ေျမႀကီးက ရယ္လိမ့္မယ္ (ဂ်ိဳေဇာ္) ---------------------------------------
သည္လို အိပ္မက္မ်ိဳး မမက္သည္မွာ ၾကာၿပီ။ နံနက္ အိပ္ရာမွ ထေတာ့ ကိုအုန္းေဌး မ်က္နာသည္ ကေလးေတြ ပါးစပ္ထဲက ျပဳတ္က်သည့္ ဂ်ယ္လီတုံးႀကီးလို ေျပာင္ခ်ိဳခ်ိဳႀကီး ျဖစ္ေန၏။ အယူသီးသည္ ေျပာခ်င္လည္း ေျပာၾက ပါေစေတာ့။ အိပ္မက္မ်ား၏ နိမိတ္ကို ယုံစားသည့္ ေနရာမွာ ေကာသလမင္းႀကီး ထက္ပင္ ကိုအုန္းေဌးက သာလိမ့္မည္။ သူ အတိတ္နိမိတ္ ယူသည့္ အိပ္မက္တိတၳံဳ ကလည္း မ်ားမ်ားစားစား မဟုတ္။ ႏွစ္မ်ိဳးသာ ရွိေလသည္။
ပထမ အမ်ိဳးအစားသည္ အေကာင္းဘက္ကို နိမိတ္ျပသည့္ အိပ္မက္မ်ိဳး ျဖစ္၏။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ႀကီး မိုးေပၚသို႔ ပ်ံတက္ ရသည္ဟု အိပ္မက္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ တစ္ခါတေလ ေျမႀကီးမွ တစ္ေတာင္၊ ႏွစ္ေတာင္ ေျမာက္တက္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံ တစ္လံ ႏွစ္လံအထိ ေျမာက္တက္သည္။ ရွားရွားပါးပါး သစ္ပင္ထိပ္ဖ်ား အိမ္ေခါင္မိုးစြန္းမ်ား အထိလည္း ႂကြတက္ဖူးသည္။ ထိုသို႔ ႂကြတက္ရာတြင္ အျမင့္ခုန္သမားမ်ားလို ေျမႀကီးကို အားကုန္ေဆာင့္ကန္၍ တက္ရျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္။ ပ်ံမ်ားလို ေပါက္ကြဲအားျဖင့္ ဝုန္းခနဲ တက္သြားျခင္းမဟုတ္။ သာသာဖြဖြ ခုန္သေယာင္ေယာင္ ျပလိုက္သည္ႏွင့္ ညင္သာရိပ္ရိပ္ကေလး ေျပးတက္သြားျခင္း ျဖစ္၏။ တ႐ုတ္သိုင္းကားထဲမွ ကိုယ္ေဖာ့ သိုင္းပညာရွင္ႏွင့္ ဆင္ဆင္တူေလသည္။ သည္လို အိပ္မက္မ်ိဳး မက္ၿပီဘိုလွ်င္ သူ႔အတြက္ ေကာင္းခ်ီးမဂၤလာ တစ္ခု ေမာင္းမတီးဘဲ ေရာက္လာေတာ့မည္ကို အေတြ႕အၾကံဳအရ သိေနၿပီ။ ေျမႀကီးမွ အနည္းငယ္ ႂကြတက္တုန္းက စက္ဘီးအသစ္ အဝတ္အစား အသစ္ေတြ ရဖူးသည္။ သစ္ပင္ ထိပ္ဖ်ားအထိ ႂကြတက္ေတာ့ မႀကိဳးစားပါဘဲ တစ္ႏွစ္တည္းျဖင့္ ဆယ္တန္း ေအာင္ခဲ့သည္။ ၿမိဳ႕နယ္ စိုက္ပ်ိဳးေရးဘဏ္မွာ စာေရးကေလးရာထူးကို ေလွ်ာက္ထားသူ အမ်ားႀကီး ၾကားထဲမွ အေရြးခံခဲ့ရသည္။
