" ႏွလုံးသားျဖင့္ျမင္၍ ႏွလုံးသားျဖင့္ ၾကားႏိုင္ၾကေစ"
(၁)
"ဟင္း...."
ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိေသာ သက္ျပင္းကိုထပ္ခ်မိရင္း ေရးလက္စ စာကိုရပ္လိုက္သည္။ ဘယ္လိုမွလည္း ဆက္ေရးလို႔ရမည္မထင္။ ေရးလိုက္ ျခစ္ပစ္လိုက္ျဖင့္ လုံးေၾကေနေသာ စာရြက္တို႔က အမွိုက္ျခင္းကိုပင္လၽွံက်ေနေပၿပီ။
ဝတၳဳ တိုတစ္ပုဒ္ကို သည္မၽွေလာက္ ခက္ခက္ခဲခဲေတြးရသည္မွာ ဒါ ပထမဦးဆုံး အႀကိမ္သာ။
ဒီစာေလးတစ္ပုဒ္ေရးရဖို႔ ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေတာင္ ခက္ရတာပါလိမ့္။ ဘယ္လိုဇာတ္လမ္းမ်ိဳးကိုမဆို တခဏႏွင္႔အေတြးရတတ္ေသာ ကၽြန္မ..၊ ခုေတာ့ေခါင္းပူေအာင္ေတြးေနတာေတာင္အၾကံက ထြက္မလာ။
ႀကိဳးစားၿပီးခ်ေရးၾကည့္လည္း တစ္ေၾကာင္း ႏွစ္ေၾကာင္းထက္ပိုေရးလို႔မရ။အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ေရးခ်င္သည့္စိတ္က ႀကီးစိုးေန၍လားေတာ့မသိ။ေတြးေလ ေဝးေလ ျဖစ္ေနသည္။
စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ဝရန္တာဘက္ထထြက္လာမိသည္။
လျပည့္ညမို႔ ေကာင္းကင္မွာ လမင္းႀကီးကထိန္ထိန္သာေနသည္။ၾကည္လင္ေနေသာေကာင္းကင္တြင္ ျပည့္ျပည့္ဝဝသာေနသည့္ လမင္းႀကီးကို ၾကည့္ရသည္မွာ ရင္ထဲေအးျမလွသည္။ လမင္းႏွင့္ပင္ တင္စားရမည္လားဟု ေတြးမိၿပီးမွ ေခါင္းကိုခါယမ္းလိုက္မိျပန္သည္။ လုံေလာက္မည္မထင္ပါ။
လမင္းဆီကအၾကည့္တို႔ကို လမ္းမဘက္ပို႔လိုက္သည္။
အခ်ိန္က ညကိုးနာရီခန္႔ရွိၿပီမို႔ အသြားအလာက်ဲပါးၿပီး ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေန၏။
ပ်ံ႕လြင့္ေနေသာစိတ္တို႔ကို လႊတ္ေပးထားလိုက္ၿပီး ဟိုဟိုဒီဒီ ေငးေနမိစဥ္ ျမင္ကြင္းထဲသို႔ ကားတစ္စီးတိုးဝင္လာသည္။ လူရွင္းခ်ိန္မို႔ အရွိန္တင္ေမာင္းလာပုံရသည္။
"ကၽြီ.."
"ဒုန္း.."
"ဟင္..တိုက္ၿပီ.."
ရုတ္တရက္လမ္းမေပၚေျပးတက္လာသည့္ေခြးကိုတိုက္မိျခင္းပင္။မထင္မွတ္ထားတာမို႔ ရုတ္တရက္ေၾကာင္ၿပီး ရပ္ၾကည့္ေနမိသည္။
ကားကအေနာက္ကို အနည္းငယ္ဆုတ္လိုက္ၿပီး ေခြးကိုေကြ႕ကာ ေမာင္းထြက္သြားသည္။
ေခြးက ေသြးအိုင္ထဲတြင္ ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္ႏွင့္။ ကားကေအာက္ပိုင္းကိုတိုက္မိသည္ ထင္သည္။
တအီအီေအာ္ရင္း ေကာင္းေနေသးသည့္လက္ႏွစ္ဖက္ကို အားျပဳကာထႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနသည့္ေခြးကို
ေသခ်ာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႀကီးႀကီးေအးတို႔အိမ္က ေခြးမႀကီး မိနီ..။
လေရာင္ေအာက္တြင္
အေစာကထိ လွပခဲ့ေသာ ျမင္ကြင္းတို႔သည္ ခုေတာ့အက်ည္းတန္သြားေပၿပီ။နာနာက်င္က်င္ ညည္းတြားရင္း ေသြးအလိမ္းလိမ္းႏွင့္
တရြတ္တိုက္သြားေနသည့္ မိနီကို မၾကည့္ရက္ေတာ့စြာ အခန္းထဲျပန္ဝင္လာလိုက္ၿပီးေရးလက္စစာကို ဆက္ေရးဖို႔ႀကိဳးစားမိသည္။ မရ...။မိနီ၏စိတ္မေကာင္းစရာ ျမင္ကြင္းကအာရံုထဲတိုးဝင္လာသည္။ သြားဆင္းၾကည့္ရန္စိတ္ကူးမိၿပီးမွ မိနီ ျပန္ထသြားသည္ကိုသတိရ၏။ေျခေထာက္နာသြားတာေလာက္ပဲျဖစ္မည္ထင္သည္။
အေတြးေတြကိုစုစည္းၿပီး စာျပန္ေရးၾကည့္သည္။ ခ်ေရးလိုက္...မႀကိဳက္၍ျပန္ျခစ္ပစ္လိုက္ႏွင့္ လည္ေနျပန္၏။ မူးေ၀ေနာက္က်ိလာသည့္ေခါင္းေၾကာင့္ ဘယ္လိုမွေရးမရသည့္အဆုံး အိပ္ရာထက္သို႔ပစ္လွဲခ်လိုက္သည္။ ညသည္ ညပီသစြာ တိတ္ဆိတ္လ်က္ သူ႔တာ၀န္ကိုေက်ပြန္စြာ ထမ္းရြက္ေန၏။ ကြၽန္မ၏ စိတ္အလ်င္သည္လည္း..။
@@@@@@@@@@@@@
(၂)
ညက အေတာ္ညဥ့္နက္မွအိပ္ျဖစ္သည္မို႔ မနက္အိပ္ရာထေနာက္က်သြားသည္။ကိုယ္လက္သန္႔စင္ၿပီး ေအာက္ထပ္ဆင္းလာခ်ိန္တြင္ အေဖပင္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္က ျပန္လာေလၿပီ။
ထမင္းစားခန္းထဲဝင္ၿပီး စားပြဲအုပ္ေဆာင္းလွပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
ဘာမွမရွိ..။ စိတ္ပ်က္ပ်က္ႏွင့္ ႏွာေခါင္းရွံု႔လိုက္မိသည္။
ယခင္ကဆိုလၽွင္ အိပ္ရာကႏိုးသည္ႏွင့္ စားပြဲေပၚမွာ စားစရာကအဆင္သင့္.။ ခုေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာ အဆင္ေျပသလိုစားေနရသည္။ အလိုမက်စြာ ေျခကို ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္နင္းရင္း အိမ္ေရွ႕ျပန္ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။
"သမီးေရ.. မိနီ တစ္ေကာင္ေတာ့ ညကကားတိုက္မိတယ္ထင္တယ္ ..ဒီမနက္ မေအးတို႔အိမ္ေအာက္မွာေသေနတယ္.."
"ဟင္...ေသသြားၿပီလား အေဖ.."
