သနပ္ခါးေရက်ဲက်ဲ - သုေမာင္
သူတို႔အသိုင္းအဝိုင္း သင္းတို႔ပတ္ဝန္းက်င္ကျဖင့္ ကဲကိုကဲသည္။ အိုးကမပူ စေလာင္းက ပူသည္။ ေကာက္ညႇင္း က မေစး၊ ဆန္ၾကမ္းက ေစးေနသည္။ ကာယကံရွင္ ငေမာင္ႏွင့္ မိဆက္တို႔ကျဖင့္ ဘယ္အေျခအေန ရွိေနသည္ မသိေသး၊ သူတုိ႔သတင္းက ဟိုးေလးေက်ာ္ေနၿပီ။
“ဟဲ့၊ ငေမာင္ကေလးနဲ႔ ဆက္ဆက္တို႔က သည္လုိသာဆို ဟန္က်ပါ့ေတာ္ …”
အမွန္မွာ ဤသည္ပင္လွ်င္ ခ်စ္စရာေကာင္းေသာ သူတို႔အသုိင္းအဝိုင္း၏ စ႐ိုက္ကေလး ျဖစ္သည္။ ေရွ႕ေနေရွ႕ရပ္ႀကီးေတြ စုမိလွ်င္ တရားစကားတုိ႔ကို ဆုိၾကလိမ့္မည္သို႔၊ ေစ်းေရာင္းသမမ်ားဆံုၾကလွ်င္ ပါးစပ္ သတင္းကေလးမ်ား ဆိုတတ္ေျပာတတ္ၾကသည္။
သူတုိ႔ရင္ထဲရွိသည္တို႔ကို သည္အတိုင္း သိုသိပ္မထားတတ္ၾက။ ဖြင့္ဟလိုက္ခ်င္ၾကသည္။ ငေမာင္ႏွင့္ မိဆက္တို႔ သတင္းသည္လည္း သူတုိ႔ကေလးေတြ၏ ရင္ထဲမွပီတိကို လိႈင္းထသြားေစသည္ ထင္ရ၏။ သင့္၏ မသင့္၏ မဟူ။ ေတာ္၏ မေတာ္၏ မခ်င့္၊ သည္လိုတဲ့ေအ့ ဟု ေျပာလိုက္ရမွ သူတို႔ေက်နပ္တတ္ၾက၏။ သည္ေတာ့ အီၾကာေကြးသည္ ကိုဘေက်ာ္ႀကီးမွအစ၊ ေရခဲျခစ္သည္ ေဒၚစိန္တုိ႔အထိ သိေနၾကသည္မွာ ဆန္းလွသည္ေတာ့မဟုတ္။
ငေမာင္သည္ အေၾကာ္သည္ ေဒၚညက္၏ သားျဖစ္သည္။ သူ႔အလုပ္က မနက္ေစာေစာ အေၾကာ္ေတာင္း တဖက္စာႀကီးရြက္ၿပီး ရပ္ကြက္တြင္းရွိ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္မွန္သမွ်သြား၍ အေၾကာ္ပို႔ရေသာ အလုပ္ျဖစ္သည္။
သူတုိ႔ အေၾကာ္တဲႏွင့္ အနီးဆံုးဆို၍ မိဆက္တို႔ မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္ရွိသည္။ သည္ေတာ့ မနက္ေလးနာရီခြဲေလာက္ မိဆက္ဆိုင္ျပင္ခ်ိန္မွာပင္ ငေမာင္ေရာက္ႏွင့္ေနတတ္သည္။ စကားေတြ ေဖာင္ဖြဲ႔သည္။ မိဆက္ကို ေလွာင္သည္။
ၿပီးေတာ့ … … ရယ္သည္။ ငေမာင္ကလည္း ရယ္သည္။ မိဆက္ကလည္း ရယ္သည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ၿပိဳင္တူ လည္း ရယ္ၾကသည္။ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္၍လည္း ရယ္ၾကသည္။