အေကာင္းဆုံး အိပ္မက္ကေတာ့ ထိုသို႔ ႂကြတက္႐ုံမွ်မက ငွက္မ်ားလို သို႔မဟုတ္ စူပါမင္းလို သြားခ်င္သည့္ ေနရာကို ေကာင္းကင္ခရီးျဖင့္ ပ်ံသန္းရျခင္း ျဖစ္၏။ ရွားရွားပါးပါး သည္လို အိပ္မက္မ်ိဳး တစ္သက္မွာ ႏွစ္ခါသာ မက္ဖူးခဲ့သည္။ ပထမတစ္ခါ မက္ေတာ့ အခက္အခဲ အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားမွ ငါးရံ႕ကိုယ္လုံး ပိုင္ရွင္ ေက်ာင္းဆရာမေလးႏွင့္ လက္ထပ္ခြင့္ ရခဲ့သည္။ ႏွစ္ေတြ အတန္ၾကာ အႏွီ ယဥ္တစ္ကိုယ္မယ္ကေလးသည္ မ်က္မွန္ထူထူ၊ ဗိုက္စူစူႏွင့္ ငါးဖန္းမႀကီး ျဖစ္လာမွ ဒုတိယမၸိ မက္ခြင့္ရသည္။ လုပ္ငန္းခြင္မွာ အၿပိဳင္အဆိုင္ေတြ ၾကားထဲမွ ကန္ေတာ့ပြဲ မထိုးသည့္ သူ႔ကို လက္ေထာက္ ႀကီးၾကပ္ေရးမွဴး ရာထူး တိုးျမႇင့္ေပးျခင္း ခံရသည္။ ႐ုံးေလာကမွာ လက္/ႀကီး ကိုအုန္းေဌးဟု နာမည္တစ္လုံး ရခဲ့သည္။
ဒုတိယ အမ်ိဳးအစား အဆိုးဘက္ကို နိမိတ္ျပသည့္ အိပ္မက္ကေတာ့ စီးေနသည့္ ဖိနပ္ေပ်ာက္ျခင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ျဖစ္၏။ အျပင္ထြက္မည္၊ ႐ုံးသြားမည္ ျပင္ေတာ့ ဖိနပ္ ရွာမေတြ႕ျခင္းမ်ိဳး၊ ဧည့္ခံပြဲ သို႔မဟုတ္ အခမ္းအနား တစ္ခုမွ ျပန္မည္လုပ္ေတာ့ ဖိနပ္ ေပ်ာက္သြားျခင္းမ်ိဳး မက္ျခင္း ျဖစ္၏။ ထိုသို႔မက္လွ်င္ မိသားစုကိစၥ ျဖစ္ေစ၊ ႐ုံးကိစၥ ျဖစ္ေစ၊ ဦးေႏွာက္ေျခာက္၊ ေခါင္းခဲစရာ ျပႆနာ တစ္ခုခု ေတြ႕ၾကရစျမဲ ျဖစ္၏။
ဖိနပ္ေပ်ာက္၍ သိလိုက္သည့္ အခ်ိန္ ရွာေနဆဲ အခ်ိန္မွာ အိပ္မက္မွ ႏုိးသြားလွ်င္ သို႔မဟုတ္ အိပ္မက္ ေျပာင္းသြားလွ်င္ ေတာ္ေသးသည္။ ဆက္မက္ေနၿပီး ဖိနပ္မပါ ေျခဗလာျဖင့္ ေလွ်ာက္သြား ေနရသည္ဟု မက္လွ်င္ နိမိတ္က ပိုၿပီးဆိုးသည္။ ကိုအုန္းေဌး အေတြ႕အၾကံဳ အရ ျပႆနာ ႀကီးႀကီးမားမား ေတြ႕ၾကံဳရစျမဲ ျဖစ္၏။ အဆိုးဆုံးမွာ ထိုေျခဗလာျဖင့္ ေလွ်ာက္သြား ေနရသည့္ ေျမျပင္သည္ ရႊံ႕ဗြက္မ်ား၊ က်င္ႀကီး က်င္ငယ္မ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနၿပီး လြတ္ေအာင္ သိုင္းကြက္ နင္းေနသည့္ ၾကားထဲက နင္းမိျပဳမိ၊ ညစ္ပတ္ေပေရ သြားသည္ဟု မက္ရျခင္း ျဖစ္၏။ ထိုသို႔မက္လွ်င္ အဆိုးဆုံးမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ၾကံဳရတတ္ ေလေတာ့၏။
ထိုသို႔ မက္ၿပီး တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ မိခင္ မုဆိုးမႀကီး ဆုံးပါး သြားခဲ့သည္။ ေနာက္တစ္ခါ မက္ေတာ့ ဇနီးသည္၏ ဝမ္းဗိုက္မွာ အက်ိတ္အဖု ေတြ႕၍ ေဆး႐ုံတက္ ခြဲစိတ္ခဲ့ရသည္။ စုေဆာင္း ထားသည္ေလး ေျပာင္လုနီးပါး ျဖစ္သြားေသာ္လည္း ကင္ဆာ အမ်ိဳးအစား မဟုတ္၍ ေတာ္ေသးဟု ေျဖသိမ့္ခဲ့ရသည္။
