နီးသလား
ဤခရီး နီးသလား
ငါးနာရီလာရ၏
မီးရထားစီးလာပါ
အလကားမစီးရ
ငယ္ငယ္က ျမန္မာစာေလးပါ
အစကေတာ့အမွုမဲ့အမွတ္မဲ့ပါ
ခုမွသိရလို့တင္ျပလိုက္ပါတယ္ခဗ်ာ
ဤခရီးနီးသလား
ရွည္လ်ွားလွတဲ့သံသရာခရီးကိုေကာ
တိုေတာင္းလွတဲ့လူ့ဘဝခရီးကိုေကာ
ရည္ညႊန္းအသိေပးထားတာပါ
ငါးနာရီလာရ၏
ငါးပါးသီလကိုလုံျခုံစြာထိန္းဖို့ရည္ညႊန္းတာပါ
မီးရထားစီးလာပါ
သစၥာေလးပါးသိျမင္ေအာင္
မဂၢင္ရွစ္ပါးတည္းဟူေသာ
မီးရထားျကီးကိုစီးလာခိုင္းတာပါ
အလကားမစီးရ
အလကားေနရင္းရတဲ့တရားမဟုတ္လို့
သဒါၵ ဝီရိယ အားနဲ့စိုက္ကာ
စီးလာဖို့ရည္ညႊန္းတာပါ
တပည့္ေလးထံမွ သင္ယူျခင္း
(ဖတ္ရင္းမ်က္ရည္ေတာင္၀ဲမိပါတယ္)
ဆရာမနာမည္က ' ေဒၚသီတာေဆြ 'တပည့္ေလးနာမည္က 'တက္တူ '
ေက်ာင္းစဖြင့္ဖြင့္ခ်င္းေန႔မွာေတာ့ ငါးတန္းရဲ႕အတန္းေရွ႕မွာ ရပ္ရင္း အတန္းပိုင္ဆရာမေလး ေဒၚသီတာေဆြဟာ သူ႕အတန္းကို မုသား
တစ္ခြန္းနဲ႔အစခ်ီလိုက္ပါတယ္။
တျခားဆရာမေတြလိုပါပဲ။ေဒၚသီတာေဆြဟာလည္း သူ႕တပည့္ေလး
ေတြကို ေစ့ေစ့ၾကည့္ရင္း သူဟာ တပည့္တိုင္းကိုအယုတ္အလတ္အျမတ္
မေရြးခ်စ္ခင္ပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္တာပါပဲ။ဒါေပမယ့္ ေဒၚသီတာေဆြအေနနဲ႔ တပည့္တိုင္းကို အယုတ္အလတ္အျမတ္မေရြး ခ်စ္ခင္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္လွပါဘူး။
အေၾကာင္းကေတာ့ ေရွ႕ဆံုးတန္းက ထိုင္ခံုမွာ
ေလ်ာ့တိေလ်ာ့ရဲနဲ႔ ပံု႔ပံု႔ေလးထိုင္ေနတဲ့ 'တက္တူ 'ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားေလး တစ္ေယာက္ေၾကာင့္ပါ။
ေဒၚသီတာေဆြဟာ အရင္ႏွစ္ကတည္းကတက္တူကို သတိထားမိခဲ့တယ္။သည္ကေလးကအျခားကေလးေတြနဲ႔ ရင္းရင္းႏီွးႏီွး ေဆာ့ကစားေလ့
မရိွဘူး။အဝတ္အစားေတြကလည္း ဖိုသီဖတ္သီ။ေရလည္း ခ်ဳိးမွ ခ်ဳိးရဲ႕
လားမသိ။တက္တူကိုၾကည့္ရတာ ေတာ္ေတာ့္ကို ကစုတ္ကတ္နဲ႔။
ဒီႏွစ္ သူ႕အခန္းထဲကို တက္တူ ေရာက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ေဒၚသီတာေဆြ အေတာ္စိတ္ပ်က္ေနတယ္။အဆင္ေျပခ်င္ေတာ့ တက္တူရဲ႕ ေလ့က်င့္
ခန္းစာအုပ္ေတြကို စစ္ရတဲ့အခါမွာ ေဒၚသီတာေဆြဟာ သူ႕ရင္ထဲက အစိုင္အခဲကို ေခ်ဖ်က္ခြင့္ရသြားတယ္။
မင္နီထူထူႀကီးနဲ႔ ၾကက္ေျခခတ္အႀကီးႀကီးေတြကို ထင္းထင္းႀကီး ျခစ္လို႔ရသြားတယ္ေလ။တက္တူရဲ႕လပတ္စာေမးပြဲအေျဖလႊာမွာ ' ႐ံႈး ' ဆိုတဲ့စာလံုးႀကီးကို
ေရးခ်လိုက္တာမ်ား အင္မတန္အားရေက်နပ္တဲ့အမူအရာနဲ႔။
ေဒၚသီတာေဆြ အလုပ္ဝင္ေနတဲ့ေက်ာင္းမွာကကေလးေတြရဲ႕ ေနာက္ေၾကာင္းမွတ္တမ္းေတြကို ဆရာေတြက မျဖစ္မေန သံုးသပ္ၾက