ကၽြန္မကို ျမင္သည္ႏွင့္အေဖ လွမ္းေျပာလိုက္ေသာ မိနီသတင္းေၾကာင့္ အလိုမက်ျဖစ္ေနသည့္စိတ္တို႔ပင္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီး စိတ္မေကာင္းစြာ အေဖ့ကိုျပန္ေမးမိသည္။
"အင္း..သမီးေရ..ကားကေတာ့ တို႔အိမ္ေရွ႕နားတင္ တိုက္တာေနမယ္..အေဖ မနက္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားေတာ့ ေသြးကြက္ေတြ ေတြ႕တယ္...အေတာ္ေတာ့ သတၱိေကာင္းတဲ့ေခြးမႀကီးပါပဲ..
ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလုံးေၾကေနတာေတာင္ အိမ္ကိုေရာက္ေအာင္ျပန္သြားတယ္.."
"ဘာလို႔လဲ အေဖ.."
"မိနီက သားေပါက္ထားတယ္ေလသမီးရဲ႕..
မသိဘူးလား..မေန႔ ညေနပိုင္းေလာက္ကပဲ..ငါးေကာင္ေတာင္.. သူ႔ကေလးေတြ ႏို႔ဆာေနမွာစိုးတဲ့စိတ္နဲ႔ အိမ္ကိုအေရာက္ျပန္တာေလ..သားေဇာနဲ႔ေပါ့သမီးရယ္..မိခင္ေမတၱာေပါ့..."
အေဖ့စကားအဆုံးတြင္.."ေအာ္"..တစ္လုံးသာ အသံတိတ္ေရရြတ္မိေတာ့သည္။
ကၽြန္မမ်က္စိ ေရွ႕မွာတင္ မိနီကိုကားတိုက္မိတာျဖစ္ေၾကာင္း အေဖ့ကို မေျပာျပျဖစ္ေတာ့..။ တအီအီညည္းရင္း တရြတ္တိုက္ဆြဲသြားေနသည့္ ေသြးေတြၾကားက မိနီကိုသာ မ်က္လုံးထဲျပန္ျမင္ေယာင္လာသည္။နာက်င္ေနသည့္ဒဏ္ကိုအံတုရင္းမိနီဘယ္ကိုသြားဖို႔ ႀကိဳးစားေနသည္ကို ညကမေတြးမိခဲ့..။
"..မိနီကို ျမဳွပ္လိုက္ၿပီလား အေဖ.."
"အေဖျပန္လာတဲ့အထိေတာ့ မျမဳွပ္ရေသးဘူးသမီး"
" သမီး ခဏသြားၾကည့္လိုက္ဦးမယ္.."
အေဖ့ကိုေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ အေျပးတပိုင္းလွည့္ထြက္ခဲ့လိုက္သည္။
ကၽြန္မတို႔အိမ္ႏွင့္ႀကီးႀကီးေအးတို႔အိမ္မွာ သုံးအိမ္ေက်ာ္ေလာက္ကြာပါသည္။ ထိုသုံးအိမ္ေက်ာ္ကို မိနီ ဘယ္လိုဇြဲႏွင့္သြားခဲ့ပါသနည္း။
အျပင္ဘက္လမ္းမေပၚတြင္ေတာ့ ေသြးစြန္းေနသည့္စြပ္ေၾကာင္းတစ္ခုကိုေတြ႕ရသည္။ မိနီ အိမ္ျပန္သည့္ လမ္းေပတည္း။
ႀကီးႀကီးေအးတို႔အိမ္ေရာက္ေတာ့ မိနီကို မျမဳွပ္ရေသးပါ။ဝိုင္းအုံၾကည့္ေနသည့္လူေတြၾကားက မိနီကိုေတြ႕ေတာ့ ရင္ထဲနင့္ကနဲ..။ ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလုံးက်ိဳးေၾကေနၿပီး ေသြးေတြပင္ေျခာက္ကပ္ေနေပၿပီ.။
ဘာမွမသိေသးသည့္ ေခြးေလးေတြကေတာ့ သူ႔ထက္ငါ အလုအယက္ႏွင့္ ႏို႔ဝိုင္းစို႔ေနၾကသည္။ ႏို႔ထြက္ေသးရဲ႕လားေတာ့ မသိ...။
ေသခါနီးတာေတာင္ အားတင္းၿပီး သားသမီးနားအေရာက္ျပန္လာသည့္ မိနီကိုၾကည့္ရင္းတစုံတခုကို ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေလးလႈပ္ရုံ
ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္ၾကည့္မိသည္။
"မိ ခင္ ေမတၱာ.."
ရင္တစ္ခုလုံးထုံက်င္ေအးစက္သြားသည္။
အမ်ိဳးအမည္မသိ ေဝဒနာတစ္ရပ္ကလည္း ရင္ထဲတင္းတင္းက်ပ္က်ပ္။
ေဘးကၾကည့္ေနၾကသူတခ်ိဳ႕၏ စုတ္သပ္ညည္းညဴသံေတြႏွင့္ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းေျပာေနၾကေသာ မိနီအေပၚ ကရုဏာသက္သည့္စကားေတြကိုလည္း ကၽြန္မ ၾကားတစ္ခ်က္..မၾကားတစ္ခ်က္..။
စိတ္ႏွင္႔ကိုယ္ မကပ္သလိုထုံေပေပခံစားခ်က္ျဖင့္ ကၽြန္မ အိမ္ျပန္ေရာက္လာသည္..။အိမ္ထဲလွမ္းဝင္လိုက္ေတာ့ အေဖ့ကိုမေတြ႕။ အလုပ္သြားၿပီထင္သည္။ အိမ္မႈကိစၥေတြအတြက္ အကူေခၚထားသည့္ မထားကလည္းေရာက္မလာေသး။
တေရြ႕ေရြ႕လွမ္းေနမိသည့္ ေျခလွမ္းတို႔က အခန္းတစ္ခုေရွ႕တြင္ ရပ္တန္႔သြားသည္။
ဒီအခန္းကို ကၽြန္မ မေရာက္ျဖစ္ခဲ့သည္မွာ လအတန္ၾကာခဲ့ၿပီ။ ကိုယ့္အိမ္တြင္းမွာပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဒီအခန္းဘက္ကို ကၽြန္မ ျဖတ္ပင္မေလၽွာက္....။ခုေတာ့.အခန္းေရွ႕တြင္ရပ္ကာ..
အသိစိတ္လြတ္ေနသူတစ္ေယာက္လို..တံခါးလက္ကိုင္ဘုကို ကိုင္ၿပီး ၿငိမ္ေနမိသည္ ။
စိတ္တို႔သည္ တစ္စုံတစ္ခုကို ေသခ်ာစြာမဆုံးျဖတ္ႏိုင္ပဲ ခ်ီတုံခ်ီခ်ႏွင့္ အစိုးမရစြာေယာက္ယတ္ခတ္ေန၏။ တံခါးလက္ကိုင္ဘုကိုဆုပ္ကိုင္ထားသာလက္တို႔သည္ ေခၽြးတို႔ျဖင့္ေစးခၽြဲေနေပၿပီ။
ဒီအခန္းထဲတြင္ ၿငိမ္သက္စြာလွဲေလ်ာင္းေနေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး ရွိေပလိမ့္မည္။
ထိုအမ်ိဳးသမီးသည္ ကၽြန္မဘဝကို ထိခိုက္ပ်က္စီးေစခဲ့သူ..၊ ကၽြန္မအား စိတ္ဒဏ္ရာ မ်ားစြာေပးၿပီး...
