Sci-fi Story - The Hat (English/Turkish)

There were two full moons in the sky. They were so close to each other that when I closed my eyes a little bit, the lights were mixed together. The foreman of the atelier just left me at the entrance to the site where I lived. I stumbled down in front of the security hut. When I put my hands behind my head and started looking at the sky, I was enjoying myself. I was comfortable as I was lying on my bed, although I was on the concrete.

Two security guards with sunglasses came to me and leaned over me. One of them grabbed me under my arms and lifted me up, saying “I hope you get well soon, brother." I didn't want to get up, but I didn't object. I got a little dizzy and started seeing objects around me single again.

I said, “You better didn't bother.”

“Easy, brother Samet,” said the security guard. The boy's name was Serkan, he started the job a few months ago.

I said, “Serkan, things are bad.”

“We'll figure it out,” said Serkan. He put my left arm on his shoulder, I leaned over him, and he almost carried me. He was a strong boy, and he had no difficulty putting me in the elevator or in the house.

“Serkan, things are bad,” I said again.

” I told you we'd fix it, brother," he said, fixing his hat.

I said, “my debt is over 5 million, Serkan, it's not going to be solved.”

”I have my own way to solve it," he said.

I haven't believed by what he said, but I was not in a position to argue with him. I sent Serkan out, lay down on the couch and fell into a deep sleep.

When I woke up the next morning, my head was sore, and I took a painkiller. I thought about the conversation I had with Serkan the other night when I was drunk and suddenly I was pissed. I was not supposed to worry, he's gonna fix it, he's got the job... He was talking like he would pay for dinner. Why would you be a night guard, Serkan, if you had so much financial power? It's easy for a single to divorce a wife. I was in the mood as if he was in front of me, I was yelling. After a few seconds, I got mad at myself this time. Serkan clearly said those words with good intentions to calm me down. Because of the bursts of anger that I had, I made my wife Seda upset, and as she doesn't have a mother to go to, she took our boy and moved to her friend's house.

When I got to the atelier, I found a foreclosure officer and a bank lawyer at the company's door. We had transferred the machines and office supplies to a warehouse so that they could not be confiscated, leaving only a few old desks and chairs in the workshop.

"Who did you guys looked for?” I asked.

"We came to see if there is anything we can take in the workshop,” said the chunky one. He was talking at the tip of the tongue, it was funny. I invited them in.

“If the workshop can work, we will pay our debt, and 60 people who make a living from here will not be out of work, but I can't explain it to the bank.”

“They're actually trying to manage as much as they can,” said the lawyer.

She looked like a good-willed girl. She'd probably just begun the job.

“I'm the client of the bank since 15 years. When I stumbled for the first time, they didn't back me. I tried to explain the situation to the branch manager. I have never stood behind what I promised until that day. It's just because other people are being dishonest, that's what happens to me. I naturally got mad again. People say that Samet Arslan becomes angry easily, in fact, I can't stand injustice. The branch manager complained to the headquarters saying “he insulted me.” I've been dealing with foreclosures ever since. I'll tell you what, nothing's gonna happen to me. I feel sorry for the people who work with me. I gave it to God, I would have made it a lot better if I had bought a place with the money I had buried in this business and rented it. That's what my dad does, salt-free meal, worry-free head. I'm just saying that if you'd leave me alone for three to five months and let me work, we'd float here. Look, the guy over there is taking care of three kids with one paycheck, how he is gonna get a job at the time of this crisis. Okay, I've been on impulsive behavior, I've been wrong, I've called the branch manager many times to apologize, to explain the situation. He doesn't make an appointment, he doesn't accept a phone call. And then he's around claiming that he's doing his job. My request from you is that you set me up with a meeting."

"I'll speak with the manager, you're welcome, but I don't know if he will accept it," said the lawyer.

“Thank you very much, my beautiful sister,” I said, apparently was a person who had a beautiful heart.

In the evening, I spent a little time in the workshop to avoid being stuck in traffic, eating at a restaurant on the road and keeping the way home. At the entrance to the site, Serkan welcomed me with his sunglasses and the fancy hat, similar to that of rappers.

” Good evening, brother Samet, regards, " said Serkan.

“Good Evening, Serkan, thank you for your help last night.”

He said, “my offer is still in motion, we can do your job if you want.”

The boy was obsessed with saving me, thinking maybe he knew something, and I said, “come upstairs, let's talk.”

