စာပကာသန
စာပကာသန
စာပကာသနသမားေတြ အေၾကာင္း တစ္ခု ထပ္ေျပာခ်င္ပါတယ္။ စာသမားေတြက စရိုက္စံုတယ္။ အမ်ဳိးအစား လည္း စံုတယ္။ စာသမား အမည္ခံျပီး၊ စာေယာင္ေပေယာင္ လုပ္ေနသူေတြလည္း ရိွတယ္။ အထူးသျဖင့္၊ အဲ့လို လူေတြက မ်ားပါတယ္။ စာသမား မွန္ရင္ စကားေျပာတဲ့ အခါ စာလိုလို ေပလိုလို လုပ္တာေတြ ရိွတယ္။ သူ႕ကို သူ ေတြးစစ လုပ္သလိုလို ေတြလည္း ရိွတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲ့ေလာက္ မဟုတ္ဘူးရယ္။ ဂိုက္ဆိုဒ္မ်ားေနတာ။ ျပီးေတာ့ စာအုပ္ေတြကို အေပၚယံ ဖတ္ျပီးေတာ့ သံေယာင္ဖမ္းတတ္တယ္။ စာအုပ္ထဲက ဆရာၾကီးေတြ အတိုင္း ေလသံ ပစ္တတ္တယ္။ ဒါကို စာသမား ေပါက္စ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကံဳဖူးၾကတယ္။ သို႔ေပမယ့္၊ စာဖတ္သမား ထဲက အနည္းစုပဲ အဲ့ဒီ့ အျပဳအမူကို ေက်ာ္ႏိုင္ၾကတယ္။
စာနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့သူေတြက ေလၾကီးေလက်ယ္ ႏိုင္တာ မ်ားတယ္။ စာဖတ္ေပဖတ္သမားေတြလည္း ေလၾကီး ေလက်ယ္ေတြ မ်ားတယ္။ စာေရးတဲ့သူ ဆို ပိုလို႔ေတာင္ ဆိုးေသး။ စာကို ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ေရးျပီဆိုရင္ ေတာ့ သိပ္မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ မေတာက္တစ္ေခါက္ ေရးတတ္ျပီ၊ စာတိုေပစ ေရးလို႔ ကိုယ့္္ကိုယ္ကို သတိမကပ္ ရင္ အဲ့လို ေသာက္ၾကီး ေသာက္က်ယ္ေတြ လုပ္တတ္ၾကတယ္။ ဒါကလည္း ခ်စ္စရာ အျပဳအမူ ျဖစ္တယ္လို႔ ျမင္လို႔ ရပါတယ္။ တခါတရံလည္း ခ်စ္စရာ မဟုတ္ဘူး။ ေသာက္ျမင္ကပ္စရာ၊ မ်က္စိစပါးေမႊး စူးစရာ ျဖစ္တယ္။
အရက္သမား စကားနဲ႔ ေျပာမယ္ဆိုရင္၊ ေသာက္တာက နည္းနည္း ေလတက္ျပေနတာက မ်ားမ်ားျဖစ္ေနတယ္။ စာဖတ္ေပဖတ္သမားေတြ ဒီလို အျပဳအမူေတြကို သတိထားဖို႔ လုိပါတယ္။ စာသမား မွန္ရင္ ႏွစ္လိုဖြယ္ ျဖစ္ျပီး ၊ ေပါင္းလို႔ သင္းလို႔ ေကာင္းရမွာ။ တကယ္ေတာ့ အဲ့လို မဟုတ္ၾကတာ မ်ားတယ္။ စာသမားမွန္ရင္ ဘုဂလန္႔ လို႔ ေျပာခံရတယ္။ ထင္ခံရတယ္။
တကယ္ေတာ့ အဲ့လို မျဖစ္သင့္ဘူး။ စာသမားမွန္လာရင္၊ သာမန္လူထက္ အသိက သာလာလို႔ သူ႕ရဲ႕ ေျပာပံု ဆိုပံု၊ ေနပံုထိုင္ပံု၊ ေတြးပံုေခၚပံုက ပိုေကာင္းလာရမယ္။ ပိုျပီး ႏွစ္လိုဖြယ္ ျဖစ္ရမယ္။ အဲ့ဒါမွ ေကာင္းမယ္ေလ။ စာသမားျဖစ္လာျပီး၊ အရင္ကထက္ ေပါင္းလို႔သင္းလို႔ ပိုခက္လာမယ္ဆိုရင္ မေကာင္းပါဘူး။ အရင္ကထက္ ႏွစ္လိုဖြယ္ျဖစ္တဲ့ အျပဳအမူ ျဖစ္မလာရင္ စာရဲ႕ အက်ဳိးအာနိသင္ မျပသလို ခံစားေနရမယ္။ အဲ့ဒါ မေကာင္းဘူး ေလ။ အႏုတ္လကၡဏာထြက္တာေပါ့။
စကားပံုမွာ၊ မျပည့္တဲ့ အိုိး ေဘာင္ဘင္ ခတ္တယ္ လုိ႔ ေျပာၾကတယ္။ စာကို စ ဖတ္ခါစမွာ အဲ့လို ျဖစ္တတ္တာ သဘာဝပါပဲ။ သို႔ေပမယ့္ အဲ့ဒါက အျမဲ မေကာင္းဘူး။ စာဖတ္သက္ ၾကာလာ၊ မ်ားလာတာနဲ႔ အမွ် အဲ့လို အျပဳ အမူမ်ဳိးက ပိုျပီး ပါးပါး လာသင့္တယ္။ လူ႕ဂြစာ စရိုက္ဟာ ၊ ေကာင္းသလိုလို နဲ႔ မေကာင္းဘူးေနာ္။