သို႔ကလို မိုးေပၚ ခုန္တက္လိုက္၊ ဖိနပ္ ေပ်ာက္လိုက္ႏွင့္ အိပ္မက္မ်ားႏွင့္ ကခုန္ခဲ့ရာဝယ္ ဖိနပ္ေပ်ာက္ၿပီး ေျခဗလာျဖင့္ သြားလာေနရသည့္ အိပ္မက္ေတြက အဆမတန္ မ်ားေနသည္ ကိုေတာ့ ကိုအုန္းေဌး ဝန္ခံပါသည္။ ၿပီးေတာ့ သည္လို အိပ္မက္ေတြက တမင္ ဖန္တီးလို႔ ရသည္မ်ိဳး မဟုတ္။ အိပ္ရာဝင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ စဥ္းစား စဥ္းစား၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေတြးေတြး မက္ခ်င္မွ မက္သည္။ Autosuggestion ေခၚ ႏွပ္ေၾကာင္းေပးလို႔ မရ။ မေတြးေတာ စဥ္းစားဘဲ လေတြ ႏွစ္ေတြၾကာမွ ထမက္ခ်င္ မက္တတ္သည္မ်ိဳး မို႔လည္း ကိုအုန္းေဌး သည္ေလာက္ အယူသီးေနျခင္း ျဖစ္၏။
မေန႔ညက အိပ္မက္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို ေကာင္းသည္။ အိပ္မက္ထဲမွာ သားအငယ္ သုံးတန္း ေက်ာင္းသားသည္ စကၠဴစြန္ လႊတ္ေနရာမွ တစ္ခါတြင္ စကၠဴစြန္သည္ ျခံေထာင့္ရွိ ဝါး႐ုံပင္ ထိပ္ဖ်ားမွာ သြားတင္ေန၏။ က်လာေအာင္ ခဲျဖင့္ ထုခ် ေနေသာ္လည္း ကေလးအားျဖင့္ ေရာက္ေအာင္ မပစ္ႏုိင္။ “ေဖႀကီး ခဲနဲ႔ ပစ္ေပး” ဟု သူ႔ကို လာအပူကပ္သည္။ ကိုအုန္းေဌး လိုက္ၾကည့္ေတာ့ စြန္က ဝါး႐ုံထိပ္ဖ်ား အေတာင္ႏွစ္ဆယ္ အျမင့္ေလာက္မွာ တင္ေနသည္။
ကိုအုန္းေဌးက စြန္ႏွင့္ တည့္တည့္ ေနရာမွာ ေျခစုံရပ္လိုက္၏။ စြန္ကို မ်က္ေတာင္ မခတ္စတမ္း စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို အေပၚသို႔ ဆန႔္တန္းထားၿပီး ေျခႏွစ္ဖက္ကို စုံႂကြတယ္ဆို႐ုံ ခုန္လိုက္ရာ ၿငိမ့္ခနဲ ေျမာက္တက္သြား၏။ အရွိန္ တစ္သမတ္တည္းျဖင့္ စကၠဴစြန္ရွိရာ ေျမာက္တက္သြား၊ စြန္ကို လက္ျဖင့္ အသာျဖဳတ္ယူ၊ ေျမျပင္သို႔ ျဖည္းျဖည္း ညင္သာ ျပန္က်လာခဲ့၏။
စြန္ကို သားေတာ္ေမာင္အား ကမ္းေပးလိုက္ေတာ့ သည္ေကာင္ ခ်က္ခ်င္း မယူႏုိင္။ သူ႔ကို မ်က္လုံး အျပဴးသားျဖင့္ ၾကည့္ေန၏။ အတန္ၾကာမွ “ဒါမွ တို႔ေဖေဖႀကီးကြ၊ စူပါမင္းကြ” ဟု လက္ခုပ္လက္ဝါး တီးၿပီး အံ့ဩဘနန္း ခ်ီးမြမ္းေလေတာ့၏။ ထိုအခ်ိန္ မွာပဲ အိပ္မက္က လန႔္ႏုိးသည္။
ခါတိုင္း သည္လို အိပ္မက္မ်ိဳး မက္လွ်င္ သူ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ျဖစ္ ေနရ၏။ ဘယ္သူမွ် သူ႔ အစြမ္းအစကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ မေတြ႕ျမင္ခဲ့ၾက။ ခ်ီးမြမ္း မခံခဲ့ရ။ သည္တစ္ခါေတာ့ သားေတာ္ေမာင္၏ ေရွ႕မွာ အစြမ္းျပခြင့္ ရခဲ့သည္။ အျခားသူ တစ္ေယာက္၏ အသိအမွတ္ျပဳ ခ်ီးမြမ္းခံရၿပီ။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း ...