သည့္ျပင္ဆိုင္ေတြ ပို႔ၿပီးေလာက္ၿပီဆိုလွ်င္၊ ငေမာင္ မိဆက္တုိ႔ဆုိင္ျပန္ေရာက္သည္။ ေရေႏြးၾကမ္း ေသာက္သည္။ မုန္႔ဟင္းခါး အခမဲ့စားသည္။
သို႔ေပမယ့္ မိဆက္ဆိုင္က ေရာင္းေကာင္းတတ္သည္မို႔ တခါတရံ ငတ္သည္။ သည္အခါ ငေမာင္ ေရေႏြးၾကမ္းသာ ေသာက္ရသည္။ ေမာလွပမ္းလွသည္မို႔ ေရေႏြးၾကမ္းပူပူသည္ ငေမာင့္အဖို႔ ေက်ာက္က်စမ္းေရႏွယ္ … …။
ဘယ္သုိ႔ဆိုဆို စေလာင္းပူၿပီဆိုမွ အိုးလည္းပူရေတာ့သည္။ ဆန္ၾကမ္းကပင္ ေစးေနၿပီ။ အဘယ္ေကာက္ညႇင္းသည္ ႏွမ္းမနဲ မျဖစ္ခံႏုိင္မည္နည္း။ သစ္ငုတ္ပင္လွ်င္ ခလုပ္တိုက္ပါမ်ားေတာ့ နဲ႔ေသးသည္။ တုတ္ႏွင့္ လႊဲ၍ လႊဲ၍ ႐ိုက္ၿပီဆိုမွ မျပဳတ္ခံႏိုင္ပါေတာ့မည္လား။
အစတြင္ေတာ့ မိဆက္ရင္၌ ဘာလိုလုိရယ္မသိ၊ ခံစားရသည္။ ေရခဲျခစ္သည္ ေဒၚစိန္က ေနာက္၊ တိုရွည္သည္ မတူးမက စ၊ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္က ဦးျပားက ေလွာင္ႏွင့္ ၾကာေတာ့မိဆက္ မခံႏိုင္ျဖစ္ရသည္။ မိမိကိုယ္မိမိလည္း ခုမွသိေတာ့သည္။ အရင္က မေတြးတတ္ခဲ့သည့္အျဖစ္ကို ခုေတာ့ ေရးေရးျမင္ၿပီ။ ညအိပ္ယာဝင္တိုင္း မနက္ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ခဲ့ရသည္ကိုလည္း ခုေတာ့ သိသလိုလိုရွိၿပီ။
“ငေမာင္ရယ္ … နင္လာရင္ ငါ ဘာရယ္ေၾကာင့္ ေပ်ာ္ရပါလိမ့္ဟယ္ … …”
သည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္ ငေမာင္သည္ မိဆက္ ဆိုင္မခင္းတတ္ေသးသည့္အခ်ိန္မွာပင္ ေရာက္လာတတ္သည္။ အေၾကာ္ေတာင္းခ်၊ အေၾကာ္ေရတြက္၊ ၿပီးလွ်င္ ခ်က္ခ်င္းထြက္သြားတတ္သည္။
မိဆက္ကလည္း သည္အခါမ်ဳိးတြင္ ေခါင္းသာ တြင္တြင္ငုံ႔ေနတတ္သည္။ ဘာမွလည္းမေျပာ၊ ဘာမွလည္းမေမး၊ ယခင္ကႏွယ္ အေၾကာ္ညႇက္သည္၊ ပုသည္၊ အက်ဳိးေတြမ်ားသည္ဟုလည္း အတြန္႔မတက္၊ ငေမာင္ကလည္း မစ၊ ရယ္လည္းမရယ္ေတာ့။ မိဆက္လည္း မရယ္မိ၊ ငေမာင္လည္း မရယ္မိ၊ တေယာက္မ်က္ႏွာ တေယာက္ၾကည့္၍လည္း မရယ္မိေတာ့။