ရွင္သန္ရေသာေန႔ရက္မ်ားကို နာက်ည္းစိတ္တို႔ျဖင့္ အဆိပ္သင့္ေစခဲ့ေသာသူျဖစ္၏။ အမုန္းတရား၏အေငြ႕အသက္တို႔က
ရင္ကို ရုတ္ခ်ည္းရိုက္ခတ္လာျပန္သည္။
ဟင္အင္း..မေတြ႕ခ်င္..။
ထိုအမ်ိဳးသမီးကို ကၽြန္မ မေတြ႕ခ်င္ပါ။
ဖြင့္ရန္ျပင္ထားေသာ တံခါးအား ျပန္ဆြဲပိတ္လိုက္ၿပီး ရင္မဆိုင္ရဲစြာ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားေျပးထြက္လာခဲ့မိသည္။
တဆတ္ဆတ္တုန္ေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းတို႔ကို တင္းတင္းေစ့ထားလိုက္ၿပီး လႈပ္ရွားေနသည့္ရင္ကိုတခဏမၽွၿငိမ္သက္ေအာင္ ထိမ္းလိုက္သည္။အာရံုထဲတြင္ ေမွးမွိန္းေနၿပီျဖစ္ေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ပုံရိပ္တို႔ကို
ျပန္ျမင္ေယာင္ၾကည့္မိ၏။ စိုေျပဝင္းပေသာအသားအေရႏွင့္ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည့္ၾကည့္ သပ္ရပ္ေက်ာ့ရွင္းေနတတ္ေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီး၏မ်က္ဝန္းတို႔သည္ မာန္မာနအေရာင္ျဖင့္ အျမဲတမ္း တလက္လက္ေတာက္ပေနတတ္သည္။
ကၽြန္မ အျမဲတမ္းအားက်ေငးေမာခဲ့ရဖူးသေလာက္ အျမဲတမ္းလည္း နာက်င္စြာ မုန္းတီးေနခဲ့ရေသာ အမ်ိဳးသမီးပင္။
ေမၽွာ္လင့္ေတာင့္တခဲ့ဖူးပါသည္။ထိုအမ်ိဳးသမီးဆီက အၾကင္နာတရားအခ်ိဳ႕ႏွင့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ အခ်ိဳ႕ကို ကၽြန္မ တခ်ိန္က ရူးသြပ္မတတ္ လိုခ်င္ခဲ့မိဖူးသည္။
သို႔ေသာ္.. ထိုအမ်ိဳးသမီးသည္ ကၽြန္မကို မခ်စ္ခဲ့။ဘယ္တုန္းကမွ ယုယၾကင္နာစြာ မဆက္ဆံဖူးခဲ့..။ လိုခ်င္သည့္ ေႏြးေထြးမႈ မ်ိဳး မရရွိႏိုင္ေတာ့သည့္ေနာက္မွာ ကၽြန္မသည္လည္း ေအးစက္ထုံေပမႈတို႔ျဖင့္ေနသားက်ခဲ့ပါသည္။
အေဖကေတာ့ ထိုအမ်ိဳးသမီး ကၽြန္မကိုခ်စ္သည္ဟု ဆို၏..။ ကၽြန္မ မယုံပါ..။ကၽြန္မကို ရွိသည္ဟုပင္ မထင္ေသာ..၊ကၽြန္မ ဆႏၵမွန္သမၽွကို အျမဲတမ္း လ်စ္လ်ဴ ရႈတတ္ေသာ ..၊သူျဖစ္ေစခ်င္သည့္လမ္းအတိုင္းသာ ကၽြန္မကို မျဖစ္မေနေလၽွာက္ေစခဲ့ေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီးသည္ သူ႔အတၱကိုသာ သူခ်စ္ေသာအမ်ိဳးသမီးျဖစ္သည္.။
ကၽြန္မသည္ ထိုအမ်ိဳးသမီးလက္ထဲက ႀကိဳးဆြဲရာ ကရသည့္ အသက္မဲ့ေသာ ရုပ္ေသးရုပ္တစ္ရုပ္မၽွသာ..။ ကၽြန္မ၏ျဖစ္တည္မႈသည္ ထိုအမ်ိဳးသမီးအတြက္ ေငြစကၠဴ အရြက္ေတြမၽွေလာက္ပင္ အသုံးမဝင္ခဲ့ ။ လက္ဝတ္ရတနာပစၥည္းတစ္ခုေလာက္ပင္ တန္းဖိုးမရွိခဲ့..။အရာရာကို
အမိန္႔အာဏာျဖင္႔သာ ခ်ဳပ္ကိုင္တတ္ေသာ ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ရင္ထဲတြင္ ကၽြန္မအတြက္ခ်စ္ျခင္းတရားတို႔ရွိဟန္မတူ..။
ထို႔ေၾကာင့္ပင္လည္း.. ကၽြန္မ တစ္ဘဝလုံးလူေတာမတိုးရဲေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေစမည့္ အေၾကာင္းအရာတို႔အား ထိုအမ်ိဳးသမီးဖန္တီးခဲ့ျခင္းျဖစ္မည္။ လက္သီးႏွစ္ဖက္ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္လိုက္မိ၏။
မ်က္ဝန္းထဲတြင္ ခမ္းနားစည္ကားလွသည့္ မဂၤလာပြဲႀကီးတစ္ခု၏ ပုံရိပ္တို႔က ထင္ဟပ္လာသည္။
@@@@@@@@@@
(၃)
ေရႊေရာင္၊ေငြေရာင္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္လက္ေနေသာ ခန္းမႀကီးထဲတြင္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးသည္ ျပံဳးရႊင္စြာရယ္ေမာေပ်ာ္ျမဴး ေနသည္။
"ဦးမင္းခန္႔... ႏွင့္... မသက္မႈးေဝ"
တို႔၏
' မဂၤလာဧည့္ခံပြဲ '
ေရႊအိုေရာင္ေဖာင္းႂကြစာလုံးမ်ားႏွင့္ လွပသည့္ ဆိုင္းပုဒ္ႀကီးေအာက္တြင္ အသက္ ေလးဆယ္ေက်ာ္ လူႀကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ ကၽြန္မ ယွဥ္တြဲထိုင္ေနခဲ့ရသည္။
က်လုဆဲဆဲမ်က္ရည္တို႔ကို ပုတ္ခတ္ပစ္လိုက္ရင္း ထုံက်င္ေနသည့္ရင္အစုံႏွင့္ ထိုအမ်ိဳးသမီးကို လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ မသိသလို မ်က္ႏွာလႊဲသြားခဲ့ၿပီး ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီးလူေကာင္းဆိုသူမ်ားႏွင့္သာ ျပံဳးရႊင္စြာ စကားလက္ဆုံက်ေနခဲ့၏။
သို႔ေသာ္.. သိပ္မၾကာလိုက္ေသာ အခ်ိန္တြင္ ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ မ်က္ႏွာေပၚမွ အျပံဳးတို႔ေပ်ာက္ကြယ္သြားေစမည့္ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။
"ကိုမင္းခန္႔.."
ဟိန္းကနဲထြက္ေပၚလာသည့္ ေခၚသံအက်ယ္ႀကီးက ဆူညံသက္ဝင္ေနသည့္ မဂၤလာပြဲႀကီးအား ေခတၱမၽွ ၿငိမ္သက္သြားေစခဲ့သည္။ ရွစ္ႏွစ္အရြယ္ခန္႔ရွိေသာ မိန္းကေလးငယ္တစ္ေယာက္အား လက္ဆြဲလၽွက္ ခန္းမထဲသို႔
ေဒါသတႀကီးေျပးဝင္လာသည့္ မိန္းမတစ္ေယာက္...။
ကၽြန္မေဘးက လူႀကီးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္လၽွက္ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိျဖစ္ေနသည္..။
"လူယုတ္မာႀကီး...ကၽြန္မတစ္ေယာက္လုံးရွိေနတာေတာင္ရွင္ကေနာက္ မိန္းမထပ္ယူတယ္ေပါ့ေလ..ဟုတ္လား..
