Ama Yılmadım 🦄

Kendimi aradığım dönemlerden selam veriyorum sizlere. Psikoterapistim öyle dedi. '16-17' yaşında yaşamam gereken kimlik arayışlarını yeni yaşamaya başlamışım. Evet evde yatıp duvarlara dert anlatmayı bıraktım. Benim için büyük sizler için hiç olan bir adım atarak terapiye başladım. Çoklu kişiliğim varmış ve kendimi çok yormuşum. O yüzdenmiş burada bir şey yapamıyorum diye ağlanmam. Hangi Ezgi olduğumu bilemememdenmiş depresyonlara kardeş oluşum. Kendimi arıyorken olmak istediğim yerlerdeyim artık. Hayatım için güzel şeyler yapıyorum. Mesela buz hokeyine başladım. Gerçi sınav haftam ve mezun olacağım diye pek gidemedim bu ara. Ehliyetimi alacağım galiba buna yarın gireceğim sınav karar verecek. Ailemle pek sağlıklı olmasa da vakit geçirmeye çalışıyorum. Evet buraya kadar her şey çok güzel. Bir düzenim var artık. Şu günler bitsin paramı çenemi tutamadığım için kovulacağım işlerden değil de çenemi tutamadığım için iyi işler çıkaracağıma inandığım steemitten kazanacağım. Mezun olacağıma inancım tam. En önemlisi asıl beni bulacağıma inanıyorum ve büyük yollar katettim.
Evet daha sakin bir insanım ama tahammül seviyemi hala yükseltmedim. Birine bir şeyi çok basit ve mantıklı açıkladığım halde anlamıyorsa ona dünyanın en gerizekalı insanıymış gibi davranıyorum. Bu bana hala yapılması gereken en mantıklı yolmuş gibi geliyor. Meğer değilmiş bu beni daha öfkeli ve şiddet yanlısı bir birey yapıyormuş.

Peki neyden bıktım bu 'iyileşme' sürecimde. İnsanlardan. O kadar çok konuşuyorlarki küfürlerden küfür beğenirken bir karara vardım.Herkesi bir güzel saldım hayatımda. Beni umutsuzluğa sürükleyenlerden ve üzenlerden buz gibi soğudum. Beni benden iyi bilenlere kulağımı kapadım. Ve insanlardan ihtiyacım olan seyi alıp uzaklaştım. İyiliğe ve mutluluğa döndüm yüzümü. Hayatım boyunca hiç böyle biri olmamıştım sanırım yaşamak için böyle olmam gerekiyor.
Tahammülüm yok diye dert anlatmaya çalıştığım insanın 'Tahammül edeceksin!' demesine gülümseyip tamam dedim. Arkadaş olarak gördüklerimin beni öyle görmemesine üzüldüm ama kafama takmadım. Depresyona girdiğim de 'Neden böyle yapıyorsun? Böyle böyle yapman gerekir. ' insanlarından uzak kaldım. 'Terapi almana çok sevindim. ' diyip 'Senden bir bok olmaz.' bakışları atanlara onların da bir bok olmadığını hatırlatıp üzüldüm. Gerçekten çevremde çoğu insan böyleymiş. Bunu iyileştikçe gördüm. Gördükçe bıktım. Çok bıktım. Kırıldım. Ama yılmadım acı çeke çeke değerlerini azalttım. Pat diye hayatımdan çıkaracaktım. Sağlıklı olmayabilir dedim ve hala sevdiklerim var aralarında diye mesafe koydum.

İnsanlar konuşadursun ahali. Sizin yapmamanız gereken şeyi size söyleyeni değil de iyileştirici konuşanı sevin. Sözleri acıta acıta söyleyeni değil de doğru ve ılımlı söyleyeni dinleyin. Size inancı tam olanla yolunuza devam edin sizi çukuruna çekmek isteyenlerle değil. En önemlisi kendinize öpücükler kondurun ve ruhunuzun yaralarıyla daha güzel olduğunu farkedin. Sizi siz yapan yaşadığınız iyi kötü anılar. Sizi güçlü kılacak tek şey düştüğünüz yerden kalabilmek. Ayakları kesilse kollarıyla koşacak insanların öykülerine bakıp imrenmeyi bırakalım artık. Biz hatalarımızla güzeliz. Öpüldünüz.

karadutun lekesini sadece kendi yaprağı çıkarırmış.

kaynak