ငေမာင္ထြက္သြားမွ မသိမသာ ငေမာင့္ကို မိဆက္က ခိုးၾကည့္တတ္သည္။ ငေမာင္ကလည္း ခပ္လွမ္းလွမ္း ေရာက္မွ အေၾကာ္ေတာင္းႏွင့္ကြယ္၍ ခိုးၾကည့္သည္။ တခါတရံ ခိုးၾကည့္ရင္းက ဆံုမိၾကလွ်င္၊ တဖက္သုိ႔ လွည့္ပစ္လိုက္ၾကသည္။ ၿပီးေတာ့ ခိုး၍ပင္ ရယ္ၾကသည္။
“သိပ္ဆိုးတဲ့ ငေမာင္ပဲဟယ္ … …”
ထူးျခားသည္ေတာ့ တခုရွိတယ္။ ယခင္ …ငေမာင္ အေၾကာ္ပို႔အၿပီးအျပန္ မိဆက္ဆိုင္ေရာက္လွ်င္၊ မုန္႔က်န္ေန ေသးလွ်င္ စားရတတ္သည္။ ယခုမူ မုန္႔ကုန္သည္ျဖစ္ေစ၊ က်န္ေသးသည္ျဖစ္ေစ၊ ငေမာင္စားရသည္။
ဖက္ႏွင့္ထုပ္ထားေသာ မုန္႔ဖတ္တပန္းကန္စာ ႏွင့္ ဂ်ဳိင့္ကေလးျဖင့္ ေႏႊးထားေသာ ဟင္းရည္တခြက္စာကို ငေမာင္ျပန္ေရာက္လာတိုင္း မိဆက္ကထုတ္၍ေကြၽးသည္။ ၿပီးေတာ့ တခါတရံ ျပံဳးၾကသည္။
တေန႔ ငေမာင္အေၾကာ္လာအပို႔ “မႏၱေလးပဲေၾကာ္ ပါသလား …” ဟု မိဆက္က ေမးမိသည္။ ငေမာင္က မေျဖ၊ ေခါင္းခါျပသည္။ အေၾကာ္ေရတြက္ခ်ေပးခဲ့ၿပီး လွည့္ထြက္သြားသည္။
မိဆက္ေဒါသျဖစ္ရသည္။ အံႀကိတ္သည္။ ငေမာင့္ေက်ာျပင္မဲမဲကို မ်က္ေစာင္းခဲလိုက္သည္။ ေနာက္ေန႔တြင္မူ မိဆက္ ေၾကေအးလိုက္ရသည္။ ငေမာင္ယူလာေသာ မႏၱေလးပဲေၾကာ္ ပူပူေႏြးေႏြးႏွစ္ခုေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ အဲသည္ေန႔မွစ၍ ငေမာင္ အေၾကာ္လာပို႔တိုင္း မိဆက္ဖို႔ မႏၱေလးပဲေၾကာ္ ပါလာတတ္ေတာ့သည္။
“နတ္သုဒၶါ ဆယ္ျပန္ကဲေစေတာ့ လဲရက္ႏိုင္ဘူး ငေမာင္ … …”
မယံုဘူးေတာ့လည္း မဟုတ္၊ ယံုရမည္ဆိုေတာ့လည္း မယံုရက္ႏိုင္။ ေစ်းသည္ေတြရဲ႕ပါးစပ္ကို အျခားသူတုိ႔ ယံုၾကည္ခဲေပမည့္ ေစ်းသည္ခ်င္းကေတာ့ ယံုတတ္ၾကသည္။
သူတုိ႔ အသိုင္းအဝိုင္းကလည္း မဟုတ္သည္ကို အဟုတ္လုပ္မေျပာတတ္ၾက။ ဟုတ္သည္ ျဖစ္ေစ။ မဟုတ္သည္ ျဖစ္ေစ။ ထင္သည္ကို ထင္သည့္အတိုင္းေျပာတတ္ၾကသည္။ ၿပီးမွ လြဲေနရင္လည္း ေျခေထာက္ဖက္၍ ေတာင္းပန္တတ္သည္။ ဟုတ္ေနၿပီဆုိရင္ျဖင့္ ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေထာင္ျဖစ္ရသည္။
သည္သတင္းကို ငေမာင္ၾကားေနခဲ့ရသည္မွာၾကာၿပီ။ ငေမာင္ရြာသို႔ မျပန္ခင္ကပင္ ၾကားေနခဲ့ရသည္။ သို႔ေၾကာင့္လည္း ရြာျပန္ခါနီးက ငေမာင္အေတာ္ေျခလွမ္းေႏွးခဲ့သည္။ မိဆက္ကို စိတ္မခ်ႏိုင္၊ ဖြင့္၍လည္း မေျပာရက္။ မေျပာရဲ၊ ကက္ကက္လန္ေအာင္ မိဆက္ရန္ေတြ႔လိုက္လွ်င္ ငေမာင္ပို၍ အခံရခက္မည္။