ဟိုမိန္းကေလးကလည္း သားႀကီး မယားႀကီးငုတ္တုတ္ရွိေနတာေတာင္ မယားငယ္ ခံခ်င္ေသးတာလား..အရွက္မရွိဘူးလား...ပိုက္ဆံေလးနည္းနည္းျပလိုက္တာနဲ႔ အငယ္အေႏွာင္းဘဝကို ခ်က္ခ်င္းခုန္ဆင္းရဲတဲ့သတၱိကိုေတာ့အံ့ဩပါ့ေအ..ကိုယ့္ရုပ္ကိုယ့္ရည္ေလးမွအားမနာ...ကိုယ္က်င့္တရားမဲ့လွခ်ည္လား..သိကၡာမရွိတဲ့မိန္းမ..."
မဂၤလာခန္းမ စင္ေရွ႕တြင္ရပ္လၽွက္ လက္ညိဳးေငါက္ေငါက္ထိုးရင္း ေရပက္မဝင္ ေျပာေနသည့္ အမနာပ စကားတို႔အား ကၽြန္မ ဆက္မၾကားေတာ့...။
"မယားငယ္.."
"အရွက္သိကၡာမရွိတဲ့မိန္းမ.." "ကိုယ္က်င့္တရားမေကာင္းတဲ့မိန္းမ.."
ထိုစကားေတြကသာ ကၽြန္မနားထဲပဲ့တင္ထပ္ေနခဲ့သည္..။
ခန္းမထဲက လူတခ်ိဳ႕၏ တီးတိုးစကားသံေတြ...၊ အထင္ေသးသည့္အၾကည့္ေတြ...၊ အို ..ကမ႓ာေလာကတစ္ခုလုံးေဇာက္ထိုးမိုးေမၽွာ္ျဖစ္သြားခဲ့သလိုပင္။
ရွက္ရြံ႕သိမ္ငယ္စိတ္တို႔ျဖင့္ ေၾကာက္လန္႔တၾကားေျပးထြက္လာမိသည့္ကၽြန္မအေနာက္တြင္ေခၚသံတခ်ိဳ႕ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။ ဘယ္သူေတြေျပးလိုက္လာၾကသလဲ ကၽြန္မ မသိ..။မ်က္စိထဲတြင္လည္း ဘာမွမျမင္ေတာ့.။ေလာကႀကီးတစ္ခုလုံးကၽြန္မကို ေလွာင္ေျပာင္ေနၾကသလိုခံစားရသည္..။
ကၽြန္မ ဘယ္ကိုေျပးေနမိမွန္းလည္းမသိ..။ ဦးတည္ခ်က္မရွိဘဲေျပးမိေျပးရာေျပးေနခဲ့ရင္း.....
"သမီး.."
"ကၽြီ.."
"ဒုန္း..."
"အား..."
"ခလြမ္း.."
ဆူညံစြာထြက္ေပၚလာသည့္ ကားဘရိတ္အုပ္သံႏွင့္အတူ တစ္စုံတစ္ေယာက္က ကၽြန္မကို တြန္းထုတ္လိုက္တာကိုသိသည္။ေအာ္သံတခ်ိဳ႕နဲ႔အတူ မ်က္ဝန္းဆီက စူးကနဲနာက်င္မႈတို႔ကိုခံစားလိုက္ရၿပီးေနာက္ ကၽြန္မ ေလာကႀကီးနဲ႔အဆက္အသြယ္ျပတ္သြားခဲ့ေတာ့သည္..။
ဘယ္ႏွစ္ရက္ၾကာေအာင္ ကၽြန္မ သတိေမ့ေနခဲ့သည္မသိ..။ကၽြန္မ သတိျပန္ရသည့္အခ်ိန္တြင္ တစ္ေလာကလုံး အေမွာင္ထုသာ..။ကားဘရိတ္အုပ္သံေတြ..၊ တစုံတခုကိုတိုက္မိၿပီးမွ လမ္းေဘးဓာတ္တိုင္ေအာက္ ထိုးရပ္သြားသည့္ကားတစ္စီး..၊ လြင့္စင္လာသည့္ မွန္ကြဲစမ်ား..၊ မ်က္ဝန္းဆီမွ နာက်င္မႈ...၊ၿပီးေနာက္ ကၽြန္မ သတိျပန္လစ္သြားခဲ့ျပန္သည္..။
ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ကၽြန္မႏိုးလာသည့္အခ်ိန္တြင္
ဆရာဝန္ႏွင္႔ စကားေျပာေနေသာ အေဖ့အသံကို ခပ္သဲ့သဲ့ၾကားရသည္..။
"ႀကိဳးစားေပးပါဦး ဆရာရယ္.. ကၽြန္ေတာ့သမီးက စာေရးဆရာမ သိပ္ျဖစ္ခ်င္တဲ့ကေလးပါ...သူ႔မ်က္လုံးေတြသာကြယ္သြားခဲ့ရင္ သူ႔ဘဝဆုံးသြားလိမ့္မယ္...ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေကာင္းေအာင္ကုေပးပါ..ဆရာရယ္.."
လႈပ္ခတ္တုန္ခါေနသည့္ အေဖ့စကားသံအဆုံးမွာကၽြန္မ မ်က္လုံးေတြကို အလန္႔တၾကားစမ္းသပ္လိုက္မိေတာ့ ပတ္တီးေတြ...။ ကၽြန္မ အရမ္းကိုေၾကာက္လန္႔တုန္လႈပ္ခဲ့ရသည္။ကၽြန္မမ်က္လုံးေတြဘာမွမျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလား ဆိုသည့္အေတြးက ကၽြန္မကို ရူးမတတ္ႏွိပ္စက္ခဲ့သည္။မ်က္လုံးေတြသာကြယ္သြားခဲ့လၽွင္ ကၽြန္မ စာေရးလို႔ရေတာ့မည္မဟုတ္..။ ကၽြန္မ စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္ သိပ္ျဖစ္ခ်င္ပါသည္..။
ေဆးရံုေပၚတြင္ေနခဲ့ရေသာ ေန႔စြဲမ်ားသည္ ကၽြန္မအတြက္
နာက်င္ေၾကကြဲမႈေတြႏွင့္သာျပည့္ႏွက္ေနခဲ့၏ ။ ကၽြန္မေဆးရံုတက္ေနရေသာရက္ေတြအတြင္း ထိုအမ်ိဳးသမီး ကၽြန္မဆီေရာက္မလာခဲ့ေပ..။ကားႏွင့္တိုက္မိမလိုျဖစ္ေသာ ကၽြန္မကိုဝင္ကယ္ရင္း ေျခေထာက္ ဒဏ္ရာရသြားခဲ့သျဖင့္ လိုက္မလာႏိုင္ဟု အေဖကေျပာသည္..။ သူတြန္းထုတ္လိုက္သျဖင့္သာ ကၽြန္မ ကိုကားမတိုက္မိျခင္းျဖစ္သည္တဲ့..။
ေက်းဇူးမတင္မိပါ...။ သူသာ ကၽြန္မကို အိမ္ေထာင္သည္ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ႏွင့္ အတင္းအက်ပ္မစီစဥ္ခဲ့ဘူးဆိုလၽွင္ သည္လိုေတြျဖစ္မလာႏိုင္..။ သူ႔ေၾကာင့္မဟုတ္လၽွင္.. ကားရႈပ္ေသာလမ္းမေပၚသို႔ ကၽြန္မ အသိလက္လြတ္ေျပးတက္သြားစရာအေၾကာင္းမရွိ..။ သူသာ မတြန္းထုတ္ခဲ့လၽွင္.. ဓါတ္တိုင္ကိုဝင္တိုက္မိၿပီးေၾကမြလြင့္စင္ထြက္လာေသာကားမွန္ကြဲစမ်ားသည္ ကၽြန္မ မ်က္လုံးကို လာမွန္လိမ့္မည္မဟုတ္..။ခုေတာ့..မွန္စမ်ားေၾကာင့္ ကၽြန္မမ်က္လုံး