က်ေနာ္ ဥပမာ တစ္ခု ေျပာျပပါ့မယ္။
စာသမား ျဖစ္ခ်င္တဲ့ခ်ာတိတ္ တခ်ဳိ႕၊ ဂီတ စာဆိုၾကီးျဖစ္ခ်င္တဲ့ ခ်ာတိတ္ တစ္ခ်ဳိ႕ကို ေတြးၾကည့္ ျမင္ၾကည့္ပါ။ က်ေနာ္လည္း အဲ့လို ျဖတ္သန္းဖူးပါတယ္။ စာသမား ခ်ာတိတ္က စာေရးဆရာျဖစ္ခ်င္တယ္။ အဲ့ေတာ့ စာေရး ဆရာၾကီးေတြကို ၾကည့္တယ္။ ေလ့လာတယ္။ သူတို႔ အျပဳအမူအတိုင္း အတုခိုးျပီး ေနၾကည့္တယ္။ စာေရးဆရာ ၾကီးက ေဆးျပင္းလိပ္ကို ေသာက္တယ္။ သူ႕ စိတ္ထဲမွာ၊ သိပ္စတိုင္က်တယ္လို႔ ထင္လာတယ္။ ငါလည္း အဲ့လို ေနၾကည့္မယ္ ဆိုျပီး၊ ပုခံုးမွာ လြယ္အိတ္ၾကီး လြယ္။ ေဆးျပင္းလိပ္ၾကီးကို ႏွဳတ္ခမ္းမွာ ေတ့။ အဲ့လို ဂိုက္ဖမ္းရင္း၊ ၾကဳိးစားလိုက္တာ ခ်ာတိတ္ခမ်ာ စာေရးဆရာၾကီး မျဖစ္ဘဲ၊ ေဆးျပင္းလိပ္စြဲသြားတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိး ေတြ႕ဖူး၊ ဖတ္ဖူး မယ္ ထင္ပါတယ္။ ဒီလိုပဲ ဂီတ စာဆိုၾကီး အားက်လို႔၊ စာဆိုၾကီးက အရက္ကေလးနဲ႔ အာစြတ္တာကို သေဘာက် ျပီး စာဆိုၾကီး မျဖစ္ဘဲ အရက္ေသာက္က်င့္ စြဲသြားတဲ့ ခ်ာတိတ္ေတြကို ေတြ႕ဖူးမယ္ ထင္ပါတယ္။
ဒါဟာ အတုခိုး မမွားဖို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
လူတိုင္းမွာ သူ႕စရိုက္နဲ႔ သူ ျဖစ္တာေတာ့ မွန္ပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္၊ စာသမား မွန္ရင္ ဘုဂလန္႔ ျဖစ္ရမယ္။ ေဂါက္ ေတာက္ေတာက္ ျဖစ္ရမယ္၊ ဂြစာ ျဖစ္ရမယ္ ဆိုတာကေတာ့ တရားေသ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲ့လို စရိုက္ဟာ၊ လူေတြနဲ႔ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးမွာ အင္မတန္ မႏွစ္ျမဳိ႕ဖြယ္ အျပဳအမူျဖစ္တယ္။ ဒါကို လူတိုင္းက သေဘာက် သလိုလိုနဲ႔ တကယ္ေပါင္းၾကည့္ရင္ မေကာင္းတာ သိလာပါလိမ့္မယ္။
စာကို ပကာသနလို ဖတ္သူေတြကိုေတာ့ မေျပာလိုပါဘူး။ တကယ့္စာသမားေတြကို အဲ့လို ပကာသနသမားေတြ ေရာျပီး ျမင္ၾကမွာစိုးလို႔ ေရးျဖစ္တာျဖစ္ပါတယ္။ စာအုပ္ဆိုတာကို လူလည္ေခါင္မွာ တစ္ေပြ႕တစ္ပိုက္ၾကီး ပိုက္ ျပီးသြားရတာကို ႏွစ္သက္ၾကပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္လည္း သေဘာက်တာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ စာနဲ႔ ထိေတြ႕ျခင္းဟာ ပကာသနထက္ ပိုသင့္တယ္။ ေနာက္ျပီး စာအုပ္ၾကီးၾကီးကို ဓာတ္ပံုရိုက္ျပျပီး လူျမင္ေအာင္ အြန္လုိင္းမွာ တင္။ စာသမား ဂိုက္ဖမ္း။ ျပီးေတာ့ ေခါင္းထဲက မႏူးမနပ္။ အဆံေခ်ာင္ ဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္ေကာင္းမလဲ။ ဒီထက္ ၊ စာသမား အေရျခံဳျပီး ေလၾကီး ေလက်ယ္ေတြ ေရးရင္ ၊ ေျပာရင္ လူ႕အသိုင္းအဝိုင္းအတြက္ မ်က္စိ ရႈပ္စရာ ျဖစ္ပါတယ္။
photo : facebook