He showed up at the cabin and said, “I'm gonna lock this place up and be right there.”

After sitting in the hall, I went directly to the subject: “I owe over 5 million, brother Serkan, I need a cash inflow of half of that. I honestly wonder what's on your mind."

“Brother, I got that job. Don't worry about it. I'm in the market. Everybody's troubled," said Serkan.

If I hadn't promised myself I wouldn't piss off, I'd have put him in front of the door that minute. He's been saying he's going to fix it all the time since the other night, but he never told me how to fix it. "How is this going to work?” I asked.

“Technology is the core of every business," said Serkan.

Why was he was always wearing hats and glasses at night? I wonder if he was hiding from someone. He was in trouble, so he came to me to save him. The other night he said I was very helpful to him, but I never remember helping him.

"Come to the point, Serkan, the Trabzonspor football team, will start the game soon, “I said.

“You're right thinking how I can solve the problem with the night watch salary. You're not a stranger, I got into this job just to make sure I got a spot. I don't like to sleep at night. I had this habit in college, I became a night man. I got into this job to give a message to my father. He's ashamed of his son being a night guard, and maybe he would give me some capital to run my business. I get all the mistakes I've made in college. I haven't gotten a loan because I didn't pay back three cents to the bank. Every time my father opens his mouth, he's talking about kidnapping the gendarmerie commander's daughter. And that I quit college. Big business guys aren't studying college today. They're going straight into business and gaining experience.”

“Look, we are still not on the point. I'm not a patient man, Serkan.”

When I said that, he took the hat off his head and handed it to me. The inside of the hat was like an electronic market, wires, electronic circuits, sensors and so on. “What's with the hat?” I asked him.

He said, “It opens the mind.”

I said, ”Mashallah. Is the sunglasses on the team?”

“The sunglasses were for charisma, and because my eyes are blue, they didn't take me for granted. I wore those glasses, and they respect me,” he said.

“I need a hat to slow the head off. It's working too hard, then it's overheating."

“Now you're right not to believe, you're right to make fun of. I didn't believe it when I heard about also. Can I have your laptop over there? Give me a task to be done on the computer, already you will understand when you see, " said Serkan.

The match time had already arrived, but I was curious about the subject, "write an article about the derby played last week. But I want an extensive one”.

Serkan took the hat from me and put it on his head again, and after turning on the computer, his hands started to work as if they were in a rapid motion. I was watching Serkan with surprise. At jet speed, he went to different websites, took notes, and his fingers flew over the keyboard. I got up and went to the kitchen while Serkan was working like a bee with a full concentration. I made cappuccino for us in the coffee machine, put the cups on the tray, and then I went back into the hall. A few minutes later, Serkan handed me the computer to look at the article he prepared.

He wrote the article as a metalworking expert. “How do you know these things?” I asked him.

“There's everything on the internet. I read and unify,” said Serkan.

“How are we going to turn your talent into money?”

“I have a friend who has studied finance. We invest in the exotic stocks and cryptocurrencies we choose. They're on the edge where big investors aren't interested. We doubled our money in a month, even though we didn't use leverage,” Serkan said.

"You want my capital contribution. If I had money, I'd pay my employees' wages, are you kidding me, Serkan?”

"You will make us grow even in your existing position. We caught such a loophole in the system that we quadrupled our money in two months. But this kind of opportunities is not long-term.”

"Are you sure you did not win by chance?”

“I'm 100% sure, boss. We'll split the winnings with you 50-50.”

My father told me to go to bed one night before making any investment. He was a great man, God bless him. After I said good-bye to Serkan, I got up and put myself a double raki. I started to sip the raki on the balcony with a slice of white cheese. When I finished the raki and returned to the hall, the house seemed too quiet and gloomy to me. I called Seda to ask her to come home. She didn't pick up my phone. I called again in half an hour just in case he didn't hear it, and I couldn't reach her again. I got a weight on me, and I lay down on the couch in the living room. In my dream, when she cried, she said to me, “You broke my heart, Samet.” My son said, "You're not a good father, you can't be angry all the time and yell at me." I tried to explain the situation to both, but they couldn't see and hear me. I woke up in a troubled mood. I went out to the balcony and smoked a cigarette. After I had calmed down, I went to bed this time.

The next day, I sold my car for a lower than expected price. After dark, I took a cab to the site entrance. Serkan wasn't in the security hut. After I got home, I called Serkan from his cell phone and called him home.