မနက္ အိပ္ရာအထမွာ ကိုအုန္းေဌးမ်က္ႏွာ ေျပာင္ခ်ိဳခ်ိဳႀကီး ျဖစ္ေနပါ၏။
“မိန္းမေရ ... ညက”
“ရွင္ေနာ္ ရွင္။ မ်က္ႏွာက ဘာျဖစ္ေနတာတုံး၊ ေျပာင္စပ္စပ္နဲ႔”
နံနက္ လက္ဖက္ရည္ဝိုင္းမွာ ညက အိပ္မက္အေၾကာင္း ေျပာဖို႔ စကားစကာ ရွိေသး။ အိမ္ရွင္မက ရွက္ကိုရွက္ကန္းျဖင့္ စကားျဖတ္ေမးသည္။ မ်က္ေစာင္းကလည္း တခဲခဲႏွင့္။
“မင္းမလဲကြာ၊ မလုံမလဲနဲ႔။ ခုေျပာမွာက တျခားပါ။ ညက အိပ္မက္ ေကာင္းလို႔ပါ။ ဒါမ်ိဳး မမက္တာ ၾကာၿပီကြ”
“ဘာလဲ ေျမလွ်ဳိးမိုးပ်ံ ေနျပန္ၿပီလား။ ထီေပါက္ရေအာင္ ကလည္း ထိုးမထားဘူး။ ရာထူးတက္ဖို႔ ကလည္း ႏွစ္ေယာက္စလုံး ဂိတ္ဆုံးေနၿပီ”
“ဟဲ ဟဲ ကံထမ္းလာတာ မျမင္ရဘူးတဲ့ကြ၊ မင္း ဘယ္ျမင္ႏုိင္ပါ့မလဲ။ အသာေနစမ္းပါ။ ဒီတစ္ခါ မက္တာက ...”
ကိုအုန္းေဌးက အိပ္မက္အေၾကာင္း ရွင္းျပဖို႔ အစပ်ိဳးလိုက္ ေသာ္လည္း မိန္းမက အျခား အေၾကာင္းအရာေတြ ေျပာေနသျဖင့္ ဆက္ၿပီး ေျပာခြင့္မသာေတာ့။ သည္ေန႔ စေန ႐ုံးပိတ္ရက္၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ ဆိုေတာ့ ေန႔လယ္ သို႔မဟုတ္ ညေန အခြင့္သာသည့္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေျပာကို ေျပာဦးမည္ဟု စိတ္ထဲက ေတးထားလိုက္သည္။
ေတးထားေသာ္လည္း အခြင့္မသာ။ ေန႔လယ္မွာ အိမ္သူသက္သားသည္ အႀကီးမႏွင့္ အငယ္ေကာင္ လက္ဆြဲၿပီး တစ္ရပ္ကြက္ေက်ာ္က သူ႔အေမအိမ္သို႔ အလည္သြားေလ၏။
“မေရာက္တာ ၾကာၿပီ၊ ေက်ာင္းပိတ္တုန္း သြားရတာ။ တစ္ေယာက္တည္း အိမ္မွာ ေကာင္းေကာင္း ေနရစ္” တဲ့။
ကိုအုန္းေဌးလည္း သတင္းစာ ဟိုလွန္ဒီလွန္၊ တီဗြီလိုင္း ဟိုေျပာင္း ဒီေျပာင္းႏွင့္ မ်က္စိေညာင္း၊ ခါးေညာင္းလာေတာ့ ျခံထဲဆင္းခဲ့၏။ ျခံထဲ ဟိုေလွ်ာက္၊ ဒီေလွ်ာက္ႏွင့္ ဝါး႐ုံပင္ေအာက္ ေရာက္လာသည္။ ဘာရယ္မဟုတ္၊ ဝါး႐ုံပင္ကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ...
