een bipolair glas

Ik lijd er niet aan, dat mijn glas half leeg is. Het mijne zit namelijk altijd tot de rand gevuld. Welke kleur het water heeft, dat eroverheen klotst, is afhankelijk van mijn gemoed. Babybeentjes-roze of duivelsgroen, voor elke stemming heb ik een kleur op mijn palet.

‘Wat onwijs leuk dat je manuscript af is en dat wij het mogen lezen! Ik druk nu hier op printen. Je hoort gauw van me!’ antwoordde de uitgever.

Gauw is gisteren in mijn optiek. Dat ik na drie weken nog niets heb gehoord staat voor mij gelijk aan een afwijzing. Dit heeft maar een beetje met pessimisme, uit zelfbehoud, te maken. Ik voel het aan de bui, die hangt en aan mijn water. Gauw is minder lang dan het al duurt. Van “je héla hola en de moed” is geen sprake meer.

Het zijn inmiddels donkere golven, die over de rand van mijn glas spatten. De nog niet gekregen afwijzing is een zwarte olifant in mijn kamer, die een schaduw over meer dan alleen het schrijven werpt. Alles wat stom is, komt harder binnen dan het andere.

De auto achter me, die mijn bumper kust. De kat op mijn schoot, die uit het niets naar me slaat. Beloofde taarten, die niet worden gebakken. Iemand die te laat op een bericht reageert. Een collega-schrijfster, die op meerdere berichten helemaal niet reageert. Het paar sneakers, alleen nog maar verkrijgbaar in maat veertig. In alles zie ik een afwijzing. Ik ben niet snel-zacht-aardig-interessant-groot genoeg. Ik ben niet GOED genoeg. Het is donker-malen in de achtste versnelling, wat ik doe.

Amai Amai, roept mijn aardigste binnenstem, niet geheel toevallig is ze Vlaams. U geeft uw frustratie de naam van katten, vriendinnen en schoenen. Laat die mensen en dieren gerust. Wie verlangt nu om kinderboekenschrijfster te zijn? Wie biedt ongevraagd haar werk aan. Als de uitgever niet direct ja roept, heeft dat met duizend factoren van doen. Doos! (dat laatste is mijn Rotterdamse stem).

En meteen klotst het minder. Direct klaart de lucht in mijn kamer op. Dat is dus ook wat schrijven (van dit blog) doet. En het gesprek, dat ik vandaag met mijn beste vriendje had. De kus van Ries vanmorgen. De tosti die ik zo ga maken. Zie daar, de kleur van het water wisselt van nuance. Zo snel gaat dat soms in mijn hoofd.

Wat tot nu toe een gelukkige contante is; de vele stemmingen in mijn bipolair glaasje maken altijd weer de zomer.