ရတယ္။အခုႏွစ္ ကေလးေတြရဲ႕ ေနာက္ေၾကာင္းကို ျပန္စစ္တဲ့အခါ ေဒၚသီတာေဆြဟာ တက္တူရဲ႕ေနာက္ေၾကာင္းကို ေနာက္ဆံုးမွ စစ္တယ္။
ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးမွစစ္တဲ့တက္တူရဲ႕ေနာက္ေၾကာင္းကို လွန္လိုက္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ ေဒၚသီတာေဆြ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
တက္တူရဲ႕ ပထမတန္းဆရာမက ဒီလိုေရးထားတယ္။
" ေမာင္တက္တူသည္ ဉာဏ္ထက္ျမတ္ၿပီးေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနတတ္သူျဖစ္သည္။ေက်ာင္းစာမ်ားကို သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္စြာ ေရးမွတ္ေျဖဆိုတတ္ၿပီးယဥ္ေက်းတဲ့သူလည္းျဖစ္သည္။သူကား
တစ္တန္းလံုးႏွင့္လည္း သင့္ျမတ္သူ ျဖစ္သည္ "
ဒုတိယတန္းဆရာမက်ျပန္ေတာ့
" တက္တူသည္ အလြန္ထူးခြၽန္ေသာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ သူ႕အတန္းေဖာ္မ်ားကလည္းသူ႕ကို အလြန္ခ်စ္ခင္ၾကသည္။သို႔ရာတြင္ သူ႕မိခင္မွာနာတာရွည္ေရာဂါကို ေသလုေမ်ာပါးခံစားေနရသည္ျဖစ္ရာ
တက္တူမွာ စိတ္ထိခိုက္ေနပံုရသည္။တက္တူအဖို႔ အိမ္တြင္
ေနရေသာ ဘဝသည္ ပင္ပန္းဆင္းရဲျခင္း ႀကီးေနေလာက္ေပသည္ "
တတိယတန္း ဆရာမကလည္း
" မိခင္တိမ္းပါးသြားျခင္းက တတ္တူအတြက္ေရႊေတာင္ႀကီး ၿပိဳျခင္း ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။သူက အရြယ္ႏွင့္မမွ်ေအာင္ သူ႕စိတ္သူထိန္းကာ ေက်ာင္းစာမွာေရာ၊ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ပါအဆင္ေျပေအာင္ အတက္ႏိုင္ဆံုး
ႀကိဳးစားအားထုတ္ရွာသည္။သူ႕ဖခင္ကမူ သူ႕အေပၚအေလးထားပံု
မရလွေခ်။သူ႕အတြက္ ေက်ာင္းကတစ္ခုခု ပံ့ပိုးမေပးႏိုင္လွ်င္ တက္တူ၏အနာဂတ္ထိခိုက္လာမည့္ အလားအလာမ်ားရိွေပသည္ "
စတုတၳတန္းဆရာမ က်ျပန္ေတာ့လည္း
" တက္တူကား တစ္ေယာက္တည္း ေငးတိေငးငိုင္သာ ေနတတ္ေလသည္ ေက်ာင္းစာကိုလည္း စိတ္ဝင္စားပံု မရပါ။သူ႕မွာ သူငယ္ခ်င္းလည္း မ်ားမ်ားစားစားမရိွပါ။တစ္ခါတစ္ေလ စာသင္ခ်ိန္၌ပင္ အတန္းထဲတြင္
အိပ္ေပ်ာ္ေနတတ္ေပသည္ "
ဒါေတြကို ဖတ္ၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ေဒၚသီတာေဆြဟာတက္တူ ရဲ႕ျပသာနာေတြကို သေဘာေပါက္သြားသလို သူ႕ကိုသူလည္း အေတာ္အရွက္ရသြားတယ္။ပိုဆိုးသြားတာက သီတင္းကြၽတ္ကာလ
မွာ သူ႕တပည့္ေတြက လာကန္ေတာ့ၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာပါ။
တပည့္ေလးေတြဟာ စကၠဴအေရာင္လြင္လြင္ေလးေတြဖဲႀကိဳးေရာင္ လွလွေလးေတြ ထုပ္ပိုးခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ့အထုပ္ႀကီး အထုပ္ငယ္ေတြနဲ႔
