Vercingetorikso

Mia unua Esperanta poemo. Mi esperas, ke vi ŝatas ĝin!

Vercingetorikso

Tie ĉi mi estas, tie ĉi mi restas, nuda kaj ĉena en Roma karcer'.
Du horaj de nun, sub la Triumfan tronon, mi certe mortigos sola, senesper'.
Per siaj legioj en grand' krestaj kaskoj, Cesar dissemigis mian Galan rabul'.
Nun triboj kaj klanoj, unufoje fieraj, vendiĝos al fremdoj, labori kiel mul'.
La reĝo mi estis, de ĉiuj da Galoj; unua de l'nomo kaj last' de nia land'.
Kiel unu, ni strebis per glavoj kaj klaboj; nia timinda, blupentrita band'.
Sed Rom' estis ŝtona, kaj ni estis bronzo - ni estis gazo, kaj il' maŝkiras'.
Kuniklo bon' farus, antaŭ la leono, memori la dentojn li baldaŭ frontas.
Malantaŭ la batal', ni' urboj brulita, ĵetlancoj rompita, mi fleksis genu'.
Nuntemp', en malseka mortaroma ĉelo, mi ekaŭdas surdigan, venkintan bru'.
"Cesar!" ili krias, florojn ili ĵetas, la plebeaj masoj, ebriĝi per or'.
Rideton mi donas, kiel finajn vortojn mi formas antaŭ Cesar sendos min for:
Kvankam vi ĝuas nun venkajn laŭrojn, memoru: vi devos ja morti, Cesar!
Vin gardu la beston atendant' en ombron, kaŝita tranĉilo en mano avar'.
Hodiaŭ vi venkas. Vi l'altan Olimpon sidiĝas nuntempe, sed ne por ĉiam.
Feliĉe mi iras al funebra piro, sciante ke vi sekvos min al la flam'.