“ေအး ဟုတ္တယ္ ဘာျဖစ္လဲ”ဟုမ်ား မိဆက္က ေျပာလိုက္မွျဖင့္၊ ငေမာင့္ အခက္။ အကယ္ဟုတ္သည့္တိုင္ သည္လိုေျပာသည္ကိုျဖင့္ ငေမာင္မၾကားလို၊ သည္လိုႏွင့္ပင္ ‘အေရွ႕ကိုေလွ်ာက္ပါလို႔ အေနာက္ကိုတဲ့ေမွ်ာ္ လိုက္ရင္’ ျဖင့္ ငေမာင္ ရြာျပန္သြားရသည္။
ရြာကျပန္ေရာက္ေတာ့ ပို၍ဆုိးေနၿပီ။ မိဆက္သတင္းကို နားမခံသာ ၾကားရသည္။ “က်ေနာ္နဲ႔မိဆက္ကေတာ့ ေသခ်ာေနၿပီ အမေရ႕ …” ဟု ငေမာင္ႂကြားခဲ့စဥ္က ထ၍ပင္ကေတာ့မတတ္ ဝမ္းသာသြားရေသာ ေရခဲျခစ္သည္ ေဒၚစိန္ကိုယ္တိုင္ကပင္ ေျပာလာၿပီဆိုေတာ့ ငေမာင္ ယံုခ်င္ခ်င္ျဖစ္လာသည္။
သို႔ေပမယ့္ တဖက္ကလည္း ငေမာင္ လွည့္ေတြးမိသည္။ သင္းတို႔ရပ္ကြက္ဆုိသည္ကလည္း မုန္႔ဟင္းခါးသည္ အလြန္ေပါေသာရပ္ကြက္၊ သည္ေတာ့ မိဆက္ချမာ ေစ်းၿပိဳင္သူေတြႏွင့္ ျဖစ္သည္။ မိဆက္က ေဆးလိပ္သမ လည္း မဟုတ္၊ ေရႊေပးမရ အတန္းအစား၊ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူလည္းမဟုတ္။ မုန္႔ဟင္းခါးသည္။
သည္ေတာ့ ဆက္ဆံေရးက အလုပ္မွာ ႏြယ္လာသည္။ လူတကာႏွင့္ရယ္လားေမာလား စကားေျပာ လမ္းေတြ႔ သူတိုင္း ႏႈတ္ဆက္လုပ္ရသည္။ မိဆက္မွားသေလာ။ ငေမာင္ေတာ့ မထင္ခ်င္၊ မထင္ရက္။
မထင္ရက္ေပမည့္ ထင္ရမလို ျဖစ္ေနသည္။ တေလာက သည္ကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ မိဆက္ကို ‘ဗ်ဳိင္းမ’က “မ်က္ႏွာမ်ားတဲ့ေကာင္မ”ဟု စသလိုလို အတည္လိုလို ေျပာမိသျဖင့္ ရန္ျဖစ္ၾကေသးသည္ တဲ့။ ခုထိ သူတုိ႔ မေခၚၾကေသးတဲ့။ အနာေပၚ မီးဖြားက်သည္ဆိုသည္မွာ သည္အတိုင္းပင္ျဖစ္မည္ဟု ငေမာင္ ထင္ေတာ့သည္။
“နင္ သိပ္ရက္စက္တယ္ ဆက္ဆက္ … ”
သည္ေန႔ပဲ ျပန္ေရာက္သည္။ သည္ေန႔ပဲ သတင္းဆုိးက ရင္ဝေဆာင့္ကန္ခံရသည္သို႔ ရွိေနသည္။ သည္ေတာ့ ညက ေမာင္ေမာင္ အိပ္မရခဲ့။ ဘယ္လူးလည္း မိဆက္၊ ညာလွဲ႔လည္း မိဆက္ျဖင့္ ငေမာင္ မိုးလင္းခဲ့ရသည္။