“I'll invest in you, but I have one condition. Give me the hat for a while.”

“The hat has to stand at ones head for five days to work. First, it's mapping his brain. It's learning in which situation which region is activated. Then it activates the area when necessary. Also, a chip must be placed under the head skin before. There are also vitamins and minerals that you need to use.”

I said, ”Let's do whatever it takes."

He wasn't very willing to leave the hat, but when he has seen the money I took for the car sale on the coffee table, he accepted my offer. “If my father trusted me as much as you, I was a different person now,” he said when he left the house with the bag of money.

On that day, I went to an illegal clinic in Bayrampaşa with Serkan. Each hat has two chips, so they put me on the second one without having to take out Serkan's. The operation was smooth because the chip was too small.

When the learning process of the hat was completed, Serkan activated the brain stimulation function. I went to the computer with great enthusiasm. I could feel my mind more vigorous than a few minutes ago, but the hat didn't have the same effect on me.

“I've been fast on the computer, even before the hat,” explained Serkan. I said, “you're a gifted and hardworking kid,” Serkan, who did not expect such a compliment from me, was happy. He said,” I'm gonna go, you call me if you need anything."

I guess I started to get a better understanding of what people felt and needed with the hat. I sent Seda a message with lots of emojis about how much I miss her. Then I started researching the clinics that serve anger management from the internet.

After the first therapy I attended, I sent the selfie I had with Dr. Rahmican Bey to Seda. She would be convinced that I was aware of my mistakes and that I was going to change, and that she returned home with my son on the same day. We had a dramatic meeting accompanied by tears and cuddles. They asked me why I was wearing a hat. I told her the doctor recommended the cap to be protected from the electromagnetic currents that provoke anger. My son wanted to take the hat and examine it, but I refused his request, claiming that the aluminum layer inside was susceptible.

The next day, two Chinese came to my workshop with a translator. They should have been sent by the company that produced the hat, judging from the fact that they kept their eyes on the hat in my head. My guess was right, they came to ask for their hats back. I told them I couldn't give back the hat, which was paid for. They said that the hat was stolen and went out of the factory and it was a subject of unlawful exchange. I expressed that I did not know the laws of China, but it was not a crime to buy a product in Turkey by paying for it. How would we know if the purchased product was stolen? The taller one said that their products were not the kind of goods to be sold on the street and that purchase without a bill would be considered a crime all over the world.

“I understand you want the hat back. You're doing some kind of product recall. But in that case, you have to return the money I paid to the hat." This time the tall one said they wouldn't know how much we paid for the hat.

“Don't you know the price of the product you produce?” I asked.

Those who came to visit me weren't very skilled men, but I thought the company was big and strong. I'd better get this over with. I think he was a little nervous. He said that his patience is about to overflow, that I have a product that is not sold in the market illegally, and that if I don't give it back, I will have to bear the consequences. “When will the product be released and what will it cost?” I asked him. His face became crimson and started shouting. When he got up and moved to pick up the hat in my head, a wave of anger went up from my spinal cord. I grabbed my fist and pulled it up, and I just stopped when I was gonna hit him. I promised Seda that I would never succumb to my anger. As Dr. Rahmican recommended, I began to breathe deeply.

Meanwhile, the tall Chinese friend grasped his friend from his waist and sat him down. “When will the product be released and what will it cost?” I asked again. He took out his cell phone and made a long call. At the end of the conversation, he said that the product would be released after an estimated two months and its price would be around $ 12,000. I took the hat off my head with a smile and put it on the table. I said, “You can give me the money and get the hat.” The tall Chinese nodded, indicating he had accepted. I just reached out to the little Chinese guy who had a small nervous breakdown. After a bit of hesitation, he shook my hand. They paid in cash, took the hat and left.

After I said Good-bye to the Chinese, I called Serkan.

-How are you doing, boss?

-Well, Serkan, how's the crypto trade?

-20 percent profit, but I think they've found and closed the gap we were using.

-So I sold your hat with a 20 percent profit margin.

-Why would you do that?

-The factory wanted the hat back.

-The Chinese.

-Yeah, you get a new one when it's released.

-Ok. I'll bring you your money with a profit share tonight.

-I spoke to your father, by the way.

-You're an astonishing person. What's he saying?

-He said the same thing. I couldn't soften him up. Maybe if you get a job that suits your qualifications, he'll soften.

-The gendarmerie commander had me arrested for kidnapping his daughter. Who would hire a criminal in this crisis?