အေပၚယံလႊာပ်က္စီးခဲ့ရသည္။အရာရာ သူ႔ေၾကာင့္သာ..။
မုန္းသည္..၊ ထိုအမ်ိဳးသမီးကို ကၽြန္မ မုန္းပါသည္..။
ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ ကၽြန္မအတြက္ မ်က္ၾကည္လႊာ လႉဒါန္းသူေပၚလာခဲ့သည္။ေဆးရံုကို မ်က္ၾကည္လႊာလႈဒါန္းထားသူတစ္ဦးကေရာဂါျဖင့္ရုတ္တရက္ ကြယ္လြန္သြား၍ကၽြန္မက မ်က္ၾကည္လႊာ အစားထိုးကုသခြင့္ရခဲ့ျခင္းပင္..။
ထိုအလႉရွင္၏ေက်းဇူးေၾကာင့္
ေလာကႀကီးကိုျပန္ျမင္ခြင့္ရခဲ့ၿပီး ကၽြန္မေရးခ်င္ေသာစာေတြ ျပန္ေရးခြင့္ရခဲ့သည္။
ဝမ္းသာလြန္းသျဖင့္ ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္၍လိုက္လံ စုံစမ္းခဲ့ေသာ္လည္း ေရာဂါျဖင့္ မတိမ္းပါးခင္ မ်က္ၾကည္လႊာကို ေဆးရံုသို႔ လႉဒါန္းခဲ့ေသာေဆြးမ်ိဳးမဲ့တစ္ဦး ဆိုသည္ထက္ ဘာမွပိုမသိခဲ့ရ..။
အျဖစ္အပ်က္ေတြအားလုံးၿပီးစီး၍
ေဆးရံုကဆင္းၿပီးအိမ္ျပန္ေရာက္လာသည့္ေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မ ထိုအမ်ိဳးသမီးကို လုံးဝသြားမေတြ႕ခဲ့ပါ..။ထိုအမ်ိဳးသမီးရွိသည့္ေနရာဘက္သို႔ေျခဦးပင္မလွည့္..။ အစပိုင္းတြင္ အေဖကကၽြန္မကို ထိုအမ်ိဳးသမီးအခန္းသို႔သြားၾကည့္ရန္ တိုက္တြန္းသည္။ အခါခါေဖ်ာင္းဖ်နားခ်ခဲ့ေသာ္လည္း ကၽြန္မ ခါးခါးသီးသီးျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ေနာက္ထပ္ ဘာမွမေျပာေတာ့..။ ထိုအမ်ိဳးသမီးႏွင့္ပတ္သတ္၍စကား အစပင္မခံေသာ ကၽြန္မကို အေဖ လက္ေလၽွာ့ခဲ့ရ၏။
တစ္ခါတစ္ခါ ေၾကကြဲေနသည့္အၾကည့္မ်ိဳးႏွင့္ၾကည့္တတ္ေသာ..အေဖ့မ်က္ဝန္းတို႔ကို ကၽြန္မ ဥပကၡာျပဳခဲ့သည္..။
အေတြးတို႔ႏွင့္မြန္းက်ပ္ေနေသာစိတ္ကို အိပ္ေဆးႏွစ္ျပားျဖင့္ ၿငိမ္သက္ေစလိုက္ၿပီးေနာက္ ကၽြန္မ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ပင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားခဲ့ေတာ့သည္..။
@@@@@@@@@@@@
(၄)
ကၽြန္မ ျပန္ႏိုးလာေတာ့ ေနပင္အေတာ္ေစာင္းေနၿပီ..။
ခုတင္ေဘးကစားပြဲေပၚတြင္ ထမင္းဟင္းအခ်ိဳ႕ လင္ပန္းႏွင့္တင္ၿပီးအုပ္ေဆာင္းအုပ္ထားသည္ကိုေတြ႕သည္။ ကၽြန္မ ဆင္းမလာသျဖင့္ မထား လာပို႔သြားျခင္းျဖစ္မည္..။စားခ်င္စိတ္မရွိသျဖင့္ ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္းလာလိုက္သည္။ ဒီအခ်ိန္ဆို အေဖ အလုပ္ကျပန္ေရာက္ေလာက္ၿပီ..။
အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းတြင္ အေဖ့ကိုမေတြ႕..။
ဟိုဟိုဒီ ေလၽွာက္ၾကည့္ရင္း အခန္းတစ္ခုအတြင္းမွ စကားေျပာသံၾကားသျဖင့္ ေလၽွာက္သြားမိသည္..။ ထိုအမ်ိဳးသမီးအခန္းကျဖစ္ေနသျဖင့္ျပန္လွည့္မည္အျပဳ....။
"ဒီအတိုင္းဆက္သြားေနရင္ သမီးေလးကံႀကီးထိုက္ေတာ့မယ္ မတင္ေမ.."
အေဖ့အသံေၾကာင့္ ျပန္လွည့္ရန္ျပင္ေနသည့္ ေျခလွမ္းတို႔ တုံ႔ကနဲရပ္တန္႔သြားသည္..။အေဖ့စကားက ဘာအဓိပၸါယ္ပါလိမ့္..။
ကၽြန္မအေၾကာင္းေျပာေနသည္ဆိုတာ ေသခ်ာသျဖင့္ အခန္းတံခါးအနီးတိုးကပ္သြားလိုက္ျပီး စိတ္ဝင္စားစြာ နားေထာင္ၾကည့္မိ၏။
"ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္.. သမီးကို ေျပာျပသင့္ၿပီလို႔ငါထင္တယ္ ..၊မင္းက မေျပာပါနဲ႔လို႔ အတန္တန္ေတာင္းပန္ထားခဲ့လို႔သာ မေျပာဘဲေနရေပမယ့္.. မင္းအေပၚကို အထင္မွားၿပီး မုန္းတီးေနတဲ့ သမီးကိုျမင္တိုင္း ငါ စိတ္ထိခိုက္ရတယ္..၊သမီးေလးရဲ႕ဘဝကိုေပါ့ေပါ့ပါးပါးနဲ႔ပဲဆက္ၿပီးရွင္သန္ေစခ်င္မိတယ္..မတင္ေမ..၊မင္းမွားခဲ့တယ္ဆိုရင္လည္း အဲဒီအမွားအတြက္ မင္းျပန္ေပးဆပ္ခဲ့ၿပီးပါၿပီ ၊.မင္းတာဝန္ေက်ခဲ့ပါတယ္....မတင္ေမရယ္..တာဝန္ေက်ခဲ့ပါတယ္.."
ေျပာရင္းႏွင့္ အဖ်ားလႈပ္ခတ္ကာတိမ္ဝင္သြားသည့္အေဖ့ စကားသံေၾကာင့္ရင္ထဲလွိုက္ကနဲ ဝမ္းနည္းသြားမိသည္။ ေျခေထာက္ေတြမခိုင္သလိုျဖစ္လာ၍ အခန္းနံရံကို အသာမွီထားလိုက္ၿပီး
စကားသံေတြကိုနားစြင့္မိျပန္သည္။
"ခုဆိုရင္ေလ သမီးေလးက... မင္းေပးခဲ့တဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ေလာကႀကီးကို ၾကည့္ေနပါၿပီ..၊..သူ႔ဝါသနာအတိုင္းစာေတြေရးေနပါၿပီ..၊ မင္းျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့သလို..