ေနမေကာင္း၍ အေၾကာ္မပို႔ႏိုင္ဟု ငေမာင္ အေမ့ထံခြင့္ေတာင္း၍ မိဆက္တို႔ဆိုင္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ ညက ငေမာင္ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီ။ မိဆက္ကို သည္မနက္ ထိုင္၍ အကဲခတ္မည္။ ၿပီးေတာ့မည္သုိ႔ပင္ရွိေစ၊ ရင္ဖြင့္ေတာ့မည္။ ငေမာင္ မေအာင့္အီးႏိုင္ေတာ့၊ ၾကာခဲ့ၿပီ။
မနက္ေစာေစာထ အေၾကာ္ပို႔၊ ျပံဳးျပႏႈတ္ဆက္၊ ပါလာသည့္ မႏၱေလးပဲေၾကာ္ ပူပူေႏြးေႏြးထုတ္၍ မိဆက္ကိုေကြၽး၊ ျပန္လွည့္ထြက္လာ၊ အေၾကာ္ပုိ႔ၿပီးျပန္ဝင္၊ မိဆက္ထည့္ေကြၽးေသာ မုန္႔ဟင္းခါး ပူပူေႏြးေႏြးကိုစား၊ ေရေႏြးဆူ ဆူႀကီးေသာက္၊ ရင္မွာ ေအးျမသြား၊ ၿပီး ျပံဳးျပ၊ မိဆက္ ျပံဳးျပေတာ့ ရင္ဖို၊ ဘာမွ်မေျပာဘဲ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ႀကီးျဖစ္၊ ဆိုင္ထဲကျပန္ထြက္၊ ေျခလွမ္းေတြမွား၊ တေန႔လံုးေပ်ာ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြေလွ်ာက္ႂကြား၊ ညအိပ္ေတာ့ အိပ္မက္ေတြ မက္၊ ေခါင္းအံုးကို ဖက္၊ မနက္မိုးလင္းေတာ့ အေၾကာ္ေတာင္း ထမ္း၊ မိဆက္တို႔ဆိုင္ လာ၊ မႏၱေလး ပဲေၾကာ္ထုတ္ေကြၽး ျပံဳးျပ၊ သည္လိုႏွင့္ပင္ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဘာမွ်ထိထိေရာက္ေရာက္ မျဖစ္ခဲ့။
သည့္အတြက္ပင္ မိဆက္ေဖာက္ျပန္သြားသေလာဟု ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ငေမာင္ မေက်နပ္၊ အားမရ၊ သည္ေတာ့ သည္မနက္ မိဆက္အေျခအေန ဘယ္သုိ႔ပင္ရွိေစ၊ ငေမာင္ ဖြင့္ေျပာေတာ့မည္။
မိဆက္ တုံ႔ျပန္သည္ မတုံ႔ျပန္သည္ထက္ ငေမာင့္ရင္ဖြင့္ဖို႔သာ ဆႏၵျပင္းေနသည္။ ဆရာဝန္မရွိ ေဆးမရွိသည္ကို ေဘးခ်ိတ္၊ အနားမွာ ရွိသည့္လူနာကို ကိုယ့္ေရာဂါအေၾကာင္း ဖြင့္ေျပာလိုက္ရလွ်င္ပင္ ေနသာထိုင္သာရွိသြားတတ္သည္ မဟုတ္ပါလား။
