نقش برنامه‌ریزی در بهره‌گیری بهینه از وقت

ما در زندگی خود از منابع مختلفی بهره‌مند هستیم که بی‌تردید ارزشمندترین آنها وقتی است که در اختیار داریم. همان‌طور که از قدیم گفته‌اند، «وقت طلا است.» عمر سرمایه‌ی گرانبهایی است که با هیچ چیز قابل معاوضه نیست. ازاین‌رو، روشن است که باید تمام تلاش خود را بکنیم تا از وقت بهترین بهره‌گیری را به عمل آوریم.

اگر درست فکر کنیم، می‌بینیم که ما در شبانه‌روز از قسمت زیادی از وقتمان به خوبی استفاده نمی‌کنیم و شاید حتی بتوان گفت که آن را هدر می‌دهیم. یکی از مهم‌ترین عللی که موجب این مسئله می‌شود، نداشتن برنامه‌ریزی است. شاید عامل دیگر هم این باشد که به محدود بودن این سرمایه‌ی ارزشمند آنچنانکه باید و شاید فکر نمی‌کنیم و اهمیت نمی‌دهیم. حتی می‌توان گفت که بسیاری از افراد تنها چیزی که به آن فکر نمی‌کنند، وقتی است که ناخواسته هدر می‌دهند.

برای برنامه‌ریزی بهینه از وقت، مهم‌ترین قدم این است که ابتدا اهدافمان را در زندگی مشخص کنیم. طبیعی است که اهداف در دو دسته‌ی کوتاه‌مدت و بلندمدت واقع می‌شوند. به عبارت دیگر، باید برای خودمان یک سری اهداف کوتاه‌مدت و یک سری اهداف بلندمدت تعیین کنیم و سپس بر اساس آنها برای نیل به آن اهداف برنامه‌ریزی کنیم.

اهمیت اهداف کوتاه‌مدت این است که انسان را برای مدت کوتاهی خوشحال و راضی نگه‌می‌دارد و اراده و پشتکار او را برای ادامه‌ی مسیر تقویت می‌کند. درحالی‌که اگر این اهداف کوتاه‌مدت نباشند، ممکن است آدم در برخورد با کوچک‌ترین مانعی، انگیزه‌ی خود را برای ادامه‌ی مسیر از دست بدهد.

از طریق دیگر، اهداف بلندمدت تعیین کننده‌ی مسیر اصلی زندگی فرد هستند. در واقع، باید گفت که اهداف کوتاه‌مدت راه را برای رسیدن به اهداف بلندمدت هموار می‌کنند. عامل اصلی در رسیدن به تمام این اهداف، بها دادن به وقت به عنوان ارزشمندترین سرمایه‌ی زندگی است.

ارزش واقعی وقت را کسی درک می‌کند که از این نعمت محروم شده باشد. مثلاً فردی که به علت ابتلا به بیماری وقت محدودی برای ادامه‌ی زندگی دارد، تازه ارزش آن را درک می‌کند. چه خوب است که ما هم که از تندرستی برخوردار هستیم، قدر وقت خود را بدانیم و سعی کنیم از آن به بهترین وجه استفاده کنیم.