“အလဲ့၊ ဝါး႐ုံပင္ ထိပ္ဖ်ားမွာ စကၠဴစြန္ေလး ပါလား၊ အငယ္ေကာင္ ကျမင္းထားတာ ထင္တယ္” အာေမဍိတ္ ျပဳရင္း ညက အိပ္မက္ကို ဖ်တ္ခနဲ သတိရလိုက္၏။
ကိုအုန္းေဌး ေဘးဘီကို အကဲခတ္ လိုက္သည္။ ၿပီး ဘာရယ္မဟုတ္ စြန္ႏွင့္ တည့္တည့္မွာ ေျခစုံရပ္ လိုက္သည္။ စြန္ကို မ်က္ေတာင္ မခတ္စတမ္း စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။ လက္ႏွစ္ဖက္ကို အေပၚသို႔ ဆန႔္တန္းထားၿပီး ေျခႏွစ္ဖက္ကို စုံႂကြသည္ဆို႐ုံ ခုန္လိုက္ရာ ၿငိမ့္ခနဲ ေျမာက္တက္ သြားေလ၏။ အရွိန္ တစ္သမတ္တည္းျဖင့္ စကၠဴစြန္ရွိရာ ေျမာက္တက္သြား၊ စြန္ကို လက္ျဖင့္ အသာျဖတ္ယူ ေျမျပင္သို႔ ျဖည္းျဖည္းညင္သာ ျပန္က်လာခဲ့၏။
ကိုအုန္းေဌး ေဘးဘီကို ျပဴးျပဴးပ်ာပ်ာ ၾကည့္မိေလေတာ့၏။ သူ႔ရင္ေတြ တဒုန္းဒုန္း ခုန္ေနသည္။ လက္ထဲက စြန္ကေလးပင္ တဖ်တ္ဖ်တ္ ခုန္ေန၏။ သည္တစ္ခါ အိပ္မက္ မဟုတ္ဘူး။ ဒါ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ ပါပဲ။ မယုံႏုိင္စရာ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ပါပဲ။ မေန႔ညက အိပ္မက္သည္ တကယ္ျဖစ္လာ ေနပါလား။ အျဖစ္အပ်က္က ကာယကံရွင္ ကိုယ္တိုင္ မယုံႏုိင္စရာ ဆိုေတာ့ အျခားသူေတြကေကာ ေျပာလွ်င္ ယုံၾကပါ့မလား။ ကိုအုန္းေဌး ဦးေခါင္း ခ်ာခ်ာလည္ ေနစဥ္ 'ဒုန္း' ဆို အိမ္ထဲက အသံႀကီး ၾကားလိုက္ရ၏။
“ဟာ တီဗြီႀကီး၊ ေၾကာင္တိုက္ ခ်လိုက္ၿပီ ထင္တယ္”
ကိုအုန္းေဌး အိမ္ထဲသို႔ ဒုန္းစိုင္းကာ အေျပးဝင္ သြားလိုက္၏။ ေၾကာင္က ထြက္အေျပး ခလုတ္တိုက္ လိုက္ေသးသည္။ ေတာ္ေသးရဲ႕။ တီဗြီက သူ႔ေနရာမွာသူ ရွိေန၏။ ေၾကာင္ သူ႔ဟာသူ ခုန္ခ်တာကိုး။
ရင္တုန္ပန္းတုန္က မေပ်ာက္ေသး။ ေရတစ္ခြက္ ေျပးေသာက္ၿပီး တီဗြီေရွ႕က ဆက္တီမွာ ေျခပစ္လက္ပစ္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ေခါင္းကို ေနာက္လွန္ၿပီး သတင္းစာျဖင့္ ယပ္ခတ္ကာ အေမာေျဖ ေနရသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပဲ ေနာက္ထပ္ ရင္တုန္ပန္းတုန္ ျဖစ္စရာ ငွက္ဆိုးထိုးသံက ေပၚလာေလ၏။
“ကိုအုန္းေဌး ကိုအုန္းေဌး လက္ႀကီး ကိုအုန္းေဌးေရ႕ အသက္မွ ရွိေသးရဲ႕လား”
ဟာ မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြ ျပန္လာၿပီကိုး။ ျခံဝင္းတံခါးခ်က္ကို ေျပးဖြင့္ေပးရသည္။