မျမင္၍လည္း မဟုတ္ႏိုင္။ ျမင္ေတာ့ေကာင္းေကာင္းႀကီး ျမင္ႏိုင္သည္။ ငေမာင္ေရာက္ကထဲက ဟင္းရည္အိုးနားမွာ ထိုင္ေနခဲ့သည္မို႔ ဟင္းရည္စပ္တိုင္း ငေမာင့္ကိုျမင္သာသည္။ သို႔ေပမယ့္ မိဆက္က လံုးဝ မၾကည့္ခဲ့။ သည္ေတာ့ အိမ္ကထြက္လာစဥ္၊ ‘ေကာင္မေတာ့ ငါ့ကိုစၿပီး စကားေျပာခ်င္လာေအာင္ ေနျပလိုက္မယ္’ဟု ခဲလာခဲ့ေသာ ငေမာင္တေယာက္ မိဆက္ကို အ႐ံႈးေပးေနရသည္။
အိေႁႏၵႀကီးတခြဲသားႏွင့္ ဆိုင္ထဲဝင္လာသည့္ ငေမာင္ ခုေတာ့ မ်က္ႏွာငယ္ကေလးႏွင့္ ျဖစ္ေနၿပီ။ မိဆက္က မၾကည့္ေတာ့ သူကၾကည့္ရသည္။ မိဆက္ ဟိုဖက္လွည့္ေနေတာ့ ေနာက္ေက်ာကိုၾကည့္သည္။ သည္ဖက္လွည့္လာေတာ့ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္သည္။ အကယ္၍မ်ား မိဆက္ျပန္ၾကည့္မိပါက အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေစရန္ မ်က္ႏွာကို ျပံဳး၍ထားသည္။ ဝမ္းနည္းျပံဳးျဖစ္သည္။
ငေမာင္ အလူးအလိမ့္ခံေနရၿပီ။ သူ႔ကိုလွည့္၍ပင္မၾကည့္ေသာ မိဆက္တေယာက္ ဆိုင္တြင္းဝင္လာသူတုိင္းကို ရယ္လား ေမာလား ဆိုသည္။ ခနဲ႔သည္။ ေလွာင္သည္။ သူတို႔က တုံ႔ျပန္ေတာ့ မိဆက္ ရယ္သည္။ အားရပါးရရယ္သည္။ မ်က္ရည္မ်ားပင္ ထြက္ေအာင္ ရယ္သည္။ ေလွာင္သူကိုျပန္၍ေလွာင္သည္။ ခနဲ႔သူကို ျပန္၍ခနဲ႔သည္။ ရိသူကို ျပန္၍ရိသည္။ ၿပီးေတာ့ သူသည္ ခရာသည္။
မိဆက္ရယ္ … ဒါေတြ နင္ ဘယ္တုန္းက တတ္တာပါလိမ့္ ဟယ္။
ဖင္မလီယာကားျပာကေလးတစင္း ဆိုင္ေရွ႕တြင္ ထိုးရပ္သည္။ ေဒၚစိန္တို႔ေျပာေျပာေနေသာ အေကာင္မွာ သည္အေကာင္ပင္ ျဖစ္ရမည္ဟု ငေမာင္ ထင္သည္။ သည္ေကာင္ဆိုင္ထဲဝင္လာေတာ့ မိဆက္ကို ျပံဳးျပသည္။ မိဆက္က မ်က္ေစာင္းျပန္ခဲသည္။ ‘သိပ္ ေနာက္က်ပါလား’ ဟူသည့္ သေဘာမ်ဳိးျဖစ္သည္။
သည္ေကာင္က တက္ထရြန္အကြက္ႏွင့္ တက္ထရက္ႏွင့္၊ လက္တြင္ ဆီကိုနာရီႏွင့္။ ငေမာင္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ပင္ ရွက္မိသည္။ လံုခ်ည္ၾကမ္းကို ေခတ္ဆန္ဆန္ခ်ဳပ္ထားေသာ သူ႔ကိုယ္သူဟုတ္လွၿပီထင္ေနေသာ ငေမာင္ ေကာင္းေကာင္းခံရၿပီ။ ေက်ာက္က်စမ္းႏွင့္ ေျမာင္းပုတ္ႏွယ္သုိ႔ ကြာေနသည္။
“အသည္းႏွလံုးနဲ႔ တပန္းကန္” သည္လူက ပါးစပ္ အလြန္ရဲသည္။
