၿငိမ့္လိုက္ၿပီး အိမ္ေ႐ွ႕ထမင္းစားပြဲေထာင္ထားတဲ့ ေနရာကိုထြက္လာ လိုက္တယ္။ စားပြဲကို ေသခ်ာေနရာခ်လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာျပင္ကို ေရစုိအဝတ္နဲ႔တစ္ထပ္ အဝတ္ေျခာက္နဲ႔တစ္ထပ္ သုပ္လိုက္တယ္။ၿပီးမွ အစ္မျပင္ထားတဲ့ ထမင္းနဲ႔ဟင္းပန္းကန္ေတြကို တစ္ခ်ပ္ခ်င္းေသခ်ာသယ္ေပးေနလိုက္တယ္။ငါးပိရည္က မေန႔ကတည္းက အက်န္။အစ္မက ပန္းကန္လုံးေဘးကိုေသေသခ်ာခ်ာ လက္ညိဳးနဲ႔သပ္လိုက္ေတာ့မွ ငါးပိပန္းကန္ ေဘးႏူတ္ခမ္း ေအာက္ေႂကြသားကေပၚလာတာ ေဖြးကနဲ႔။တို႔စရာက ကန္စြန္းရြက္ျပဳတ္နဲ႔ ေဂၚဖီကိုအစ္မက ေသခ်ာလွီးထားေသးတယ္။ ဘာရယ္မဟုတ္ ထမင္းဝိုင္းေလးရဲ႕အလယ္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ငါးစင္႐ုိင္းဟင္းေလးက ေနရာယူလို႔ နလန္ထ အေမ႕ရဲ႕ ေတာင့္တမႈကိုျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔အသင့္အေနအထားေပါ့။
မၾကာခင္ အေမအိမ္ေရွ႕ေရအိုးနားမွာ သူ႔လက္ကိုဆပ္ျပာနဲ႔ေသေသခ်ာခ်ာထိုင္ေဆးေနတယ္။ ၿပီးမွထမင္းဝိုင္းမွာဝင္ထိုင္တယ္။အေမ့ ထမင္းပန္းကန္ထဲကို ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ မဆလာနံ႔သင္းသင္းေလးနဲ႔ ငါးစင္႐ိုင္းဆီျပန္ဟင္းေလးက အစ္မလွန္းယူထည့္ေပးလို႔ အခန္႔သားေနရာယူသြားတယ္။ အေမက ငါးစင္႐ိုင္းဟင္းကိုၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ
"သမီး ဒီငါးေတြက သမီးဝယ္လာတာလား''
အေမ့စကားေၾကာင့္ အစ္မမ်က္လုံးက ကြၽန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ရင္း
"ဟုတ္အေမ''
စကားကို တိုတိုတုတ္တုတ္ပဲေျဖလိုက္တာ ေတြ႔တယ္။
"သမီးမွာ ပိုက္ဆံ႐ွိေသးလို႔လား''
"သိပ္ေတာ့မ႐ွိေတာ့ဘူးအေမ''
အစ္မကိုၾကည့္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းေတာ့။မေန႔က ေျပာေတာ့ အေမေစ်းမထြက္လို႔ အိမ္မွာ ၾကပ္တည္းလာေၾကာင္း ဆန္အိုးထဲက ဆန္လဲ သိပ္မ႐ွိေတာ့ေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးအေမစားခ်င္တဲ့ ငါးစင္႐ိုင္းဆီျပန္ဟင္းကိုေတာင္ ခ်က္မေကြၽးႏိုင္ေၾကာင္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုအိပ္ယာထဲမွာ ေျပာထားၿပီးသားပါ။အေမ့စကားေတြကိုေျဖရင္း အစ္မ ေခါင္းငုံ႔သြားတာသတိထားမိတယ္။