မင္းရဲ႕အျမင္ေတြ..၊ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ႕ သားသမီးအေပၚထားတဲ့ ေမတၱာတရားေတြ..၊ ေလာကႀကီးကို မင္းျမင္ခဲ့သလိုမ်ိဳး သမီးေလးျမင္တတ္ေနေလာက္ပါၿပီ..မတင္ေမရယ္...၊ သူ႔ကိုမ်က္ၾကည္လႊာေပးခဲ့ သူဟာ..မင္းမွန္းသာ သိရင္ သမီးေလးမင္းကို ခြင့္လႊတ္နားလည္မွာပါ..."
"ဟင္.." အံ့ဩစိတ္ျဖင့္ မွင္သက္သြားမိသည္။အေဖ ဘာေျပာလိုက္တာပါလိမ့္..။ ကၽြန္မကို မ်က္ၾကည္လႊာလႉဒါန္းခဲ့သူက ထိုအမ်ိဳးသမီး တဲ့လား..။ ဒါဆို အေဖကဆရာဝန္နဲ႔ေပါင္းၿပီး ကၽြန္ကို ညာထားခဲ့သည္လား..။
ရုတ္ခ်ည္းပင္ အခန္းတံခါးကိုဆြဲဖြင့္ၿပီး ေျပးဝင္သြားလိုက္၏။
"ဟင္..သမီး.."
အေဖက ကၽြန္မကို ရုတ္တရက္ေတြ႕လိုက္ရသျဖင့္အံအားသင့္ေနသည္..။ အေဖ့ထက္ ပို၍ အံ့ဩသြားရသူက ကၽြန္မပင္..။
ျမင္လိုက္ရသည့္ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ကိုယ့္မ်က္စိပင္ ကိုယ္မယုံႏိုင္ေအာင္ျဖစ္သြားမိသည္...။
အခန္းထဲတြင္ ဘာမွရွိမေနပါ..။ တစ္ခန္းလုံးရွင္းလင္းၿငိမ္သက္လၽွက္ ...
ပန္းကႏုတ္တို႔ျဖင့္လွပစြာ ေဘာင္သြင္းထားေသာဓါတ္ပုံႀကီးတစ္ပုံသာေခါင္းရင္းနံရံတြင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားသည္။ ထိုပုံထဲတြင္ ကၽြန္မမုန္းေသာ အမ်ိဳးသမီးသည္ က်က္သေရရွိေသာအလွတို႔ျဖင့္ ကၽြန္မအားေတာက္ပစြာျပံဳးျပေန၏။
"သမီးေလးလာတယ္ မတင္ေမ.."
အေဖက ထိုအမ်ိဳးသမီး၏ဓာတ္ပုံေရွ႕သို႔သြားကာ အသိေပးသလိုခပ္တိုးတိုး ေျပာ၏။ အေဖ့မ်က္ႏွာသည္ မွိုင္းညိဳ႕ရီေဝလၽွက္ ၿပိဳေတာ့မည့္မိုးလို အုပ္ဆိုင္းေနသည္။
"အ..ေဖ..."
ဘာကိုမွနားမလည္ႏိုင္စြာ..အေဖ့ကိုေငးေၾကာင္ၾကည့္ေနရင္း
မရဲတရဲ ေခၚမိ၏..။ထို႔ေနာက္ တစ္စုံတစ္ခုကို နားလည္သြားသလို ရင္သည္ တလွပ္လွပ္ခုန္လာသည္။
"အ..ေဖ...ဒါ..ဒါက..."
ဘာဆက္ေမးရမွန္းမသိေတာ့ပဲ စကားေတြက အထစ္ထစ္အေငါ့ေငါ့ႏွင့္ ရပ္တန္႔သြား၏။
"သမီး အေမေလ...
ဒါ..သမီးအရမ္းမုန္းေနတဲ့ သမီးအေမေပါ့.."
ကၽြန္မကို လွည့္ၾကည့္ရင္းေျဖလာသည့္ အေဖ့မ်က္လံုးအိမ္ထဲတြင္ မ်က္ရည္တို႔ျပည့္ႏွက္ေနသည္။
"အေမ..က. ..၊ အေမက ဘယ္လို..ျဖစ္...ျပီး..."
သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ကိုေလးတြဲ႕စြာရွိုက္ၿပီး မ်က္ရည္ၾကားကအေဖျပံဳးပါသည္။ထိခိုက္နာက်င္စြာ ေၾကေၾကကြဲကြဲျပံဳးျခင္းျဖစ္၏။
"သမီးေဆးရံုကဆင္းကတည္းက အေဖေျပာခဲ့ပါတယ္...သမီးအေမကို သြားေတြ႕လိုက္ပါဦးလို႔ေလ..၊သမီးျငင္းခဲ့တယ္..၊တကယ္ေတာ့..သမီးအေမက သမီးကိုကယ္ရင္း ကားတိုက္မိတဲ့ဒဏ္ရာနဲ႔..ေဆးရံုေပၚမွာပဲဆုံးသြားခဲ့တာပါ.."
"ရွင္.."
"သူမဆုံးခင္မွာ..သမီးမ်က္စိထိခိုက္သြားမွန္းသိလို႔..
သူ႔ရဲ႕မ်က္ၾကည္လႊာကို သမီးကိုေပးခဲ့တယ္..ဒါေပမယ့္..သမီးကို မေျပာျပဖို႔ အေဖ့ကို ကတိေတြအထပ္ထပ္ေတာင္းၿပီး..သူ႔အမွားေတြအတြက္လည္း...အႀကိမ္ႀကိမ္ေတာင္းပန္ခဲ့ပါတယ္..၊ေမာင္မင္းခန္႔မွာ အိမ္ေထာင္နဲ႔မွန္း သူလည္းမသိခဲ့ပါဘူးသမီးရယ္..သမီးအေမက သမီးကို ေကာင္းစားေစခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔စီစဥ္ခဲ့တာပါ..သူ.. သမီးကိုသိပ္ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္..၊.သူ႔ရင္ထဲကေမတၱာေတြကို သမီးျမင္ေအာင္ထုတ္မျပတတ္ခဲ့ေပမယ့္..သူ႔ေနာက္ဆုံးခ်ိန္ထိ သမီးအတြက္ပဲ စဥ္းစားေပးခဲ့တာပါ..."
ရင္တစ္ခုလုံး ရစရာမရွိေတာ့ေအာင္ တစစီျဖစ္သြားၿပီထင္သည္။
ကမ႓ာေလာကႀကီးတစ္ခုလုံးသည္လည္း အိုးထိမ္းစက္ကဲ့သို႔ခ်ာခ်ာလည္ေန၏...။
"ဘာလို႔လဲ...၊.ဒီအေၾကာင္းေတြကို.. ဘာလို႔အေစာတည္းကမေျပာျပခဲ့ရတာလဲ..အေဖရယ္..၊ခုေတာ့ ...ခု..ေတာ့...."
"အေဖ ေျပာျပဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္ သမီး..၊အစကေတာ့...မ်က္စိဒဏ္ရာနဲ႔ေဆးရံုေပၚမွာ ေဝဒနာခံစားေနရတဲ့သမီးကို စိတ္ထိခိုက္မွာစိုးလို႔..ခဏဖုံးကြယ္ထားခဲ့တာပါ.၊မ်က္ၾကည္လႊာလဲၿပီး သမီးအိမ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ အေဖအေၾကာင္းစုံေျပာျပဖို႔လုပ္ခဲ့ေပမယ့္...သမီးက...သမီးအေမအေၾကာင္းဆို စကားအစေတာင္မခံခဲ့ဘူးေလ..၊သမီးအေမအခန္းကို သြားၾကည့္လိုက္ပါဦးလို႔ အေဖ အခါခါတိုက္တြန္းခဲ့ပါတယ္..၊သမီးသာ ဒီအခန္းတံခါးကို အေစာကတည္းကလာဖြင့္ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ရင္..၊ အေဖ့စကားေတြ နားေထာင္ခဲ့ရင္..ခုေလာက္ေနာက္မက်ဘူးေပါ့ သမီးရယ္.."