“အသည္းႏွလံုးက ေပးၿပီးၿပီပဲ” မိဆက္ကျပန္ေျပာ၍ မုန္႔ဟင္းခါးလွမ္းေပးေတာ့ မိဆက္လက္ကိုပါ သိမ္းၾကံဳး၍ ထိုသူက ကိုင္ၿပီးမွ ယူသည္။
“ဘယ္သူ႔ကိုလဲေဟ့၊ ငါ့ကိုလား” သြားမ်ားပင္ က်ဳိးေနၿပီျဖစ္ေသာ တ႐ုတ္ႀကီးတေယာက္က လွမ္းေနာက္သည္။
“ရွင္ေတာ့ နံ႐ိုးပဲရမယ္”
ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔အသိုက္ရယ္ၾကသည္။ မိဆက္ကလည္း ရယ္သည္။ ေမာ္ေတာ္ကားႏွင့္အေကာင္ကလည္း ရယ္သည္။ ငေမာင္ ေဒါသထြက္ေနၿပီ၊ ပြက္ပြက္ဆူေနေသာ ဟင္းအိုးႀကီးကိုကန္၍ သြန္ခ်လိုက္ခ်င္စိတ္မ်ားပင္ ေပါက္လာေတာ့သည္။ ငေမာင္ ငိုခ်င္ေနေပၿပီ။
ဆိုင္တြင္လည္း လူရွင္းသြားၿပီ။ မုန္႔ဟင္းခါးကုန္သြားၿပီ။ မိဆက္သည္ အိမ္အျပန္သယ္သြားရမည့္ ပစၥည္းမ်ားကို ေတာင္းထဲ ထည့္ၿပီးေလၿပီ။ ငေမာင့္ကိုမူ လွည့္မၾကည့္ေသး။
“မိဆက္”
ငေမာင္က ျပတ္ေတာင္းေတာင္းေခၚလိုက္သည္။
မိဆက္လွည့္မၾကည့္ေသး။ လုပ္လက္စအလုပ္ကိုမူ ရပ္လိုက္သည္။ မိဆက္ အေျခအေန ဘယ္သုိ႔ပင္ရွိေစ၊ ဘာကိုမွ် ငေမာင္ မေျပာဘဲ ေမတၱာေတာင္းခံ႐ံုသာ ရင္ဖြင့္မည္ဟုၾကံခဲ့သည့္ငေမာင္ ခုေတာ့စိတ္တမ်ဳိးေျပာင္း သြားေလၿပီထင္၏။
“နင္ ငါ့ … … ငါ့ကို ဘာလို႔ စကားမေျပာတာလဲ”
“နင့္ကို ငါ ဘယ္တုန္း … ဘယ္တုန္းကမ်ား စကားၾကာၾကာ ေျပာဖူးလို႔လဲ” မိဆက္အသံေတြ တုန္ေနသည္။
“ဟိုလူေတြက်ေတာ့ ဘာျပဳလို႔အေၾကာင္းမရွိအေၾကာင္းရွာၿပီး ဗာရာဏသီဖြဲ႔ေနရသတံုး”
ငေမာင္ ေဒါသႀကီးၿပီဆိုလွ်င္ ေၾကာက္စရာေကာင္းတတ္သည္။
မိဆက္ ဘာမွ်ျပန္မေျပာေတာ့၊ ငေမာင့္ဘက္လည္းလွည့္မလာ ေခါင္းသာ တြင္တြင္ငုံ႔ေနေတာ့သည္။ ငေမာင္ ပို၍ေဒါသ ျဖစ္ရေလၿပီ။
“နင္ အလကားေကာင္မပဲ၊ မ်က္ႏွာသိပ္မ်ားတယ္ ငါကေတာ့ ႐ိုးလွၿပီထင္ခဲ့တာ နင္က ေယာက္မျမင္းစီးထြက္ျပတယ္။ နင့္မွာ အရွက္မရွိဘူးလား၊ နင့္ကို အရင္ကေတာ့ … ေအးေလ၊ ေတာ္ၿပီ ဖြင့္မေျပာတာပဲေကာင္းတယ္။ နင့္ဆိုင္လည္း ငါ ေနာက္မလာေတာ့ဘူး ငါတို႔အေၾကာ္လည္း နင္မယူခ်င္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား၊ နင္ မယူေတာ့ဘူးဆုိရင္ ငါနက္ျဖန္ကစၿပီး ပိုမေၾကာ္ေတာ့ဘူး”