-I would. I'm fine with the bank. I need a salesperson like you.

-You're Big, Boss, I won't let you down.

Image Source: https://pixabay.com

Şapka

Gökte iki dolunay vardı. Birbirlerine o kadar yakınlardı ki gözlerimi kıstığımda ışıkları birbirine karışıyordu. Az önce atölyenin ustabaşı beni oturduğumuz sitenin girişinde bırakmış, güvenlik kulübesinin önünde tökezleyip yere düşmüştüm. Ellerimi başımın arkasında birleştirip göğe bakmaya başlayınca keyfim yerine gelmişti. Betonun üzerinde değil de yatağımda yatıyor gibiydim.
Güneş gözlüklü iki güvenlik görevlisi yanıma gelip üzerime eğildi. Bir tanesi beni kollarımın altından kavrayıp ayağa kaldırırken “Abi geçmiş olsun” dedi. Canım hiç kalkmak istemiyordu ama itiraz etmedim. Ayağa kalkarken biraz başım döndü ve çevredekileri yeniden tek görmeye başladım.

Dilim dolaşarak “Zahmet etmeseydin” dedim.

“Ne zahmeti Samet abi” dedi güvenlik görevlisi. Çocuğun ismi Serkan’dı galiba, birkaç ay önce işe başlamıştı.

“Serkan, durumlar bozuk” dedim.

“Çözeriz, o iş bende” dedi Serkan. Sol kolumu omzunun üzerine atmış, beni neredeyse taşıyordu. Kuvvetli çocuktu bu Serkan; ne beni asansöre bindirirken, ne de eve sokarken hiç zorlanmadı.

“O iş bende” demesi aklıma takılmıştı, “Serkan, durumlar bozuk” dedim yeniden.

“Çözeriz dedim ya abi, merak etme” dedi şapkasını düzelterek.

“Borç bacayı aştı Serkan, çözülecek gibi değil” dedim.

“Bana çok iyiliğin dokundu, şimdi sıra bende” dedi.

Söyledikleri hiç kafama yatmamıştı ama onunla tartışacak halde değildim. Serkan’ı uğurladım, ağzıma üç beş leblebi attım, kanepeye uzanıp derin bir uykuya daldım.

Ertesi sabah kalktığımda başım ağrıyordu, hemen bir ağrı kesici aldım. Önceki gece içkiliyken Serkan’la yaptığımız konuşma aklıma gelince birdenbire tepem attı. Merak etmemen gerekiyormuş da, çözecekmiş de, o iş ondaymış da; sanki akşam yemeğinin hesabını ödüyor. O kadar maddi gücün olsa niye gece bekçiliği yapasın Serkan. Bekara karı boşamak kolay tabii. Çocuk karşımdaymış da ona posta koyuyormuşum gibi havaya girmiştim. Birkaç saniye sonra sakinleşince bu sefer kendime kızdım. Serkan belli ki iyi niyetinden, beni sakinleştirmek için söylemişti o sözleri. Yaşadığım öfke patlamaları yüzünden Seda’yı da böyle bezdirmiş, yanına gideceği bir annesi olmayınca bizim oğlanı da alıp arkadaşının evine taşınmıştı.

Atölyeye ulaştığımda haciz memuru ve banka avukatını şirketin kapısında buldum. Makineleri ve büro malzemelerini el konulmasın diye bir depoya aktarmış, atölyede sadece birkaç eski püskü masa sandalye bırakmıştık. “Buyurun kimi aramıştınız?” diye sordum. Atölyede kaldırabileceğimiz bir şey var mı diye bakmaya geldik” dedi tıknaz olanı. Dil ucu konuşuyordu, içimden taklidini yaptım. “Buyurun şöyle geçelim” diyerek onları içeri davet ettim.

“Atölye çalışabilse borcumuzu ödeyeceğiz, buradan ekmek yiyen 60 kişi de işinden olmayacak, ama bunu bankaya anlatamıyorum.”

“Aslında ellerinden geldiği kadar idare etmeye çalışıyorlar” dedi avukat hanım.