"ေအး အေမလဲ သက္သာေနပါၿပီ မၾကာေတာ့ဘူး ဆိုင္ျပန္ထြက္ျဖစ္မွာပါ သမီးရယ္''
ေျပာၿပီး အေမ ပထမဆုံးထမင္းလုတ္ကို ငါးစင္႐ိုင္းဟင္းအရည္အသားနဲ႔ နယ္ၿပီး စားလိုက္တယ္။အဲဒီမွာ အစ္မက ဟင္းပန္းကန္ေပၚကိုဝဲေနတဲ့ ယင္ေကာင္တစ္ေကာင္ကို ေဘးကယပ္ေတာင္နဲ႔အျမန္ေမာင္းလိုက္တာ အေမသတိထားမိပုံမေပၚ။ကြၽန္ေတာ္ကသာ အေမနဲ႔အမကို မသိမသာေလ့လာေနရင္း ထမင္းကို ဟုတ္တိပတ္တိမစားျဖစ္ေသးဘူး။
"သားငယ္ ထမင္းစားေလ ဘာကိုၾကည့္ေနတာလဲ''
အေမသတိထားမိၿပီးလွမ္းေျပာမွ ကြၽန္ေတာ္ထမင္းကိုငုံ႔စား ေနလိုက္ေတာ့တယ္။
"ဟယ္ အလွတို႔သားအမိ ထမင္းစားေနၿပီလား''
ၾကားလိုက္ရတဲ့ အသံေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ရင္ထဲ ထိတ္သြားခဲ့တယ္။အေမက
"ဟုတ္တယ္ အစ္မစန္းေရ လာ တစ္ခါတည္း ထမင္းဝင္စားသြားပါအုံးလား''
အစ္မကေတာ့ အန္တီစန္းကို လွန္းျပဳံးျပလိုက္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ကသာ အိမ္ေပါက္ဝကိုေက်ာခိုင္းထားတဲ့အေနအထားနဲ႔ လွည့္မၾကည့္ျဖစ္ေသးပါ။
"ဟယ္ ဟင္းကေမႊးလိုက္တာေနာ္ ဘာဟင္းလဲေဟ့''
"ဟင္းဟင္း ငါးစင္႐ိုင္းဆီျပန္ဟင္းေလ အစ္မစန္း''
"ေဟ ဟုတ္လား တယ္မိုက္ပါလားဟ ငါေတာင္စားခ်င္လာၿပီး''
ေျပာရင္း အိမ္ေပါက္ဝကေန အိမ္ေပၚကိုတက္လာတဲ့ ေျခသံကို စၾကားရပါေတာ့တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေခါင္းငုံ႔ထားဆဲ့ပါ။ရင္ထဲေတာ့ တထိတ္ထိတ္ ၊ထမင္းစားရင္း ရင္ခုန္တာ ဒါပထမဆုံးပါပဲ။ေျခသံက အနားကိုေရာက္လာခဲ့ၿပီး ထမင္းစားပြဲအနားမွာ ထိုင္လိုက္တာ သတိထားမိတယ္။ကြၽန္ေတာ္အစ္မကို လွန္းၾကည့္ေတာ့ သူကစားေနဆဲ ၊အေမကတာ စားလက္စ ထမင္းလုတ္ကိုကိုင္ထားရင္း အန္တီစန္းကို ဧည့္ခံေနတယ္။
"ဟင္းက ေမႊးတာေနာ္ ''
"ဟုတ္တယ္ အစ္မေရ ျမည္းၾကည့္ပါအုံးလား''
အေမ့စကားေၾကာင့္ အန္တီစန္းလက္က ဟင္းပန္းကန္ဆီအေရာက္ သူအၾကည့္က ကြၽန္ေတာ့္ဆီေရာက္လာတယ္။ဟင္းပန္းကန္ကိုသြားလက္စလက္က လမ္းမွာရပ္သြားၿပီး
"ဪ မခင္လွ ဒီငါးေတြက ဝယ္လာတာလား''
"ဟုတ္တယ္ေလ အစ္မစန္းရဲ႕ ဘာျဖစ္လိုလဲ''