“ရွင္ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ အိပ္ေပ်ာ္ ေနတာလား။ အံ့ပါရဲ႕။ ေအာ္ေခၚ ေနရတာ တစ္ရပ္ကြက္လုံး ၾကားေနၿပီ။ ရွင္ မၾကားဘူး”
"ၾကားပါတယ္ကြာ၊ ၾကားၾကားခ်င္း ေျပးလာ ခဲ့တာပဲ”
“ၾကားပါတယ္သာ ဆိုတယ္။ ကေလးေတြ ေအာ္ေခၚေနတာ အခြန္းတစ္ရာေလာက္ ရွိေတာ့မယ္။ ကၽြန္မ မေအာ္ခ်င္ဘူးေနာ္၊ ေက်ာင္းမွာလည္း ေအာ္ရ၊ အိမ္မွာလည္း ေအာ္ရနဲ႔ လည္ေခ်ာင္းကြဲ လိမ့္မယ္”
ကိုအုန္းေဌးလည္း စကားနည္းရန္စဲ စကားလမ္းေၾကာင္း ေျပာင္းလိုက္၏။
“သားေရ သားလႊတ္ထားတဲ့ စြန္ေလးေလ၊ ဝါး႐ုံပင္ထိပ္ဖ်ားမွာ တင္ေနတာ။ ေဖႀကီး ယူေပးထားတယ္”
“ဟာ သား မလႊတ္ပါဘူး။ သားမွ စြန္ မခ်ိဳးတတ္တာ”
“ေဟ ... ဒါဆို တစ္ေယာက္ေယာက္ လႊတ္တဲ့စြန္ တို႔ ဝါး႐ုံပင္မွာ လာတင္”
မိန္းမက မ်က္ေစာင္းထိုးသျဖင့္ ကိုအုန္းေဌး ပါးစပ္ပိတ္သြား၏။ သားအမိတစ္ေတြ အိမ္ထဲ ဝင္သြားမွ ဝါး႐ုံပင္ဘက္ အေျပးကေလး ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ ဟိုဟိုသည္သည္ ၾကည့္ေသာ္လည္း စြန္ကိုမေတြ႕။ ဗလာစာရြက္ ေခ်ာေခ်ာျဖင့္ လက္ရာ ေသသပ္စြာ ခ်ိဳးထားသည့္ စြန္ျဖဴျဖဴေလး၊ ဘယ္ေရာက္သြား ပါလိမ့္။ ေလတိုက္လို႔ လြင့္သြားလည္း သည္နား တစ္ဝိုက္မွာပဲ ရွိရမည္။ တစ္ျခံလုံး လွည့္ပတ္ရွာလည္း မေတြ႕ေတာ့။ အိမ္ထဲမ်ား ယူသြားမိခဲ့ ေလသလား။
အိမ္ထဲ ေျပးရွာရျပန္၏။ တီဗြီနား တစ္ဝိုက္မွာ။ ဆက္တီေတြ ၾကားမွာ၊ ေရအိုးစင္ အနားမွာ။ စြန္ဆိုတာ ေဝး၊ စကၠဴတစ္စပင္ မေတြ႕ရ။
“ကိုအုန္းေဌး၊ ကုန္းကုန္းကြကြနဲ႔ ဘာရွာေနတာတုံး။ တီဗြီလည္း ပြင့္လို႔၊ သတင္းစာေတြက ဖ႐ိုဖရဲ၊ ရွင္ တီဗြီေရွ႕ တစ္ခ်ိန္လုံး အိပ္ေပ်ာ္ေနတယ္ ထင္တယ္”
“ဟာ ... လန္႔လိုက္တာကြာ၊ မင္းကလည္း တိုးတိုးသက္သာ ေျပာစမ္းပါ။ ၾကာရင္ ငါႏွလုံးေရာဂါ ရလိမ့္မယ္။ ႐ုံးက ျဖတ္ပိုင္းတစ္ခု ေပ်ာက္လို႔ ရွာေနတာေဟ့”
ကိုအုန္းေဌး ေရတစ္ခြက္ ေျပးေသာက္ ရျပန္၏။
ညအိပ္ရာထဲ ေရာက္ေတာ့လည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္။ ေန႔လယ္က အျဖစ္အပ်က္သည္ သူတစ္ပါးယုံဖို႔ မေျပာႏွင့္။ သူကိုယ္တိုင္ပင္ ကာယကံရွင္ မို႔သာ မယုံခ်င့္ ယုံခ်င္ႏွင့္ ယုံေနရ၏။ ဒါလည္း အိပ္မက္တစ္ခု မျဖစ္ႏုိင္ေပဘူးလား။ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ အိပ္မက္သည္ ပုံစံတူ မက္႐ိုးထုံးစံ မရွိ။ ၿပီးေတာ့ အိပ္မက္ဆိုတာ အိပ္မွ မက္တာ။ တစ္ေန႔လယ္လုံး သူ မအိပ္ခဲ့ဘူး မဟုတ္လား။ သူက အေတြးကြန္ခ်ာျဖင့္ ဘယ္လူးညာလွိမ့္ အိပ္၍မေပ်ာ္ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း ေဒၚငါးဖန္းမ ကေတာ့ တခူးခူး တေခါေခါျဖင့္ အိပ္ေမာက်ေနၿပီ။
ကိုအုန္း အိပ္ရာက အသာေလး ထလိုက္၏။ အခန္းေထာင့္ဆီ ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီးသြား၊ လက္ႏွစ္ဖက္ကို အေပၚေထာင္။ ေျခႏွစ္ဖက္ကို စုံႂကြတယ္ဆို႐ုံ ခုန္ၾကည့္ ျပန္ေကာ့လည္း၊ ခုန္မိသည့္ အတိုင္းသာ။ ႏွစ္ခါ သုံးခါ မထူးျခားေတာ့၊ အိပ္ရာထဲ အသာ ဝင္ေခြရျပန္သည္။ လင္းခါနီးမွ ေမွးခနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ အိပ္မက္ထဲမွာလည္း မိုးမပ်ံပါ။
သည္ေန႔လည္း တနဂၤေႏြဆိုေတာ့ အိမ္မွာ နားရသည္။ သားအမိတစ္ေတြက အေတာ္ လမ္းသလားခ်င္ ၾကသည္။ မေန႔က အေမ့အိမ္ သြား။ သည္ေန႔ေတာ့ အစ္မအိမ္ သြားမတဲ့။ မေန႔က ခ်ိန္းခဲ့လို႔တဲ့။ သြား သြားၾကေပါ့။
သူတို႔လည္း ထြက္သြားေရာ ဝင္းတံခါးပိတ္ကာ ကိုအုန္းေဌး ျခံထဲ ေျပးဆင္း လာခဲ့သည္။ စကၠဴစြန္ကေလးကို ဒုတိယအႀကိမ္ အျဖစ္ ျခံထဲ ပိုက္စိပ္တိုက္ ရွာ၏။ မေတြ႕။ ဝါး႐ုံပင္ေပၚမ်ား ျပန္ေရာက္ ေနမလား။ ေမာ့ၾကည့္ေတာ့လည္း မေတြ႕ပါ။
ကိုအုန္းေဌး ဝါး႐ုံပင္ ထိပ္ဖ်ားကို စိတ္အာ႐ုံ စုစည္းကာ စိုက္ၾကည့္လိုက္၏ မေန႔က ပုံစံအတိုင္း လက္ႏွစ္ဖက္ ဆန႔္တန္းကာ ခုန္ပ်ံၾကည့္ လိုက္သည္။ တစ္ထြာထက္ ပိုမႂကြ။ အရြဲ႕တိုက္ၿပီး ခါးေတာင္းကို ေျမႇာင္ေအာင္ က်ိဳက္လိုက္၏။ ေျမျပင္ကို ျမင္းကန္သလို ကန္ၿပီး ခုန္တက္လိုက္၏။ တစ္ေတာထက္ ပိုမႂကြ။ တစ္ခါ၊ ႏွစ္ခါ၊ သုံးခါအထိ ႀကိဳးစားၾကည့္သည္။ ထူးမျခားနား။
သို႔ေသာ္ ကိုအုန္းေဌး စိတ္ဓာတ္ မက်ပါ။ တစ္ႀကိမ္ ေအာင္ျမင္ၿပီးသား ကိုလည္း ေခ်ဖ်က္ မပစ္ႏုိင္ပါ။ အိပ္မက္သည္ပင္လွ်င္ ႏွစ္ေတြ၊ လေတြၾကာမွ မက္ခြင့္ရသည္ ျဖစ္ရာ အိပ္မက္မဟုတ္၊ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္သည္ ထိုထက္မက၊ ၾကားခ်င္ ၾကာေပမည္။ စိတ္ရွည္၊ သည္းခံ၊ ဇြဲသန္ဖို႔သာ လိုရင္းဟု ကိုအုန္းေဌးက ခံယူထားေလသည္။