İyi niyetli bir kızcağıza benziyordu. Kuvvetle muhtemel işe yeni başlamış. “15 yıllık müşterileriyim, ilk tökezlediğimde desteklerini çektiler. Durumu şube müdürüne izah etmeye çalıştım. Sözümüz söz, bugüne kadar hangi sözümüzün arkasında durmadık. Millet şerefsizlik yapıyor diye, çok af edersiniz ahlaksızlık yapıyor diye olan bize oluyor. Yine sinirlendim, kusura bakmayım. Sonra Samet Arslan sinirli diyorlar. Şube müdürü “bana hakaret etti” diyerek beni genel müdürlüğe şikâyet etti. O günden beri bu haciz işleriyle uğraşıyorum. Bakın size açık söyleyeyim, bana bir şey olmaz. Ben yanımda çalışan insanlara üzülüyorum. Allah’ın adını verdim, inan olsun, bu işe gömdüğüm sermayeyle bir işyeri alıp kiraya verseydim çok daha iyi kazanırdım. Babam öyle yapıyor, tuzsuz aşım, dertsiz başım. Diyeceğim o ki beni 3-5 ay rahat bırakıp çalışmama izin verseniz burayı yüzdürürüz. Bakın şuradaki adam üç çocuk okutuyor tek maaşla, bu kriz zamanında nereden iş bulacak. Tamam, ben fevri bir çıkışta bulundum, hata ettim, kaç kere aradım şube müdürünü özür dilemek, durumu izah etmek için. Ne randevu veriyor ne telefonlarıma çıkıyor. Sonra da ben vazifemi yapıyorum diye ortalıkta dolanıyor. Sizden istirhamım bana bir görüşme ayarlamanız. Size söz Diazem yutup gideceğim görüşmeye, yeter ki adamlarım işsiz kalmasın, yazıktır, günahtır, eğer kendim için istiyorsam bunu, şuradan şuraya gidemeyeyim” dedim.

“Konuşurum ben müdür beyle, rica ederim, ama kabul eder mi bilmem” dedi avukat hanım kızımız.
“Çok teşekkür ederim güzel kardeşim” dedim, belli ki kalbi fesat bir insan değildi.

Akşam trafiğe takılmamak için atölyede biraz oyalandım, yol üzerindeki bir lokantada yemek yiyip evin yolunu tuttum. Sitenin girişinde Serkan beni gece vakti taktığı güneş gözlüğü ve rapçilerin kullandığına benzeyen afili şapkasıyla karşıladı.

“İyi akşamlar Samet abi, saygılar” dedi Serkan.

“İyi akşamlar Serkan, ne var ne yok” dedim.

“Akşamki teklifim hâlâ geçerli, istersen senin işi çözebiliriz” dedi.

Çocuk beni kurtarmayı kafaya takmıştı, belki bir bildiği vardır diye düşünerek, “Yukarı gel, konuşalım” dedim.

Kulübeyi göstererek “Şurayı kilitleyip hemen geliyorum” dedi.

Salona geçip oturduktan sonra doğrudan konuya girdim: “5 milyonun üzerinde borcum var Serkan kardeşim, bunun yarısı kadar bir nakit girişine acil ihtiyacım var. Doğrusu aklında ne olduğunu merak ediyorum”.

“Abi, o iş bende. Sen hiç kafanı yorma. Ben de piyasanın içindeyim. Herkes sıkışık” dedi Serkan.

Kendi kendime kimseye fırça çekmeyeceğime söz vermemiş olsam onu o dakika kapının önüne koymuştum. Önceki akşamdan beri durmadan işi çözeceğini söylüyor ama nasıl çözeceğinden hiç söz etmiyordu. “Nasıl olacak bu iş?” diye sordum.

“Her işin başı teknoloji. Devir teknoloji devri” dedi Serkan.

Gece vakti neden sürekli şapka ve gözlükle geziyordu? Acaba birilerinden mi gizleniyordu. Başı dertteydi de onu kurtarmam için mi bana yanaşıyordu. Önceki akşam ona çok yardımım dokunduğunu söylemişti ama ona yardım ettiğimi hiç hatırlamıyordum.

“Sadede gel Serkan, birazdan Trabzonspor’un maçı başlayacak” dedim.