အန္တီစန္းစကားေၾကာင့္ အေမ့မ်က္ႏွာက စိတ္ဝင္စားသလို စိုက္ၾကည့္ေနတာေတြ႔တယ္။အဲဒီအခ်ိန္အစ္မမ်က္ႏွာကလည္း စိုးရိမ္သလိုျဖစ္လာတာ သတိထားမိတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ဆိုရင္ ေျပာမေနနဲ႔ အေမ့မ်က္ႏွာကိုသာ စိုးရိမ္တႀကီးလွမ္းၾကည့္ေနမိတယ္။အန္တီစန္းရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုမၾကည့္ခ်င္ေတာ့။ၾကည့္မိရင္ ေဒါသျဖစ္မိေတာ့မယ္္။
"ေအး အလွေရ နင့္သားေန႔ခင္းက ေစ်းတံတားထိပ္ အမ်ားသုံးအိမ္သာနားမွာ ငါးထိုင္မ်ွားေနတာ ငါေတြ႔တယ္ဟ စားေတာ့ပါဘူးေအ နင္လည္း နင့္သားကို ေျပာထားအုံး တန္ဖိုးမ႐ွိတာနဲ႔ဟယ္ ေနာက္ၿပီး ငါးစင္႐ိုင္းဆိုတာ...ေျပာေတာ့ပါဘူး ငါသြားအုံးမယ္ အလွေရ''
စကားလည္းေျပာၿပီး အန္တီစန္း အိမ္ေပၚကေန ျပန္ဆင္းသြားေတာ့တာပဲ။ အေမသာ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔က်န္ခဲ့တယ္ ။မၾကာခင္ အစ္မကိုတစ္လွည့္ ကြၽန္ေတာ့္ကိုတစ္လွည့္ၾကည့္ေနတယ္။ၾကည့္ေနရင္း အစ္မေခါင္းငုံကာ ဘယ္ဘက္လက္က သူ႔မ်က္လုံးကိုပြတ္ျပီးမ်က္ရည္သုပ္ေနတာေတြ႔တယ္ ။ထမင္းဆက္မစားေတာ့ ။အေမက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ စိုက္ၾကည့္ျပန္တယ္။
အေမ့လက္ထဲက ငါးစင္႐ိုင္းအသားစေလးေတြနဲ႔ ထမင္းလုတ္ကို ေလထဲမွာကိုင္ထားဆဲ။ကြၽန္ေတာ္လည္း အေမ့အၾကည့္ကို ရင္မဆိုင္ရဲေတာ့။စူး႐ွတဲ့အေမ့အၾကည့္ဟာ ကြၽန္ေတာ္ ရင္ထဲကိုစိမ့္ကနဲေနေအာင္ ထိုးေဖာက္ခံလိုက္ရသလိုပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ အေမ့ကိုစားေစခ်င္တဲ့စိတ္တစ္ခုနဲ႔သာ အေမ့ရဲ႕အၾကည့္ကို မရဲတရဲအံတုလိုက္မိတယ္။အေမႀကိဳက္သလို စီမံပါေတာ့ ၊ေျပာပါေတာ့ လို႔ စိတ္ထဲသေဘာထားလိုက္ၿပီး ပန္းကန္ထဲက စားလက္စ ငါးစင္႐ိုင္းကိုေခါင္းျဖဳတ္လိုက္ၿပီး အ႐ိုးေရာအသားပါ ထမင္းနဲ႔အတူ ပါးစပ္ထဲထည့္ဝါးေနလိုက္ေတာ့တယ္။ခဏအၾကာ အေမကြၽန္ေတာ့္ကို႔ၾကည့္ရင္း လက္ထဲက ထမင္းလုတ္ကေလးက တျဖည္းျဖည္း ျမင့္တက္သြားတဲ့ ျမင္ကြင္းကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ေမာင္ႏွစ္မႏွစ္ေယာက္ အံၾသစြာပဲ ေတြ႔လိုက္ရပါတယ္။အစ္မဆို မ်က္ရည္ၾကားကေနျပဳံးလို႔...။
အခန္း (၄)
ေနာက္တစ္ေန႔ ကြၽန္ေတာ္အိပ္ယာထေတာ့ အေမနဲ႔ အစ္မအိမ္မွာမ႐ွိၾကေတာ့။ဒီေန႔ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ မုန႔္ဖိုးေတာင္းရင္ ေစ်းထဲက အေမ့ဆိုင္ကိုသြားရေတာ့မယ္ ဆိုတာကို က်ြန္ေတာ္ေကာင္းေကာင္း သေဘာေပါက္လိုက္မိတာေပါ့...။