သူ႕ကို လာကန္ေတာ့ၾကတယ္။တက္တူေလးရဲ႕ အထုပ္က်ေတာ့ အဲဒီလိုမဟုတ္ဘူး။ထုပ္ပိုးလာတာကိုက ဖ႐ိုဖရဲနဲ႔၊ကုန္စံုဆိုင္မွာေဆး
ဝယ္ရင္ ဆိုင္ကထုပ္ေပးတတ္ၿမဲ စကၠဴအညိဳနဲ႔ ထုပ္လာတာ။အေဟာင္းကို ျပန္သံုးထားေတာ့ စကၠဴကလည္းတြန္႔လို႔ ေက်လို႔ရယ္။
ေဒၚသီတာေဆြဟာ အျခားလက္ေဆာင္လွလွေလးေတြၾကားက
တက္တူရဲ႕ အထုပ္ကေလးကို ရင္နင့္နင့္နဲ႔ ဆြဲယူလိုက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းပဲ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။ဖြင့္လိုက္တဲ့အခါ ဥႆဖရားလက္ေကာက္
ေလးတစ္ခုနဲ႔ ေရေမႊးပုလင္းအေဟာင္းေလးတစ္လံုးထြက္လာတာမို႔ ေက်ာင္းသားတစ္ခ်ဳိ႕ ရယ္လိုက္ၾကတယ္။ရယ္ဆို ဥႆဖရားလက္ေကာက္ေလးမွာကဥႆဖရားအပြင့္ေလးေတြ ေစ့ေစ့ငွငွ
မရိွေတာ့ပဲအခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ ကြက္တိကြက္က်ား ျဖစ္ေနသလို
ေရေမႊးပုလင္းထဲမွာလည္း ေရေမႊးက ဖင္ကပ္သာသာ ေလးပံုတစ္
ပံုေလာက္ပဲ က်န္ေတာ့တာကိုး။
ဒါေပမယ့္ ေဒၚသီတာေဆြက လက္ေကာက္ေလးကလွလိုက္တာလို႔ အသံက်ယ္က်ယ္ေရရြတ္လိုက္ၿပီး လက္မွာခ်က္ခ်င္း ေကာက္ဝတ္လိုက္
တာမို႔ရယ္ေနသူေတြလည္း အရိွန္သပ္သြားတယ္။
လက္ေကာက္ေလးကို ဝတ္ၿပီးတာနဲ႔ တက္တူေပးတဲ့ေရေမႊးေလးကို
လည္း သူ႕လက္ေကာက္ဝတ္မွာဆြတ္လိုက္ျပန္ပါတယ္။
အဲဒီေန႔က ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ တက္တူဟာခါတိုင္းလို အတန္းထဲက ခ်က္ခ်င္းမျပန္ေသးဘဲ ခဏေစာင့္ေနတယ္။လူရွင္းေတာ့ ေဒၚသီတာေဆြ႕အနားကိုေရာက္လာၿပီး " ဆရာမရယ္...ဒီေန႔ ဆရာမ
ဆီက ရတဲ့အနံ႔က သားေမေမရဲ႕ကိုယ္နံ႔အတိုင္းပါပဲဗ်ာ "လို႔
ေျပာေလရဲ႕။
ေမာင္တက္တူဟာ သည္စကားကိုေျပာၿပီးတဲ့ေနာက္ ေက်ာင္းခန္းထဲ
ကေန ထြက္သြားပါတယ္။က်န္ရစ္သူ ေဒၚသီတာေဆြမွာေတာ့ မ်က္ရည္ေတြေတြက်လာရတဲ့အျပင္ တ႐ံႈ႕႐ံႈ႕ေတာင္ ငိုမိတဲ့အထိပါပဲ။
အဲဒီေန႔ကစၿပီး ေဒၚသီတာေဆြဟာ အေရး၊အဖတ္၊အတြက္ေတြ သင္ၾကားပို႔ခ်ေနတာမ်ားကိုလံုးလံုးစြန္႔လႊတ္လိုက္ၿပီး ကေလးငယ္မ်ားကို သင္ၾကားပို႔ခ်ေပးတဲ့အလုပ္ကို စလုပ္ပါေတာ့တယ္။
ထို႔အျပင္ ေမာင္တက္တူကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ဂ႐ုတစိုက္ သင္ၾကားေပးပါတယ္။သင္ရင္းနဲ႔ေမာင္တက္တူရဲ႕ ဦးေႏွာက္ဟာလည္း သိသိသာသာႏိုးၾကားလာတာကို ေဒၚသီတာေဆြ ေတြ႕လာရတယ္။
ဆရာမက အားေပးေလ ၊တက္တူရဲ႕ ဦးေႏွာက္က
သြက္လတ္ထက္ ျမတ္လာေလပါပဲ။
စာသင္ႏွစ္ ကုန္ဆံုးခ်ိန္မွာေတာ့ တက္တူဟာ ေဒၚသီတာေဆြအတန္းရဲ႕ အေတာ္ဆံုးကေလးေတြထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။
