O nienawiści do samego siebie.

Historia, która wydarzyła się, wydarzy i jest ciągle w trakcie trwania. Na świecie jest tysiące ludzi nienawidzących samych siebie. To całkiem inna sprawa od nielubienia kogoś innego, bo kogoś innego można zbyć, co natomiast zrobić z samym sobą? Nie odwrócę się na pięcie, nie pójdę w drugą stronę i nie pobiegnę. Próbowałem... Jakkolwiek bym nie uciekał, zawsze gdy przystanę by złapać oddech dopadam siebie sam. To jak z gumą do żucia, chcesz się jej pozbyć ale przyklejona tylko ciągnie się w nieskończoność by w ostatnim momencie wrócić do pierwotnego stanu.

To nie jest tak, że ja prześladowałem siebie od zawsze. Pamiętam czasy słonecznych niedziel, słodkich truskawek i beztroskich zabaw. Byłem inną osobą, taką, która rozśmiesza wszystkich dookoła. To przyjemne wspomnienia, przydatne zwłaszcza gdy czasami chmury robią się na prawdę gęste a wokół zapada mrok. Żadne stworzenie morskie nie przeżyje bez wody, ptak bez latania(nie mówimy tu o kurach okej??) a ja bez słońca. Wtedy przywołuje je, małe świetliki przeszłości, które dają mi chwilę odpoczynku od otaczającego mnie świata. Lecz tak jak każdy świetlik, wspomnienia mają swoją trwałość. Zużywają się. Za każdym przywołanym razem świecą coraz słabiej, są coraz bardziej rozmazane a ja staram się przywoływać coraz rzadziej, z obawy że kiedyś się nie pojawią. Kolejna straszna myśl, kolejny kilogram na mej zmęczonej duszy.

Nienawiść. Zabawna sprawa, gdy się zdenerwujesz, masz ochotę rozładować napięcie robiąc coś mniej lub bardziej pożytecznego. Z nienawiścią wiąże się bezradność. Możesz nienawidzić rządu, różowych samochodów i gołębi, ale niezależnie od twoich działań to wszystko wciąż tam będzie. Jesteś bezradny, zostajesz ty i uczucie niemożności zmiany stanu rzeczy. To dlatego uważam moją nienawiść do siebie samego za żałosną. Nienawidzę siebie i jednocześnie nic nie mogę z tym zrobić, a to wywołuje jeszcze większe uczucie nienawiści.

A tak w ogóle to się kochajcie :* <3

dofrasta