“Sen şimdi haklı olarak gece bekçisi maaşıyla senin işi nasıl çözebileceğini düşünüyorsun. Sen yabancı değilsin, bu işe yerim belli olsun diye girdim. Gece uykusunu seven bir yapım yok. Üniversitede düzenim bozuldu bir kere. Sonra hep gece insanı oldum. Bu işe pedere mesaj vermek için girdim. Oğlunun gece bekçiliği yapmasından utanır da belki biraz sermaye verir diye. Üniversite zamanında yaptığım ne kadar hata varsa ayağıma dolanıyor. Bankaya üç kuruş borç taktım diye yıllardır kredi alamıyorum. Babam her ağzını açtığında jandarma komutanının kızını kaçırmamdan söz ediyor. Bir de üniversiteyi yarıda bırakmamdan. Bugün büyük iş adamları üniversite okumuyor. Direk iş hayatının içine dalıp tecrübe kazanıyorlar”

“Bak hâlâ sadede gelmedin. Ben sabırlı bir insan değilim Serkan”

Ben böyle söyleyince telaşlanıp kafasındaki şapkayı çıkardı ve bana uzattı. Şapkanın içi Perşembe pazarı gibiydi, kablolar, elektronik devler vesaire. “Ne işe yarıyor bu şapka?” diye sordum.

“Kafayı açıyor” dedi.

“Maşallah” dedim. “Güneş gözlüğü de takıma dahil mi?”

“Güneş gözlüğü karizma için, çakır gözlü olduğum için beni pek kaale almıyorlardı. Şu gözlüğü taktım takalı saygıda kusur etmiyorlar” dedi.

“Bana bu şapkanın kafayı yavaşlatanından lazım. Gereğinden fazla çalışıyor, sonra hararet yapıyor” dedim.

“Abi şimdi sen inanmamakta, dalga geçmekte haklısın. Ben de duyduğumda inanmamıştım. Şurada duran dizüstü bilgisayarı alabilir miyim? Bana bir görev ver bilgisayarda yapılabilecek, zaten görünce anlarsın” dedi Serkan.

Maç saati çoktan gelmişti ama merak etmiştim mevzuyu, “Bilgisayar destekli metal işleme makineleri hakkında kapsamlı bir makale yazmanı istiyorum” dedim.

Serkan şapkayı benden alıp yeniden kafasına taktı ve bilgisayarı açtıktan sonra elleri sanki hızlı çekimdeymiş gibi çalışmaya başladı. Maçı filan unutmuş, şaşkınlıkla Serkan’ı izliyordum. Jet hızıyla farklı internet sitelerine giriyor, notlar alıyor, parmakları klavyenin üzerinde uçarcasına hareket ediyordu. Serkan tam bir konsantrasyonla arı gibi çalışırken kalkıp mutfağa gittim. Kahve makinesinde ikimize birer cappiccino hazırladım, fincanları tepsiye koyup yeniden salona döndüm. Birkaç dakika sonra Serkan hazırladığı makaleye bakmam için bilgisayarı bana uzattı.

Makaleyi 40 yıllık metal işleme uzmanıymış gibi hazırlamıştı. “Sen bunları nereden biliyorsun?” diye sordum.

“İnternette her şey var. Okuyup birleştirdim” dedi Serkan.

Kahvemi yudumlarken “yeteneğini nasıl paraya dönüştüreceğiz” diye sordum.

“Finans eğitimi almış bir arkadaşım var. Seçtiğimiz egzotik hisse senedi ve kripto paralara yatırım yapıyoruz. Büyük yatırımcıların ilgilenmediği kıyıda köşede kalmış varlıklar. Kaldıraç kullanmadığımız halde bir ay içinde paramızı ikiye katladık” dedi Serkan.

“Benden sermaye katkısı istiyorsun. Param olsa çalışanlarımın maaşını verirdim, sen benimle dalga mı geçiyorsun Serkan”

“Sen bu halinde bile bizi büyütürsün. Sistemde öyle bir boşluk yakaladık ki iki ayda paramızı dörde katladık. Ama bu tip fırsatlar uzun süreli olmaz”

“Emin misiniz, şans eseri kazanmış olmayasınız?”

“Yüzde yüz eminim abi. Kazandığımızı seninle yarı yarıya paylaşırız”

Babam bir gece yatıp kalkmadan hiçbir yatırıma girmememi söylemişti. Nurlar içinde yatsın, büyük bir insandı. Serkan’ı uğurladıktan sonra kalkıp kendime bir duble rakı koydum. Balkonda rakıyı bir dilim beyaz peynir eşliğinde ağır ağır yudumlamaya başladım. Rakıyı bitirip salona döndüğümde ev bana gereğinden sessiz ve kasvetli göründü. Eve dönmesini istemek için Seda’yı aradım. Telefonumu açmadı. Belki duymamıştır diye yarım saat sonra bir kere daha aradım, yine ulaşamadım. Üzerime bir ağırlık çöktü, salondaki kanepeye uzandım. Rüyamda Seda içini çeke çeke ağlarken bana “beni çok kırdın Samet” diyordu. Oğlum teskin etmek için annesine sarılıp gözlerimin içine bakarak “iyi bir baba değilsin, kızıp bağırmakla olmuyor bu işler” dedi. Durumu her ikisine de izah etmeye çalıştım ama beni görmüyor ve duymuyorlardı. Sıkıntılı bir ruh haliyle uyandım. Balkona çıkıp bir sigara içtim. Biraz sakinleştikten sonra bu kez gidip yatağıma yattım.

