Doğada büyümek...

Doğada çocuklarımızı büyütüyoruz değil, doğada çocuğumuzla beraber büyüyoruz.
Bırakın eviniz şehirden biraz uzak olsun.Bırakın aracınız biraz yol yapsın.
Evinize geldiğinizde aracınızı park edip eve çıkmak için fellik fellik yer aramayın.Arabanızı evinizin önüne çekin.
Evimiz biraz şehirden uzak olsun ama küçücük bir bahçemiz olsun istedik.Bu eşimle bizim tercihimizdi.
Çocuğumuz 2 yaşına girmişti ,evimiz tam da istediğimiz gibi bahçeli bir ev olmuştu.
Evimiz biraz eskimiş bir evdi ama bu evin ilk sakinleri bizdik.İlk başta alışmak zor oldu tabi dağın başı gibi tarif edilebilecek bir yerdi burası.
Sık sık elektrikler kesilir mumla idare edersin, sular kesilir bidonları doldur boşalt yaparsın : )Alıştık mı ?...Hayır.Düzelmesini sağladık.
Şehrin negatif enerjisi , trafiğin tozu dumanı yok bizim buralarda.İşten eve döndüğümüzde her defasında sanki tatile çıktığınız ilk gün hissettiğiniz gibi.Derin bir sessizlik ve seni mutlu eden bir hava
Biraz şehirden uzak olsun evimiz ama çocuğumuz toprakla tanışsın istedik.Apartman katında halının üzerinde sürdüğü kamyonunu ve hayali doldurduğu kumları kepçesine gerçekten de yapabilsin istedik toprakla.
Çiçek dikmeyi , diktiğimiz çiçeklerden tohum almayı, o tohumları ileride tekrar dikip çiçek olduğunu görebilmeyi istedik.Ağaç dikmeyi , o ağaçlardan meyveler yemeyi istedik. Ters dut diktik 2. Yılı bu yıl Koray kendi boyunda olan ağacından dutlarını bile yedi bu yıl.
Hayvanları severdik ama asıl hayvan sevgisi nedir burda öğrendik.Patisini elimize attığında hissettiğimiz ne yapıyor bu duygusu hiç olmamıştı.
Kendi diktiğimiz çimlerin yeşermesini görmek o çimlerde Koray’ın oyunlar oynamasını görmek bunlara paha biçilmez.
Biz doğayı sevmenin her türlü depresyona iyi geldiğini biliyorduk ama bunu hiç denememiştik.
Denedik gördük sizde deneyin.Acil tavsiyedir , ne olursa olsun bahçeli bir eve taşının : )))