ေျမႀကီးမွ ပ်ံတက္ႏုိင္ျခင္းမွာ ဘယ္လို အေၾကာင္းေတြ ျပည့္စုံဖို႔ လိုအပ္ပါသလဲ။ ကိုအုန္းေဌး ေတြးၾကည့္သည္။ ေျမလွ်ဳိးမိုးပ်ံ ဈာန္အဘိညာဥ္ ဆိုတာက သမထ၊ ဝိပႆနာ အေၾကာင္းရင္းခံသည္။ သူႏွင့္ မဆိုင္။ ေတာင္ပံခတ္၍ ပ်ံရေအာင္လည္း သူသည္ ငွက္မဟုတ္ ကိုယ္ေဖာ့စြမ္းအား ဆိုတာကလည္း ဝတၳဳေတြ၊ ႐ုပ္ရွင္ေတြ ထဲမွာသာ ရွိသည္။ ယေန႔ေခတ္၊ ေရွာင္လင္ ဘုန္းႀကီးေတြ ေျမျပင္မွာပဲ ေမြ႕ေလ်ာ္ ေနၾကၿပီ။
သည္လိုဆို သူ ဘာေၾကာင့္ ပ်ံတက္ ႏုိင္ရသနည္း။ စိတ္ဦးေဆာင္မႈ ထက္သန္လြန္း သျဖင့္ ႐ုပ္က မလြန္ဆန္သာ ျဖစ္သြားတာလား။ စိတ္ေနာက္ကိုယ္ပါ ဆိုသည့္ စကားလည္း ရွိထားေလေတာ့ စဥ္းစားစရာ ေကာင္းသည္။ ျပင္ပ ပရတန္ခိုးရွင္ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေဖးမလိုက္တာေကာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား။
တစ္ခါ ေျမႀကီး၏ ဆြဲငင္အား ဆိုတာကလည္း ရွိျပန္ေသး ေျမဆြဲအားေၾကာင့္သာ သက္ရွိ သက္မဲ့ မွန္သမွ် ေျမေပၚ ျမဲေနၾကပါသတဲ့။ သူ႔တစ္ေယာက္တည္း အေပၚ ကြက္၍ ေျမဆြဲအား မဲ့သြားတာ မ်ိဳးေကာ မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလား ေတြးရင္း ေတြးရင္း ကိုအုန္းေဌး ေခါင္းခ်ာခ်ာလည္ ေလ၏။
ေလာကႀကီးမွာ လက္ေတြ႕မဆန္။ သိပၸံနည္း မက်သည့္ သဘာဝနယ္လြန္ ျဖစ္ရပ္ေတြ ဒုနဲ႔ေဒး မဟုတ္ပါလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မိမိဘက္က လုံ႔လ ဝီရိယ စိုက္ထုတ္ကာသာ ေနရမည္ဟု ကိုအုန္းေဌး ဆုံးျဖတ္ထား ေလသည္။
႐ုံး ႐ုံးမွာမို႔၊ လမ္း လမ္းမွာမို႔၊ အိမ္ အိမ္မွာမို႔၊ အခြင့္ၾကံဳလွ်င္ ၾကံဳသလို ေနရာမေရြး ကိုအုန္းေဌးႀကီး ခုန္ခုန္ ေနသည္ကို သတိထားမိသူ ရွိခ်င္မွ ရွိမည္။ ရွိခ်င္လည္း ရွိေနႏုိင္သည္။
သူ႔ သားေတာ္ေမာင္ ကေတာ့ ...
“ေဖႀကီး ခုန္ဆြ ခုန္ဆြ လုပ္လုပ္ မေနနဲ႔ဗ်ာ” ဟု ေျပာဖူးေလ၏။
ဂ်ိဳေဇာ္
(ျမန္မာဝတၳဳတုိ ၂၀၁၂ (၂၀၁၃))
Hello! I find your post valuable for the wafrica community! Thanks for the great post! @wafrica is now following you! ALWAYs follow @wafrica and use the wafrica tag!
Hello! I find your post valuable for the art community! Thanks for the great post! ARTzone is now following you! ALWAYs follow @artzone and the artzone tag, and support our artists!