Ertesi gün arabamı pek de içime sinmeyen bir fiyata sattım. Hava karardıktan sonra taksiyle sitenin girişine geldim. Serkan güvenlik kulübesinde yoktu. Eve çıktıktan sonra cep telefonundan Serkan’ı arayıp eve çağırdım.

“Size yatırım yaparım ama bir şartım var. Şapkayı bir süreliğine bana vereceksin”

“Şapkanın işe yaraması için beş gün başında durması lazım. Önce beyninin haritasını çıkarıyor. Hangi durumda nerenin aktive olduğunu öğreniyor. Sonra gerektiğinde o bölgeyi uyarıyor. Bir de öncesinde kafa derinin altına bir çip yerleştirilmesi gerekiyor. Ayrıca kullanman gereken vitamin ve mineral destekleri var”

“Ne gerekiyorsa yapalım” dedim.

Şapkadan ayrılmaya pek gönüllü değildi ama araba satışı karşılığında aldığım paraları çıkarıp sehpanın üzerine koyunca teklifimi kabul etti. Paraların bulunduğu poşetle birlikte evden çıkarken “Babam bana senin kadar güvenseydi şimdi bambaşka bir insandım” dedi.

O gün hiç vakit kaybetmeden Serkan’la birlikte Bayrampaşa’daki merdiven altı bir kliniğe gittik. Her şapkanın iki çipi varmış, o nedenle Serkan’ınkini çıkarmak zorunda kalmadan ikinciyi bana taktılar. Çip çok küçük olduğu için operasyon kolay oldu.

Şapkanın öğrenme süreci tamamlanınca Serkan beyin uyarma fonksiyonunu aktive hale getirdi. Büyük bir hevesle bilgisayarın başına geçtim. Zihnimin birkaç dakika öncesine kıyasla daha dinç olduğunu hissedebiliyordum ama şapka bende aynı etkiyi yaratmamıştı.

“Ben bilgisayar başında ezelden beri biraz hızlıyımdır” diye açıkladı durumu Serkan. “Yetenekli çocuksun, seni çekemeyen anten taksın” dedim. Benden böylesi bir iltifat beklemeyen Serkan’ın yüzünde adeta güller açtı. “Ben kaçayım madem, bir şeye ihtiyacın olursa ararsın” dedi.
Şapkayla birlikte insanların ne hissettikleri ve neye ihtiyaç duyduklarını daha iyi anlamaya başlamıştım galiba. Seda’ya onu ne kadar özlediğime dair bol emojili bir mesaj gönderdim. Ardından internetten öfke kontrolü konusunda hizmet veren klinikleri araştırmaya başladım.

Katıldığım ilk terapi sonrasında Doktor Rahmican Bey ile birlikte çektirdiğim selfieyi Seda’ya yolladım. Yaptığım hataların farkına vardığıma ve değişeceğime ikna olmuş olacak ki aynı gün oğlumla birlikte eve döndü. Gözyaşlarının ve kucaklaşmaların eşlik ettiği dramatik bir buluşma yaşadık. Hoşbeş faslı biter bitmez neden şapka taktığımı sordular. Şapkayı öfkeye yol açan elektromanyetik akımlardan korunmam için doktorun tavsiye ettiğini söyledim. Oğlum şapkayı alıp incelemek istedi, ancak içindeki alüminyum koruma katmanının çok hassas olduğunu ileri sürerek talebini reddettim.

