Inzending writing-wednesday: De grens

tuwore (53)in #alldutchcreations • 7 years ago (edited)

Hey iedereen,

Dit is mijn inzending voor de writing-wednesday wedstrijd van @alldutchcreation. Het opzet was om een verhaal van maximum 500 woorden te verzinnen rond onderstaande foto. Veel leesplezier.

Bedankt aan @anikekirsten en @Nobyeni om mijn verhaal na te lezen en te voorzien van feedback!

[Orginele foto van @hetty-rowan]

De poort is nu nog maar een meter of drie van me verwijderd. Het enige wat tussen mij en de overkant staat, is een houten versleten loopbrug. Ik knijp stevig in Petra’s hand. Ze geeft me een bemoedigende glimlach, alsof ze me wil zeggen dat alles wel goed komt. We doen dit samen.

Ik wist dat dit moment ooit moest komen, maar nu ik er eindelijk ben is het toch zeer overweldigend. Ik kijk om me heen en blijf even stilstaan bij de gedachte hoe anders ik het me dit had voorgesteld. Het ziet er allemaal nog zo echt uit, zo levendig. De warmte van de zon voelt fijn op mijn strak gespannen schouders. Achter mij staan de bomen prachtig in bloei. Zonde dat er geen vogels zijn om het plaatje helemaal af te maken.

Petra leidt me over de loopbrug, met elke stap die we zetten een stukje dichter bij de grens. De bladeren van de bomen achter me ritselen in de wind. Het zweet in mijn handen zorgt ervoor dat ik mijn grip nog een beetje verstevig. Ik mag haar niet los laten. Nog niet.

Een paar passen dichter bij de boog. Ik probeer voorzichtig te kijken wat er zich achter bevindt. Zou er iemand staan om de overgang te regelen? Iemand die ons zal zeggen wat we moeten doen? Een oude, wijze man die ons de geruststelling geeft waar we zo naar verlangen? Waar ik zo naar verlang? Petra heeft geen schrik, dat weet ik.

Het gevoel van eenzaamheid overstelpt me. Ik draai me naar haar en neem haar stevig vast. Nog steeds kijkt ze me aan met dezelfde vertrouwde, lieve glimlach van haar.

“Petra… Mijn lieve vrouw. Ik ga je zo ontzettend missen…” Mijn ademt stokt in m’n keel. Tranen wellen op, maar ik probeer ze te verdringen.
“Ik… Ik hoop dat je weet dat ik zo enorm van je hou. Jij bent het beste dat me is overkomen in m’n leven, en daar wil ik je voor bedanken. Vind de kracht en rust om zonder mij verder te gaan. Dat gun ik je. Dat verdien je.”

Opnieuw neem ik haar vast. Mijn knuffel wordt niet beantwoord. Ik weet dat mijn vrouw niet écht bij me is in deze tunnel van licht. Het definitieve afscheid, het vergt moed.

Ik neem wat afstand om haar gezicht voor een laatste keer te bewonderen. Het kuiltje in haar kin, haar perfect gevormde neus, de prachtige bruine haarlokken die zich met de wind mee bewegen. Een laatste blik in haar ogen. Ze stralen niet meer dezelfde levensvreugde uit zoals voorheen.

“Ik hou van je, voor altijd. Slaapzacht.”

Zonder iets te zeggen draait Petra zich naar de poort. Met sierlijke, haast zwevende passen zie ik de afstand tussen ons groeien. Ze aarzelt niet wanneer ze de grens over wandelt. Deze stap wou ze al maanden zetten.

“Vaarwel.”

De poort sluit zich.
Het licht verdwijnt.

[Einde]

Ik hoop dat jullie er van hebben genoten! Laat me zeker weten in de comments wat je er van vond, en wat eventueel beter kan naar m'n volgende verhalen toe.

Alvast bedankt voor het lezen.
Tot de volgende keer.