အေဖ ဘာေတြဆက္ေျပာေနသည္ကို ကၽြန္မ မၾကားေတာ့..။အသံထြက္ၿပီးငိုရွိုက္လိုက္ဖိုို႔ ေမ့ေလ်ာ့စြာ ရင္တစ္ခုလုံးကက်ိဳးပ်က္ေၾကမြေနၿပီး
ဒူးေတြညြတ္ေခြကာ ေနရာမွာပင္ ဝုန္းကနဲ ၿပိဳလဲက်သြားခဲ့သည္။အေမ့အေၾကာင္းေျပာရန္
အေဖ စကားစလာတိုင္း ခါးခါးသီးသီးေအာ္ဟစ္ျငင္းဆန္ခဲ့သည္ကို ျပန္အမွတ္ရ၏။ေနာင္တ တရားႏွင့္အတူ ယူၾကံဳးမရ ျဖစ္ျခင္းတို႔က ႏွလုံးအိမ္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ထိုးႏွက္ေလသည္။
အေမသည္ ဓါတ္ပုံထဲကေနၿပီး ကၽြန္မကို ျပံဳးၿပီးၾကည့္ေန၏။
ကၽြန္မ အရမ္းမုန္းခဲ့ေသာအေမ့ကို အေမ
ေပးခဲ့သည့္ မ်က္ၾကည္လႊာျဖင့္ပင္ ကၽြန္မ ျပန္ျမင္ေနရပါသည္။
ကၽြန္မကို ဘယ္တုန္းကမွ မခ်စ္ခဲ့ဟု ကၽြန္မ ထင္ထားခဲ့ေသာ အေမသည္ ကၽြန္မအတြက္ ဘဝတစ္ခုလုံးကို စြန္႔လႊတ္ေပးဆပ္ခဲ့သည္တဲ့လား..။ေနာက္ဆုံးခ်ိန္ထိ ကၽြန္မအတြက္သာ စဥ္းစားခဲ့သည္တဲ့လား..။
တခ်ိန္ကမျမင္တတ္ခဲ့ေသာ အေမ့ေပးဆပ္မႈတို႔ကို ယခုမွ တစ္ခုစီျပန္ျမင္ေယာင္မိ၏..။ဘာလိုပါသည္ဟု ဖြင့္ေျပာစရာမလိုေလာက္ေအာင္ပင္ ျပီးျပည့္စုံေစခဲ့ေသာ အေမ့ျဖည့္ဆည္းမႈတို႔အား ထိုစဥ္က ကၽြန္မ ဘာေၾကာင့္မျမင္တတ္ခဲ့ရပါသနည္း..။ခံစားခ်က္မရွိ သလိုထင္ရသည့္ ေအးစက္စက္မ်က္ဝန္းတို႔ျဖင့္ ကၽြန္မအား အျမဲတမ္း ၾကည့္ရႈ၊ေစာင့္ေရွာက္၊ ကာကြယ္ေပးတတ္ခဲ့သည္ကို ကၽြန္မ ဘာေၾကာင့္ ေမ့ေလ်ာ့ခဲ့ရပါသနည္း..။ကၽြန္မ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္သည့္အခါတိုင္း အေမပါ လိုက္၍ပိန္သြားတတ္သည္မွာ.. ကၽြန္မအား စိုးရိမ္ပူပန္စြာ ေစာင္ၾကည့္ေနခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္မည္ဟု ကၽြန္မ ဘာေၾကာင့္ မေတြးခဲ့မိရပါသနည္း။ႏူးညံ့ခ်ိဳသာစြာမဖြင့္ဟတတ္ခဲ့ေသာ အေမ့ရင္တြင္းမွ ေမတၱာစကားသံတို႔အား..ကၽြန္မ ဘာေၾကာင့္ ၾကားေအာင္ နားမေထာင္တတ္ခဲ့ရပါသနည္း..။
ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ရင္သည္ တစစီေႂကြ၏..။
"အ...ေမ.."
တဆတ္ဆတ္ တုန္ရီေနေသာလက္တို႔ႏွင့္ အေမ့ဓာတ္ပုံကို ပြတ္သပ္ကိုင္တြယ္ရင္း..
ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားေလးလႈပ္ရံု ေခၚမိသည္..။
ေဝးကြာလြန္းခဲ့ေသာ နာမ္စားတစ္ခု..၊ စြန္႔ပယ္ခဲ့မိေသာ ျမတ္ႏိုးစရာ နာမတစ္ခု..၊
လႈပ္ခတ္တုန္ခါစြာ ထြက္ေပၚလာသည့္ ကၽြန္မ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားက အသံက ဟိုးအေဝးႀကီးကလာေသာ ပဲ့တင္သံလို ကၽြန္မ ရင္ကိုျပန္ရိုက္ခတ္ေနသည္။
ထိုက္တန္ပါရဲ႕လား...။ ကၽြန္မလို သမီးမ်ိဳးက အေမ ဆိုေသာနာမ္စားကို ေခၚဖို႔ပင္ ထိုက္တန္ပါေတာ့မည္လား။
"ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔အေမရယ္.. သမီးကို ဘယ္ေတာ့မွ ခြင့္မလႊတ္ပါနဲ႔...၊ အေမ့ရဲ႕ ေမတၱာတရားေတြကို နားမလည္ဘဲ တစ္ေလၽွာက္လုံး..အေမ့ကို မုန္းတီးနာက်ည္းေနခဲ့တယ္..၊အေမေပးခဲ့တဲ့ မ်က္ၾကည္လႊာနဲ႔ ေလာကရဲ႕ အလင္းေရာင္ေတြကို ၾကည့္ေနၿပီး... အသိတရားကေတာ့ အေမွာင္ဖုံးေနခဲ့တယ္.. ၊ သမီးေၾကာင့္ အေမ လူ႔ေလာကထဲကေန ထြက္ခြာ သြားခဲ့ရတယ္ဆိုတာေတာင္မသိရေလာက္ေအာင္ကို အသိဥာဏ္ေတြ စုံလုံးကန္းေနခဲ့တာပါ..အေမရယ္..၊အေမ့သမီး အဲေလာက္ကို မိုက္မဲခဲ့မိပါတယ္...."
နာနာက်င္က်င္ ေရရြတ္မိေသာ ရင္ထဲက စကားေတြကို အေမ ဘယ္ေတာ့မွ ၾကားႏိုင္ေတာ့မည္မဟုတ္ပါ..။ ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ခြင့္ေလးပင္မရႏိုင္ေတာ့ေအာင္ ေလာကႀကီးကဒဏ္ခတ္ခဲ့ေလၿပီ..။
"တကယ္ေတာ့ မိဘဆိုတာ ဥယ်ာဥ္မႈးေတြပါပဲ သမီးရယ္..ဘယ္ဥယ်ာဥ္မႉးကမွ ကိုယ္ပ်ိဳးတဲ့ပန္း အဆိပ္သင့္ပါေစဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ပန္းမပ်ိဳးခဲ့ၾကပါဘူး..၊
ေစတနာေျမဩဇာ ေတြလြန္ကဲခဲ့ၾကလို႔သာ ပန္းေတြကို ညိဳးႏြမ္းေစသလိုျဖစ္သြားရတာပါ..၊မိဘတိုင္းဟာ ကိုယ့္သားသမီးကို အေကာင္းဆုံးဆိုတာေတြကိုပဲေပး ခ်င္ခဲ့ၾကတာ..ကိုယ္ပ်ိဳးတဲ့ပန္း အလွဆုံးပြင့္လန္းဖို႔သာ ေမၽွာ္လင့္ခဲ့ၾကတာပါ..သမီးရယ္..သမီးအေမက သမီးကို သိပ္ခ်စ္ခဲ့ပါတယ္..."