တပည့္တိုင္းကို အယုတ္အလတ္အျမတ္မေရြး ခ်စ္ခင္ပါတယ္ဆိုတဲ့ ေဒၚသီတာေဆြ႕ မုသားဟာ ယခုဆို မုသားမွန္း ပိုလို႔ေတာင္ေသခ်ာ
လို႔သြားပါတယ္။ေသခ်ာဆို တက္တူေလးက ေဒၚသီတာေဆြရဲ႕
အခ်စ္ဆံုး တပည့္ေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီကိုး။
ေနာက္တစ္ႏွစ္အၾကာမွာေတာ့ ေဒၚသီတာေဆြ၏ အခန္းတံခါး
ေအာက္ေျခမွာ တက္တူရဲ႕ စာတိုေလးတစ္ေစာင္ ေရာက္ေနတယ္။စာတိုေလးထဲမွာေတာ့ဆရာမဟာ သူ႕ဘဝမွာၾကံဳခဲ့ဖူးသမွ် ဆရာ၊
ဆရာမေတြအားလံုးအနက္မွာ အျမတ္ဆံုးဆရာပါပဲ လို႔ေရးထားပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ ေျခာက္ႏွစ္အၾကာမွာလည္းေဒၚသီတာေဆြဟာ တက္တူဆီက စာေလးတစ္ေစာင္ရျပန္တယ္။စာထဲမွာ သူဟာ အထက္တန္းေက်ာင္း
ၿပီးသြားၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ အတန္းထဲမွာ တတိယရခဲ့ေၾကာင္းနဲ႔ သူ႕ဘဝမွာ ႀကံဳဖူးသမွ် ဆရာ၊ဆရာမမ်ားအားလံုးအနက္မွာ ဆရာမေဒၚသီတာေဆြကသာ
အျမတ္ဆံုးဆရာ ပါပဲ လို႔ေရးထားပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ေလးႏွစ္အၾကာမွာ ေဒၚသီတာေဆြ႕ထံ တက္တူရဲ႕စာ ေရာက္လာျပန္တယ္။စာထဲမွာ ဘြဲ႕ရ
ေတာ့မယ့္အေၾကာင္းနဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမေတြထဲမွာဆရာမေဒၚသီတာေဆြသာ အျမတ္ဆံုးလို႔ ေရးထားျပန္တယ္။
အဲဒီေနာက္နာက္ထပ္ေလးႏွစ္အၾကာမွာစာတစ္ေစာင္ထပ္ေရာက္
လာျပန္တယ္။သည္တစ္ႀကိမ္မွာေတာ့ ပထမဘြဲ႕ရရိွၿပီးေၾကာင္းနဲ႔
ဆက္ႀကိဳးစားဖို႔အေၾကာင္း ေရးထားတယ္။ဒါ့အျပင္ ဆရာမေဒၚသီ
တာေဆြဟာ သူ႕ရဲ႕ အျမတ္ဆံုးနဲ႔ အခ်စ္ဆံုးဆရာျဖစ္ေၾကာင္း မျဖစ္မေန ထည့္ေရးထားတယ္။
သည္တစ္ႀကိမ္ေတာ့ စာရဲ႕ေအာက္ေျခမွာထိုးထားတဲ့ လက္မွတ္က နည္းနည္းရွည္တယ္။" သက္ထြန္းဆက္ " MD တဲ့။ ( MD ဆိုတာ
ဆရာဝန္ဘြဲ႕ပါ) ဟုတ္ပါ့။တက္တူဆိုတာ သူ႕ငယ္နာမည္ပဲဟာ။ေက်ာင္းနာမည္က သက္ထြန္းဆက္ ပဲ။ဇာတ္လမ္းက မဆံုးေသးပါဘူး။
အဲဒီႏွစ္ေႏြဦးမွာ ေဒၚသီတာေဆြ႕ထံ စာတစ္ေစာင္ထပ္ေရာက္လာျပန္
တယ္။တက္တူဆီကပါပဲ။မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ထပ္ေတာ့
မယ့္အေၾကာင္းေရးထားတာပါ။သူ႕ဖခင္က လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္က ကြယ္လြန္ သြားၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဆရာမကသူတို႔သားရဲ႕မိခင္အျဖစ္သူတို႔မဂၤလာေဆာင္
ကို ႂကြေရာက္ခ်ီးျမႇင့္ေပးမယ္ဆိုရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲတဲ့။
ေဒၚသီတာေဆြလား........