Ertesi gün iki Çinli yanlarında bir çevirmenle birlikte atölyeme geldiler. Gözlerini kafamdaki şapkadan ayırmamalarına bakılacak olursa, şapkayı üreten firma tarafından gönderilmiş olmalıydılar. Tahminim doğru çıktı, şapkalarını geri istemeye gelmişler. Kendilerine parası ödenerek alınmış olan şapkamızı geri veremeyeceğimi söyledim. Şapkanın çalınarak fabrikanın dışına çıktığını ve kanunsuz bir alışverişe konu olduğunu söylediler. Çin kanunlarını bilmediğimi, ancak Türkiye’de parasını vererek bir ürünü almanın suç olmadığını ifade ettim. Satın alınan şeyin çalıntı olup olmadığını nereden bilebilirdik? Daha uzun boylu olanı ürünlerinin sokakta satılacak türden bir eşya olmadığını, faturasız bir ürün satın almanın dünyanın her yerinde suç sayılacağını söyledi. “Şapkayı geri almak istediğinizi anlıyorum. Bir tür ürün geri çağırma operasyonu yapıyorsunuz. Ancak bu durumda şapkaya ödediğimiz parayı iade etmelisiniz” dedim. Bu kez şapkaya kaç para ödediğimizi bilemeyeceklerini söyledi uzun boylu olanı. “Ürettiğiniz ürünün fiyatını bilmiyor musunuz?” diye sordum. Görüşmeye gelenler pek becerikli adamlar sayılmazdı ama şirketin büyük ve güçlü olduğunu tahmin ediyordum. Meseleyi fazla dallanıp budaklanmadan çözsem iyi olacaktı. Kısa boylu olan daha asabi bir tipti galiba. Sabrının taşmak üzere olduğunu, piyasada satılmayan bir ürüne yasadışı yollarla sahip olduğumuzu, onu geri vermezsem sonuçlarına katlanmak zorunda kalacağımı söyledi. Sükunetimi korumaya çalışarak “Ürün ne zaman piyasaya çıkacak ve fiyatı ne olacak?” diye sordum. Çinlinin yüzü kıpkırmızı oldu ve bağırıp çağırmaya başladı. Yerinden kalkıp kafamdaki şapkayı almak üzere hamle yapınca omuriliğimden yukarıya doğru bir öfke dalgası yükseldi. Yumruğumu sıkıp kaldırdım, tam adama vuracakken birdenbire durdum. Seda’ya öfkeme hiçbir durumda yenik düşmeyeceğime dair söz vermiştim. Doktor Rahmican Bey’in tavsiye ettiği üzere derin nefesler alıp vermeye başladım. Bu arada uzun boylu Çinli arkadaşını belinden kavrayıp yerine oturttu. Yeniden “ürün ne zaman piyasaya çıkacak ve fiyatı ne olacak?” diye sordum. Kısa boylu Çinli cep telefonunu çıkarıp uzunca süren bir görüşme yaptı. Görüşmenin sonunda ürünün tahminen iki ay sonra piyasaya çıkacağını ve fiyatının 12.000 dolar civarında olacağını söyledi. Gülümseyerek şapkayı başımdan çıkardım ve masanın üzerine koydum. “Parayı verip şapkayı alabilirsiniz” dedim. Uzun boylu Çinli kabul ettiğini belirtir biçimde başını salladı. Az önce küçük çaplı bir sinir krizi geçiren kısa boylu Çinliye elimi uzattım. Biraz tereddüt ettikten sonra elimi sıktı. Parayı nakit olarak ödediler, şapkayı alıp gittiler.

Çinlileri uğurladıktan sonra Serkan’ı aradım.

-Nasılsın patron?

-İyidir Serkan, nasıl gidiyor kripto ticareti?

-Yüzde 20 kardayız ama kullandığım açığı bulup kapatmışlar galiba.

-Ben de senin şapkayı yüzde 20 kâr marjıyla sattım.

-Abi niye böyle bir şey yaptın?

-Fabrika şapkasını geri istedi.

-Çinlilere yani.

-Evet, piyasaya sürülünce yenisini alırsın.

-Olan olmuş artık, ne diyeyim. Paranı kâr payıyla birlikte getiririm akşama.

-Babanla konuştum bu arada.

-Çok sürprizli bir insansın. Ne diyor?

-Aynı şeyleri söyledi. Yumuşatamadım. Belki vasıflarına uygun bir işe girersen yumuşar.

-Kızını kaçırdığım jandarma komutanı tutuklatmıştı beni, sabıka kaydım var. Bu krizde sabıkalı bir adamı kim işe alır.

-Ben alırım. Bankayla aram düzeldi. Senin gibi ağzı laf yapan bir satışçıya ihtiyacım var.

-Büyüksün patron, yüzünü kara çıkarmayacağım.