အေဖ့ဆုံးမစကားကို မ်က္ရည္ေတြႏွင့္နာခံယူမိသည္။ အခ်ိန္လြန္ေနာင္တတို႔ႏွင့္အတူ ရင္သည္ ထုံက်င္ေအးခဲလၽွက္...။
နားလည္ပါၿပီ.၊.နားလည္ခဲ့ပါၿပီအေဖ.၊.မိဘေမတၱာတရားကိုေရာ၊ အေမသမီးအေပၚ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကိုေရာ.အခ်ိန္ေတြအေတာ္ႀကီးေနာက္က်ခဲ့ၿပီးမွ..သမီးသိခဲ့ရပါၿပီ..။
ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ျပံဳးေနေသာ အေမ့ဓာတ္ပုံကို ေၾကကြဲစိတ္တို႔ျဖင့္မက္မက္ေမာေမာ ေငးၾကည့္မိ၏။ဘဝမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေနာက္တစ္ခါ ျပန္မရႏိုင္ေတာ့မည့္ အျပံဳး..။ ဘယ္ပန္းခ်ီေဆးေရးမွလိုက္မမီႏိုင္ေအာင္ အသက္ဝင္လြန္းသည့္ အေမ့အျပံဳးတို႔ကို ဓာတ္ပုံထဲတြင္သာ ျမင္ေတြ႕ခြင့္ရွိေတာ့မည္ေလ..။အေမ့ဓါတ္ပံုကိုအႀကိမ္ႀကိမ္ ဦးခ် ကန္ေတာ့ရင္း..ရင္ထဲကလွိုက္လွိုက္လွဲလွဲ ေတာင္းပန္ေနမိသည္။အေမ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါမည္လား..။
"အေမ့ဓာတ္ပုံကို သမီး ယူသြားပါရေစ..အေဖ...၊ ခုတင္ေခါင္းရင္းမွာခ်ိတ္ထားၿပီး..အေမ့ကို ညတိုင္း ရွိခိုးေတာင္းပန္ပါ့မယ္..၊အေမ ခြင့္မလႊတ္မခ်င္း..ေန႔တိုင္း၊ ညတိုင္း..သမီးေသသြားတဲ့အထိ..၊ အေမ့ကို အျမဲေတာင္းပန္ေနပါ့မယ္.."
အားအင္မရွိေတာ့သလို ရွိုက္သံတို႔ျဖင့္လႈပ္ခတ္တုန္ခါေနေသာခြင့္ေတာင္းစကားကို အေဖေခါင္းညိမ့္လက္ခံ၏။
"ခြင့္လႊတ္မွာပါ..သမီးရယ္..၊ သမီး အေမက ဘယ္တုန္းကမွ သမီးအေပၚ အျပစ္မယူခဲ့ပါဘူး..၊ သမီးဆႏၵရွိရင္ ယူသြားပါ..၊ အေဖခြင့္ျပဳပါတယ္.."
တသြင္သြင္စီးက်ေနသည့္ မ်က္ရည္တို႔ကို မသုတ္ဖယ္မိ..။အေမ့ဓာတ္ပုံကိုတယုတယကိုင္တြယ္ၿပီး အခန္းထဲကထြက္လာခဲ့သည္။
ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ စားပြဲေအာက္မွာ ျပန္႔က်ဲေနေသာ ညကလုံးေခ်ပစ္ခ်ထားသည့္ စာရြက္ေတြကဆီးႀကိဳသည္။
ဓာတ္ပုံကို ေခါင္းရင္းနံရံတြင္ေသခ်ာ ခ်ိတ္ထားလိုက္ၿပီး..
စားပြဲေပၚမွ ေရးလက္စ စာရြက္ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္၏။ေခါင္းစဥ္စာသားအခ်ိဳ႕ကို အသံထြက္ ရြတ္ဖတ္ၾကည့္မိေတာ့..
မ်က္ရည္တို႔က စာရြက္ေပၚသို႔ အတားအဆီးမရွိ ခုန္ဆင္းသြားၾကျပန္သည္။
" မိခင္ေမတၱာဘြဲ႕ ဝတၳဳတိုစာမူ "
တစ္ညလုံးေခါင္းပူေအာင္စဥ္းစားခဲ့ေသာ္လည္ေရးမရခဲ့သည့္ဇာတ္လမ္း..။
"မိခင္ေမတၱာဘြဲ႕"...မိခင္ေမတၱာဘြဲ႕ တဲ့လား.။.ဒီေလာကႀကီးထဲမွာ ဘယ္တစ္စုံတစ္ေယာက္ေသာသူကမ်ား မိခင္ေမတၱာကို မီေအာင္ ဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏိုင္ပါမည္လဲ...။ဘယ္လိုစကားလုံးမ်ိဳးကေရာ မိခင္တစ္ေယာက္၏ ေမတၱာတရားကို ေပၚလြင္ေအာင္ ညႊန္းဆိုေပးႏိုင္မည္တဲ့လဲ။
အဘယ္မၽွပင္ ကိုယ္စြမ္းဥာဏ္စြမ္းရွိသေရြ႕ အေကာင္းဆုံး ႀကိဳးစားၿပီးေရးစပ္သီကုံးထားေစဦးေတာ့..၊လုံေလာက္မည္မထင္ပါ..။မိခင္ေမတၱာသည္ အစြမ္းကုန္ဖြဲ႕ႏြဲ႕ ေရးသားထားသည့္ စာရြက္တို႔ေပၚတြင္ ရွိမေန..။ အေမသည္ ေတး၊စာ၊ကဗ်ာေတြ မည္သည့္အခါမွ လိုက္မီႏိုင္မည္မဟုတ္သည့္..အႏွိုင္းမဲ့ေသာ..၊
အႏူးညံ့ဆုံးေသာ ႏွလုံးသားပဲ့တင္သံ ျဖစ္၏...။
ခံစားခ်က္ကိုထုတ္ေဖာ္မျပတတ္ေသာ..၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာကို သိုဝွက္သိမ္းဆည္းထားတတ္ေသာ..၊ကၽြန္မ အေမကဲ့သို႔အေမမ်ိဳး ေလာကတြင္မ်ားစြာရွိပါလိမ့္မည္..။ ဆႏၵျပဳပါသည္.။ အေမတိုင္းလည္း ေႏြးေထြးစြာခ်စ္တတ္ၾကပါေစ...။
သားသမီးတို႔သည္လည္း..ထုတ္ေဖာ္မျပတတ္ေသာ အေမ့ေမတၱာတရားတို႔အား ႏွလုံးသားျဖင့္ျမင္ႏိုင္ၾကေစ..။ ဖြင့္ဟမေျပာတတ္ေသာ အေမ့ရင္တြင္းစကားသံတို႔အား ႏွလုံးသားျဖင့္ၾကားႏိုင္ၾကေစ..။ ဘယ္ကဲ့သို႔ေသာ အရာမ်ိဳးကမွ တုႏွိုင္းမီရန္မစြမ္းသာေသာ...၊ အႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ဆုံးေသာ ႏွလုံးသား၏ပဲ့တင္သံတို႔သည္လည္း ႏွလုံးအိမ္တိုင္း၌ ထာဝစဥ္ ျမည္ဟီး ရိုက္ခတ္ႏိုင္ၾကပါေစ....။ ။
ႏွင္းခါးဝိုင္
Kmmt
@@@@@@@@@@@@@@@@@
My first comt @goldbloger
Smt 33-1
Smt24
SMT - 23 (1)
Smt 8
smt16 comt(1)
SMT 2
SMT-13
Sec comt @goldbloger1 follower
Smt-18