မိဆက္တုတ္တုတ္မွ်ပင္မလႈပ္ ေခါင္းကိုသာ တြင္တြင္ႀကီးငံု႔ထားသည္။ ငေမာင္စိတ္သည္ တမ်ဳိးျဖစ္ရျပန္ၿပီ။ အလြန္ေဒါသႀကီးေနေသာ ငေမာင္သည္ မထံုတက္ေတးျဖစ္ေနေသာ မိဆက္ကို အားမလိုအားမရျဖစ္လာသည္။
သည္ေတာ့ ငေမာင္ မိမိကိုယ္မိမိပင္ ဘာလုပ္မိမွန္းမသိေတာ့။ မိဆက္ပုခံုးႏွစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္၍ သူႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္သို႔ ဆြဲလွည့္လိုက္သည္။
“ဟင္”
ငေမာင္ ဤမွ်သာ စကားဆိုႏိုင္ေတာ့သည္။ အ့ံၾသျခင္း၊ ဝမ္းနည္းျခင္း၊ တုန္လႈပ္သြားျခင္းတို႔ကို ငေမာင္ တၿပိဳင္တည္း ခံစားလိုက္ရသည္။
မ်က္ဝန္းႏွစ္ခုလံုး မ်က္ရည္မ်ားျဖင့္ ျပည့္သိပ္ေနေသာ မိဆက္၏လက္ထဲတြင္မူ၊ ဖက္ႏွင့္ထုပ္ထားေသာ မုန္႔ဖတ္ တပန္းကန္စာ ခ်ဳိင့္ႏွင့္ေႏြးထားေသာ ဟင္းရည္တခြက္စာ … ။
“ေရာ့ ငေမာင္ … နင့္ဖို႔ နင္ဒီေန႔ျပန္ေရာက္မယ္ၾကားလို႔ ခ်န္ထားတာ … နင္ သြားၿပီးစ တရက္ႏွစ္ရက္လည္း ငါဒီလိုပဲ ေမ့ေမ့ၿပီး ခ်န္ထားေနမိေသးတယ္။ သိလား” မိဆက္က ႐ိႈက္၍႐ိႈက္၍ ဆိုသည္။
ငေမာင္ ရင္ေမာရၿပီ။ ခုမွလည္း သတိရသည္။ မိဆက္ဖို႔ မႏၱေလးပဲေၾကာ္ ယူမလာမိခဲ့ …။
“ငါ … ငါ နင့္ဖို႔ ပဲေၾကာ္ … … ေမ့လာခဲ့ၿပီ ဆက္ဆက္”
သည္ေတာ့မွ ဆက္ဆက္ ျပံဳးေဖာ္ရသည္။ ႏႈတ္ခမ္းစူျပလိုက္သည္။ ငေမာင္သည္ မိဆက္ပုခံုးကို ခုထိမလႊတ္ေသး။ မိဆက္ကို စိုက္၍ၾကည့္ေနသည္။ မိဆက္ကလည္း မ်က္ရည္ အျပည့္ျဖင့္ ျပန္၍ ၾကည့္ေနသည္။ မိဆက္သည္ ပါးစပ္ကိုမဖြင့္ဘဲလ်က္ ႐ႈိက္သံေရာ၍ ရယ္လိုက္သည္။ ငေမာင္ကလည္း အားရပါးရ ရယ္လိုက္သည္။ ႏွစ္ေယာက္စလံုး မရပ္တမ္း ရယ္ေနၾကသည္။
သည္အခ်ိန္ ဆက္ဆက္၏ မ်က္ႏွာေပၚမွာ မိတ္ကပ္ကိုလည္း မေတြ႔ရ၊ ႏႈတ္ခမ္းနီလည္း မေတြ႔ရ၊ ပါးနီလည္း မရွိ၊ မ်က္ခံုးေမႊးလည္း ဆြဲမထား …။
မိဆက္ပါးျပင္မွာ သနပ္ခါးေရၾကဲကေလးသာလွ်င္ မ်က္ရည္ျဖင့္ေရာ၍ ညစ္ေထးေထးျဖစ္ေနသည္ကို ျမင္ရေလသည္။ ။
သုေမာင္
(စတိုင္သစ္၊ ဧၿပီလ ၂ဝဝ၄ ခုႏွစ္)