1yazı + 1şarkı #1

Merhaba Steemit dostları,

Türkçe yazılarımı 1yazı + 1şarkı başlıklarıyla yayınlamaya karar verdim. Şarkılar fonda çalarken okumak çok daha keyifli. Benim müzikle kelimelerin özel bir bağı var. Hepsini ayrı ayrı seçiyorum. Umarım bu konseptle yayınladığım postları beğenirsiniz. Teşekkürler şimdiden!

Düşüncelerim o kadar yoğun ve fazla ki hangisini anlatacağımı seçemediğimden kendimi ifade edemiyorum. Hayatim boyunca iletişim kurmakta ve yazı yazmakta bu kadar zorlanmamıştım.

Ama yazacağım.

Son zamanlarda en emin olduğum şey; bir sorunu çözmek için en son denenecek yolun, onu en ince detayına irdelemek olduğu. Zira evet; ilk akla gelen doğru şıktır ve evet resme uzun sure bakınca 7 farkı bulamazsın ama biraz ara verip sonradan baktığında görürsün farkları.

Ancak insan zihninden uzaklaşıp bir süre kendine ara veremiyor ne yazık ki.

Bu; işaretler koyarak yürüdüğün yolda bile dönüp dolaşıp ayni yere gelmek gibi. Ve beceriksizliğin seni iyice kızdırıyor. Sürekli kararlar alıp, “Artık bir şeyler yapacağım.“ diyip sonra derin bir boşlukta asılı kalmak. Yazının başında bir şeylerden bahsetmeye karar vermiştim ama şimdiden konu beynimde dağıldı bile. İsin özü şunu söylemek istiyorum: zorlamayacaksın. Geçen gün bir yazımı ararken search box'a ”olmuyor “ yazdım. Yazının ana fikri buydu çünkü. Olmaması. Önüme yaklaşık 10 mail düştü. Neredeyse 10 yazıda ”olmuyor“ kelimesini defalarca kullanmışım. Sonra dedim ki kendi kendime;

"Yahu demek ki olmuyor.”

Bunu tekrar etmek yerine kabul etmeyi denesen artık? Çünkü insan zannediyor ki kabul etmek eşittir yenilmek. Hayır. Bir oyunda yenilmeden zaten ikincisine başlayamazsın. Bu kadar zorlamak neden? Her şeyi enine boyuna ölçüp tartmanın ne yararını gördün şimdiye kadar? Kim senin kadar düşünüyor acaba senin düşündüğün şeyleri? Kimse kimsenin zannettiğin kadar umurunda değil. Bunu algılamak biraz zaman alıyor ve işin en can alıcı yanı; bu kötü bir şey değil. Yani insanlara, onlardan beklediğin kadar umurlarında olmadığın için kızamazsın. Dünyanın merkezine kendisini koyuyor diye de sinirlenme. Hayır kimi koyacaktı ki? Seni mi? Ayşe’yi mi, Fatma’yı mı? Tabii ki kendini koyacak. En çok da bunu dene, kendi dünyana kendini koymayı. Çünkü devir artık böyle. Artık da değil, hep böyleydi. Sen zorladın. Şimdi yine sen zorlanıyorsun. Yani bu işin her yükü sende. Omuzlarında. Hissetmiyor musun ağırlığı?

Ben kambur oldum.

Biz başkalarını sevmekten kendimizi sevmeyi unutmuş insanlar olarak bir arpa boyu yol alamadık. Yolumuzu kaybetmeyelim diye koyacağımız işaretleri hep başkalarına verdik. Verdik de verdik. Hiç alamadık. Onlar yollarını buldu. Biz dönüp durduk. Hem kaybettik, hem kaybolduk. Mevzu bundan ibaret. Ve tekrar ediyorum: Bu yanlış değildi. Olması gerekeni yaptı herkes. Biz yapamadık. Olmadı yani. Kabul edelim. Zaten insanin bir rutine alışması için 21 gün yeterliymiş. Yarın başlasak 29 Temmuz’da artık dünyamızın merkezine kendimizi koymuş olacağız.

Var mısın?

Ben varım.

video kaynak