ဟုတ္ကဲ့....တက္တူေခၚ ေဒါက္တာသက္ထြန္းဆက္ရဲ႕ မဂၤလာပြဲကို ႂကြေရာက္ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့တာ အေသအခ်ာေပါ့ ခင္ဗ်ာ။
ေဒၚသီတာေဆြက ဘာလုပ္တယ္မွတ္လဲ......ဥႆဖရားပြင့္ေလးေတြ
လပ္ေနလို႔ ကြက္တိကြက္က်ားျဖစ္ေနတဲ့ လက္ေကာက္ေလးကို ဝတ္သြားတယ္ခင္ဗ်။ဒါတင္ဘယ္ကမလဲ၊တက္တူရင္ထဲမွာ တသသ
နဲ႔ အမွတ္ရေနဆဲ သူ႕မိခင္ဆြတ္ေနက် ေရေမႊးအမ်ဳိး
အစားကိုလည္း မေမ့မေလ်ာ့ ဆြတ္လို႔ သြားလိုက္ပါတယ္။
မဂၤလာေဆာင္ကို ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ေဒါက္တာ သက္ထြန္းဆက္နဲ႔ ဆရာမေဒၚသီတာေဆြတို႔ဟာ တကယ့္သားအမိလို တစ္ေယာက္ကိုတစ္
ေယာက္ တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖက္ထားမိလိုက္ၾကတယ္။ေဒါက္တာ သက္ထြန္းဆက္က သူ႕ငါးတန္းဆရာမကို ခပ္တိုးတိုးေျပာတယ္။
" ေက်းဇူးႀကီးလွပါတယ္ ဆရာမရယ္......ကြၽန္ေတာ့္ကို ဆရာမ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ရိွခဲ့တဲ့အတြက္ ဆရာမကို ကြၽန္ေတာ္ အရမ္းေက်းဇူး
တင္ပါတယ္....ကြၽန္ေတာ့္မွာ အစြမ္းအစရိွတယ္၊ႀကိဳးစားရင္ ျဖစ္ႏိုင္တယ္
လို႔ ခံစားလာရေအာင္လုပ္ေပးခဲ့တဲ့အတြက္လည္းအရမ္းကိုေက်းဇူးတင္
ပါတယ္ဆရာမရယ္ "
မ်က္ရည္ေတြဝိုင္းေနတဲ့ ေဒၚသီတာေဆြလည္းခပ္တိုးတိုး ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
"
ေမာင္တက္တူးရယ္...သားမွားေနၿပီ.....
ဆရာမက သားကို သင္ေပးခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူးကြယ္...သားကသာ
ဆရာမကို သင္ေပးခဲ့တာပါ...သာကသာ ဆရာမကိုႀကိဳးစား ရင္ျဖစ္ႏိုင္ ပါတယ္လို႔သင္ေပးခဲ့တာပါကြယ္....သားနဲ႔မဆံုရခင္တုန္းက
ဆရာမ စာမသင္တတ္ခဲ့ဘူး သားရဲ႕........
အားလုံးေသာေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္အေပါင္း
ေဘးရန္ကင္းကြာခ်မ္းသာျကပါေစခဗ်ာ
