olahraga bela dhiri

Tembung Wushu asale saka rong tembung yaiku “Wu” lan “Shu”. Tegesipun tembung Wu inggih menika ngelmu perang, dene tegesipun tembung Shu inggih menika seni. Satemah Wushu ugi saged dipuntegesi minangka seni bela diri utawi silat utawi Seni Bela Diri. Nanging, seni perang ora mung seni olah raga, nanging kalebu babagan sing luwih jembar, yaiku seni obah pasukan, ngatur logistik, ngatur strategi lan liya-liyane. Dadi kanggo tembung Wushu makna sing paling trep yaiku seni bela diri utawa Seni Bela Diri.

Seni bela diri yaiku seni sing muncul minangka cara kanggo mbela awake dhewe. Seni bela diri wis suwe ana lan berkembang saka wektu kanggo wektu. Sejatine manungsa nduweni naluri kanggo tansah njaga awake dhewe lan uripe. Nalika tuwuh utawa berkembang, manungsa ora bisa dipisahake saka aktivitas fisik. Iki sing bakal micu aktivitas fisik kabeh wektu. Ing jaman rumiyin, sakdurunge tekane senjata modern, manungsa ora mikir cara liya kanggo mbela awake dhewe kajaba nganggo tangan kosong. Ing wektu iku, kemampuan kanggo perang nganggo tangan kosong dikembangake minangka cara kanggo nyerang lan mbela, banjur digunakake kanggo nambah kemampuan fisik. Sanadyan mangkono, ing jaman sakbanjure, gegaman wiwit dikenal lan digunakake minangka sarana pertahanan diri.